Της Άννας Παχή
Με αφορμή την εμφάνισή του στη «Σφίγγα», ο Σταύρος Χαλιαμπάλιας μίλησε στο iART για τη μουσική, το «The Voice» και την αγάπη του για την παράδοση και τις ρίζες μας. Ευγενικός, συνειδητοποιημένος, συνδυάζει το ταλέντο με τη σκληρή δουλειά, πάντα με σεβασμό στο παρελθόν και τα μάτια στραμμένα στο μέλλον.
Κατάγεσαι από την Ορεστιάδα.
Πρόκειται για την τελευταία μεγάλη πόλη του νομού Έβρου. Είναι πολύ όμορφη, κι αυτό δεν το λέω μόνον εγώ, αλλά όλοι όσοι την έχουν επισκεφθεί. Είναι η δεύτερη σε ρυμοτομία στην Ελλάδα , πλήρως τετραγωνισμένη, δεν χάνεσαι, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κέντρο. Ενδείκνυται για να ηρεμήσεις και να χαλαρώσεις.
Από τον Έβρο, στο «The Voice»..
Τη συμμετοχή υπέβαλε ξάδερφος μου, χωρίς να το γνωρίζω. Όμως μετά, η απόφαση ήταν εντελώς δική μου. Το να μπεις σε ένα talent show είναι το «χτύπημα μιας πόρτας». Δηλώνεις την παρουσία σου, δείχνεις τη δουλειά σου, γίνεσαι πιο γνωστός στο ευρύ κοινό. Είναι ένας προπομπός. Έχω δίπλωμα μουσικοδιδασκάλου στη Βυζαντινή Μουσική, είμαι απόφοιτος της Ανώτατης Πατριαρχικής Εκκλησιαστικής Ακαδημίας, στο μουσικό πρόγραμμα, παίζω ούτι και πολίτικο λαούτο και όντας φοιτητής στο Ηράκλειο της Κρήτης έπαιζα σε μαγαζιά. Μάλιστα, η τελευταία μου χρονιά συνέπεσε με το show, και οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στους καθηγητές μου που με στήριξαν σε αυτήν την προσπάθεια. Η μουσική μου διαδρομή ξεκίνησε πριν το «The Voice». Τώρα βρίσκομαι πλέον στην Αθήνα, ασχολούμαι επαγγελματικά με το τραγούδι και κυνηγώ το όνειρο. Οπωσδήποτε το «The Voice» ήταν μοναδική, πρωτόγνωρη εμπειρία. Συνάντησα σημαντικούς ανθρώπους, με γνώρισε ο κόσμος. Η συνέχεια όμως, έχει να κάνει με σκληρή κι επίπονη δουλειά και την προσπάθεια να γίνομαι διαρκώς καλύτερος, να προσφέρω αυτό που πραγματικά αισθάνομαι όταν βρίσκομαι πάνω στη σκηνή, ή όταν παρουσιάζω τα τραγούδια μου. Εμφανίζομαι στην Αθήνα όπου και εγκαταστάθηκα μόλις πήρα το πτυχίο μου. Έφτιαξα μια ομάδα με νέους ανθρώπους, με τους οποίους πορευόμαστε προς έναν κοινό στόχο και θεωρώ ότι έχουμε καταφέρει να «δέσουμε». Πέρα από σχέσεις επαγγελματικές, αναπτύξαμε και φιλικές. Είναι κάτι που επιζητούσα, διότι βγαίνει πάνω στη σκηνή. Θεωρώ ότι βαδίζουμε σε καλό και σωστό δρόμο. Δε με ενδιαφέρουν οι γρήγορες κινήσεις. Είμαι της άποψης «αργά και σταθερά». Ο χρόνος θα δείξει, για αυτό και συνεχίζω τις σπουδές μου. Πρέπει να εξελισσόμαστε διαρκώς. Η εποχή προχωράει, για να είσαι εντός της αλλά και σωστός σε αυτό που κάνεις κι αγαπάς, πρέπει να εξελίσσεσαι.
