Συνέντευξη στην Άννα Παχή
Η πολυπράγμων Σίλια Κατραλή συστήνεται στο iart.gr. Ηθοποιός, τραγουδίστρια, στιχουργός και συγγραφέας, ταξιδεύει το κοινό με την κρυστάλλινη φωνή της και την αισιοδοξία του αληθινού καλλιτέχνη. Αξίζει να τη γνωρίσετε.
Τι κάνεις τώρα, Σίλια;
Ολοκλήρωσα το πρώτο μου digital album με τίτλο “Ελεύθερο Camping” στη Walnut με εφτά τραγούδια, μαζί με το Νικόλα Αδέσποτο, που έχει την καλλιτεχνική επιμέλεια του δίσκου. Υπολογίζαμε να γίνει μέσα στο Νοέμβρη, αλλά δεδομένης της κατάστασης, πρέπει να το επαναπροσδιορίσουμε. Επίσης κάνω κάποια τηλεοπτικά γυρίσματα, κάποια κινηματογραφικά, γενικά, είμαι στο τρέξιμο..
Σε τι ύφος κινείται το “Ελεύθερο Camping”;
Αν μου επιτρέπεται ο όρος, θα το έλεγα “εναλλακτικό έντεχνο”. Ο στίχος του είναι κάπως σαρκαστικός, γραμμένος από μένα κυρίως, με κάποια βαθύτερα νοήματα, αναζητήσεις και ερωτήματα. Πάντα με χιούμορ. Γενικά αντιμετωπίζω – όσο μπορώ – τη ζωή με αυτόν τον τρόπο. Θεωρώ πως όσο σοβαρό είναι το δράμα και η απόγνωση, άλλο τόσο σοβαρή είναι και μια κωμική κατάσταση. Μια συνθήκη, όσο κι αν είναι δραματική, κρύβει πάντα κάτι κωμικό μέσα της που μπορούμε να το αντιληφθούμε. Προσωπικά μου συμβαίνει αυτό.
Πως μπλέχτηκες με την Τέχνη;
Αμέσως μετά το Λύκειο, ξεκίνησα να σπουδάζω υποκριτική. Πέρασα και στο Ιστορικό Αρχαιολογικό αλλά δεν το έχω τελειώσει ακόμη, ελπίζω να το κάνω, κάποια στιγμή. Ξεκίνησα τη Δραματική Σχολή “Ίασμος”, έδωσα εξετάσεις, πέρασα στο Υπουργείο Πολιτισμού και ξεκίνησα να δουλεύω, από το δεύτερο έτος της σχολής. Ήταν δύσκολο. Η σχέση μου με τη μουσική είναι παλαιότερη. Συμμετείχα σε σχολικά συγκροτήματα, απλά δεν είχα αποφασίσει να κάνω κάτι δικό μου, μέχρι τώρα.
Είσαι τόσο νέα, κι έχεις κάνει ήδη πάρα πολλά.
Πριν λίγο καιρό έκλεισα τα 26. Με θλίβουν λίγο τα γενέθλια, με πιάνει κάτι με το χρόνο που περνά. Όχι το γεγονός πως γερνάμε και πεθαίνουμε, αλλά περισσότερο με αυτά που θέλω και προγραμματίζω να κάνω στη διάρκεια της ζωής μου. Επαγγελματικά κυρίως, με πιάνει μια αγωνία. Θα μπορούσα να το πω ‘απληστία’ σε πολλά εισαγωγικά, σε σχέση με όσα θέλω να διεκδικήσω. Θεωρώ πως είμαι ακόμη στην αρχή. Έτυχε να ξέρω από πάρα πολύ νωρίς τι θέλω να κάνω. Οι συμφοιτητές μου στη Σχολή, στην πλειοψηφία τους ήταν πάνω από 22 ετών, ενώ εγώ ήμουν στα 18.
