Οι σκέψεις μας είναι κρυφές. Μόνο εμείς τις ακούμε. Μόνο εμείς καταλαβαίνουμε αν πρέπει η σκέψη να γίνει λόγος ή πράξη. Τι γίνεται όμως όταν η σκέψη κάνει έναν δυνατό κρότο, όπως αυτός της σφαίρας που φεύγει από την κάνη του όπλου;
Πώς γίνεται θα μου πείτε, εδώ σας θέλω!
Γίνεται, όταν αυτή η σκέψη μας ταλανίζει το μυαλό για ημέρες, όταν η σκέψη είναι ο έρωτας και η αγάπη, όταν είναι μίσος και σπαραγμός. Έχετε σκεφτεί ποτέ αν όλες αυτές οι μικρές κουκιδίτσες που κρατήσαμε κρυφές σε μια γωνιά του μυαλού μας, θα έκαναν το πολυπόθητο μπαμ την στιγμή που το χρειαζόμασταν αν και εφόσον είχαμε το σθένος και το θάρρος να τις κοινοποιήσουμε;
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί – εγώ πολλές – ότι αν λέγαμε ό,τι σκεφτόμαστε, ίσως ο κόσμος να ήταν καλύτερος. Η ζωή μας να ήταν καλύτερη. Και το αντίθετο. Κάποιες σκέψεις, ίσως είναι η αρχή μιας άσχημης κατάστασης.
Το μυαλό του ανθρώπου λειτουργεί με χιλιάδες στροφές, αναγνωρίζει το καλό, το κακό και τον κίνδυνο. Μας δίνει το ερέθισμα που χρειαζόμαστε ώστε να το νιώσουμε πριν ακόμα συμβεί. Αυτό μπορεί να είναι μια ανατριχίλα όταν πλησιάζει ο κίνδυνος, ένα όμορφο γουργουρητό στο στομάχι όταν έρχεται η πρώτη γνωριμία με την αγάπη, με τον έρωτα. Στο χέρι μας είναι το πως θα εκμεταλλευτούμε αυτό το ερέθισμα. Πολλές φορές ο φόβος μας κάνει να κρυφτούμε, το μυαλό μας κατακλύζεται από χιλιάδες αν…
Αυτές οι σκέψεις είναι που κάνουν θόρυβο, έναν θόρυβο που κρατά για ημέρες, μήνες, χρόνια. Ένα διαρκές σφυροκόπημα του μυαλού και της καρδιάς που καταλήγει να γίνεται ένα αναπάντητο ερώτημα.
Ας τολμήσουμε, ας γίνουμε παράδειγμα για τον ίδιο μας τον εαυτό. Η ζωή θέλει καθημερινά να διακινδυνεύουμε την βολή μας. Να δίνουμε τόπο στα συναισθήματα μας, να μας αγαπήσουμε περισσότερο, να γίνουν τα όχι μας πιο πολλά και οι σκέψεις να μην μένουν κρυφές, γιατί το κρυφό είναι συνήθως στο σκοτάδι. Το σκοτάδι ποτέ δεν είναι καλό…
Δίνουμε αδικαιολόγητη σημασία στα θέλω των άλλων, αφήνοντας πίσω την δική μας προσωπικότητα. Κάντε σαφές στους γύρω σας ότι η ζωή είναι μικρές στιγμές, γεμάτες από χρυσόσκονη και άλλοτε από σκοτάδι, είναι όμως δικές μας στιγμές, εμείς θα πρέπει να τις ζήσουμε. Αφήστε λοιπόν τις σκέψεις σας να πετάξουν ελεύθερες και είμαι σίγουρη ότι η ψύχη σας θα βρει τον δρόμο της προς την ηρεμία που ζητά και της ΑΞΙΖΕΙ!
Κατερίνα Κονίτσα Σωπύλη