Μουσική, στίχοι, υποκριτική. Σίγουρα ένας καλλιτέχνης είναι πολυπράγμων πως συνδυάζονται όμως όλα αυτά;
Είναι άγνωστο και για μένα. Συνήθως με ρωτάνε τι υπερισχύει.. Γράφω επίσης, από πάντα. Έχω εκδώσει ένα βιβλίο με τίτλο “Διάσπαση προσευχής”, από τις εκδόσεις Ηρόδοτος. Είναι, ας το πούμε, ψυχολογικό θρίλερ με πάρα πολλές κοινωνικές φιλοσοφικές, πολιτικές, θρησκευτικές αναζητήσεις. Δεν καταλήγει πουθενά. Αν με ρωτούσες, τώρα θα το άλλαζα όλο. Πήγε καλά και εξακολουθεί να πηγαίνει καλά.
Σε τι συγκροτήματα ήσουν μέλος;
Ήταν rock & blues σχήματα κατά κύριο λόγο. Δεν είχα ασχοληθεί με ελληνικό ρεπερτόριο, καθόλου σχεδόν. Κατόπιν υπήρξε μια παύση δυο ετών μέχρι που γνώρισα τον Νικόλα και κάναμε το σι ντι. Προέκυψε εντελώς τυχαία κι αφού συνέβη, το πήγαμε ως το τέρμα. Ξεκινήσαμε να κάνουμε δυο τραγούδια αλλά προέκυπταν συνεχώς πράγματα, και στο τέλος, βγήκε δίσκος.
Πρέπει να είναι ωραία διαδικασία.
Είναι όντως, ειδικά όταν βγαίνει μόνο του. Προσωπικά με στήριξαν πάρα πολλοί οι άνθρωποι του χώρου, φυσικά το εκτιμώ και τους ευχαριστώ για αυτό.
Οι δικοί σου τι λένε για όλα αυτά;
Καλά πράγματα, μάλλον. Δεν τους έχω ρωτήσει, αλλά ούτε υπήρξε ποτέ κάποια διένεξη σχετικά. Ήμουν κι εγώ πολύ απόλυτη, δεν άφησα περιθώρια διαφωνίας.
Πως τα βλέπεις μέχρι τώρα; Είναι αυτό που περίμενες;
Η αλήθεια είναι πως ο χώρος δεν είναι αυτό που περίμενα, ευελπιστώ όμως πως θα τον κάνουμε να είναι, συλλογικά, όσοι ενδιαφερόμαστε να φέρουμε έναν νέον τρόπο στα πράγματα. Σε όλα τα πλαίσια, όχι μόνο θεατρικά. Στο θέατρο, συμμετέχω σε μια ομάδα καλλιτεχνών που διαθέτει όραμα πάνω σε αυτό που κάνουμε. Μουσικά, όσο εμπλέκομαι με τα Σωματεία και όσο μιλάω με ανθρώπους, επίσης υπάρχουν πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν, θεωρώ. Γενικά ο χώρος είναι λίγο περίεργος, όπως κάθε χώρος, ίσως λίγο παραπάνω καθώς έχει να κάνει με την προβολή. Πιστεύω όμως πως με καλή θέληση και σωστούς συνδυασμούς ανθρώπων μπορούν να αλλάξουν αρκετά πράγματα και στο θέατρο και στη μουσική. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι αυτήν τη στιγμή στα Σωματεία που εργάζονται προς αυτήν την κατεύθυνση.
Τι γίνεται τώρα με τον κορωνοϊό;
Ότι γίνεται παντού. Οι μουσικές σκηνές είναι κλειστές, τα θέατρα επίσης. Κι όταν ανοίξουν, σίγουρα θα υπάρχει μη πληρότητα, θα πρέπει να τηρούνται οι αποστάσεις. Ωστόσο, βλέπουμε τι γίνεται στα λεωφορεία για παράδειγμα. Το μέτρο του 30% πληρότητας θα μπορούσε να είναι κάπως μεγαλύτερο, να υπήρχε διαφορετική διαχείριση και να μην είναι τόσο στοχευμένο στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα ή στα επαγγέλματα εστίασης. Εκεί γίνονται οι μεγάλες περικοπές.
Πες μου λίγα λόγια για την παράσταση που ετοιμάζεις.
Είχε ανέβει πέρσι στο Cabaret Voltair. Λέγεται “Μπαρόβιοι Αστροναύτες” κι έχω γράψει το κείμενο. Είχαμε συμφωνήσει να παρουσιαστεί εκεί και φέτος, αλλά προς το παρόν αναμένουμε. Πρόκειται για κωμωδία επιστημονικής φαντασίας. Δυο πράκτορες της ΝΑΣΑ στέλνονται σε αποστολή σε έναν άγνωστο πλανήτη όπου η μνήμη κρατά όσο ένα γήινο 24ωρο. Κάθε μέρα ξεχνούν την προηγούμενη αλλά στην πορεία ανακαλύπτουν διάφορα ενώ συμβαίνουν κάμποσες επιπλοκές, για να καταλήξουν τα πράγματα και πάλι στο πουθενά. Γενικά, αυτά που γράφω δεν καταλήγουν κάπου. Ή μάλλον, καταλήγουν σε ερωτήματα κι όχι σε απαντήσεις. Το τέλος τους δεν είναι απόλυτο, αλλά κάπως διφορούμενο.
Προφανώς εκφράζεις τη δική σου ψυχοσύνθεση.
Ναι, ούτε εγώ καταλήγω κάπου συνήθως. Μου αρέσει η κατάφαση, όχι η άρνηση. Αν δω κάτι ενδιαφέρον, θα το κάνω. Υπάρχει στρατηγική σε αυτά που θέλω να κάνω, υπάρχει όμως πάντα και το αναπάντεχο και μου αρέσει αυτό στη ζωή. Μερικές φορές λειτουργώ λίγο απερίσκεπτα αλλά δεν βγαίνει πάντα σε κακό. Μπορεί να είχα κερδίσει ένα μεγάλο μέρος λογικής αλλά θα είχα χάσει ένα μεγάλο μέρος εμπειρίας. Θεωρώ πως το πρόσημο είναι θετικό.
Σου αρέσει να βλέπεις τα πράγματα κι από την εύθυμη πλευρά. Σατυρικός δίσκος, ένα έργο κωμωδία..
Το βιβλίο δεν είναι καθόλου χιουμοριστικό, θα το έλεγα μάλλον βαρύ. Όλα τα άλλα είναι όμως. Γενικώς χωρίς να είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη, αντιλαμβάνομαι τα πράγματα ως ‘ο κόσμος είναι αυτό που είναι, εσύ είσαι αυτό που είσαι. Δεν υπάρχουν λάθη’. Συμβαίνουν πράγματα, καλά ή άσχημα που όμως αντιμετωπίζονται. Προσπαθώ να τα βλέπω με χιούμορ. Έχει τύχει πολλές φορές σε δύσκολες στιγμές να γελάω. Μερικά πράγματα μου φαίνονται αστεία ενώ είναι δραματικά. Έτσι λειτουργώ, προς το παρόν τουλάχιστον. Ίσως κάποια στιγμή σταματήσω, αν και δεν θα το ήθελα.
Η συμμετοχή σου στις “Άγριες Μέλισσες” ήταν η πρώτη σου δουλειά;
Έχω εμφανιστεί ξανά στην τηλεόραση, ως guest αρκετές φορές και εδώ και στην Κύπρο. Στις “Μέλισσες” ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικός από ότι έχω κάνει. Προφανώς υπάρχει το απαιτούμενο budget και δεν τρέχεις να προλάβεις τον ήλιο, τη μέρα, το φως, ούτε να ντυθείς, να βαφτείς για να παίξεις. Όλα γίνονται στον κατάλληλο χρόνο, όπως πρέπει να γίνονται. Επίσης, η τόσο καλή κα Δανδουλάκη με βοήθησε ιδιαίτερα με τη γαλλική προφορά, καθώς μιλούσα μόνο γαλλικά στο σήριαλ. Ήταν εξαιρετική εμπειρία γενικά.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελες οπωσδήποτε να παίξεις στην καριέρα σου;
Θα ήθελα να κάνω τον ομώνυμο ρόλο στο “Δεσποινίς Τζούλια”, του Στρίνμπεργκ. Από τη Σχολή το έχω απωθημένο. Δεν έχει προκύψει ακόμη γιατί η παράσταση στην Ελλάδα ανεβαίνει μεν, αλλά με πολύ συγκεκριμένης ηλικίας ηθοποιούς δε. Μου αρέσει πολύ σα ρόλος και με αυτόν πέρασα στις εισαγωγικές εξετάσεις της Σχολής.