Πες μας λίγα λόγια για την προσωπική σου δουλειά.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρία τραγούδια μου. Το πρώτο έχει τίτλο «Έλα νύχτα μου» σε σύνθεση Ανδρέα Κατσιγιάννη και στίχους Λίνας Δημοπούλου, το δεύτερο είναι από μια ιδιαίτερα τιμητική για μένα συμμετοχή στη συλλογή «Λαϊκά 1-90» μαζί με καταξιωμένους τραγουδιστές όπως οι Λάκης Χαλκιάς, Ντουνιάς, Χάρης Ανδρεάδης, Γεράσιμος Ανδρεάτος , Ηρώ Σαΐα και πολλοί άλλοι, με ένα καθαρόαιμο ζεϊμπέκικο σε στίχους και μουσική παλαιάς κοπής με τίτλο «Ζόρικα Παράπονα». Στο τρίτο είμαστε τρεις Εβρίτες μαζί, η σύνθεση είναι του Ευριπίδη Νικολίδη, καταξιωμένου σολίστα στο μπουζούκι, και στίχους του Πασχάλη Μπούρα με τίτλο « Αχ Αγάπη μου παλιά» . Είναι τραγούδια διαφορετικά μεταξύ τους . Το πρώτο έχει ηπειρώτικο χρώμα, το δεύτερο όπως προείπα είναι ζεϊμπέκικο, και το τρίτο κάνει μια διαδρομή από την Ανατολή προς τη Δύση με στίχους που αναφέρονται σε ιστορικές στιγμές και αλησμόνητες πατρίδες. Προσπαθώ να δίνω τον προσωπικό μου χαρακτήρα και ύφος σε κάθε τραγούδι που ερμηνεύω. Σε αυτό με βοήθησαν πάρα πολύ οι σπουδές μου, οι σπουδές όμως δεν σταματούν ποτέ. Αυτή τη στιγμή σπουδάζω πάνω στα Ανώτερα Θεωρητικά της Ευρωπαϊκής Μουσικής, για να αποκτήσω μια εφ’ όλης της ύλης εικόνα πάνω στα μουσικά δρώμενα. Η Βυζαντινή μουσική έχει αρκετά κοινά με την Αρχαία Ελλάδα και τη μουσική της. Οχτώ ήταν αρχαίοι τρόποι, οχτώ και οι ήχοι της Βυζαντινής. Πρόκειται για αμιγώς ελληνική μουσική. Είναι ο πλούτος και η ιστορία μας, μετρά πάνω από τεσσεράμιση χιλιάδες χρόνια.
Θα κατέτασσες τον εαυτό σου σε κάποιο συγκεκριμένο μουσικό είδος;
Σαν άνθρωπος δεν βάζω ταμπέλες, δε μου αρέσει να οριοθετώ τα πράγματα. Ερμηνεύω τραγούδια που με εκφράζουν και μου αρέσουν την εκάστοτε στιγμή. Όλα είναι όμορφα, όλα χρειάζονται. Έχει να κάνει με την ψυχοσύνθεση του καθενός, σε τι ψυχολογία βρίσκεται. Η παραδοσιακή μουσική ήταν και θα είναι μέσα μου, αυτό δεν αλλάζει, άλλωστε οφείλουμε πολλά στην παράδοση και τη μουσική μας. Είναι οι ρίζες, τα ήθη και τα έθιμά μας, ο τρόπος που ζούσαν οι παππούδες μας. Θεωρώ πως είναι ένα καλό σημείο αναφοράς, μια βάση, ένα πάτημα για να μπορέσεις να πας παρακάτω. Πάντα με σεβασμό, να την υπηρετείς, να την προβάλλεις σωστά, στο μέτρο του δυνατού και να συμβαδίζεις με την εποχή.
Τι θα παρουσιάσετε στη «Σφίγγα»;
Στο πρόγραμμα που θα παρουσιάσουμε στη «Σφίγγα» στις 19 του Μάρτη, παίζω ούτι και πολίτικο λαούτο, ο Χρήστος Δανάκης γκάιντα και καβάλ, ο Στέφανος Αθηναίος κρουστά, ενώ στα πλήκτρα είναι ο Κωνσταντίνος Αλούπης. Με τέτοια όργανα, γίνεται ένα πάντρεμα Ανατολής και Δύσης, όπου το επιτρέπει η αισθητική, χωρίς να αλλοιώνεται η ουσία. Δίνουμε την προσωπικό μας νότα, που πηγάζει από την παράδοση. Το πρόγραμμά μας απαρτίζεται από γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια μεγάλων Ελλήνων δημιουργών, όπως των Αντώνη Βαρδή, Γιάννη Χαρούλη, Παντελή Θαλασσινό, κάποια λαϊκά, ταυτόχρονα με ορισμένα παραδοσιακά τα οποία θα φέρουμε πιο κοντά στο σήμερα.
Πως ανταποκρίνεται ο κόσμος σε ότι έχεις κάνει μέχρι στιγμής;
Χαίρομαι διότι σιγά – σιγά, στις εμφανίσεις που κάνουμε βλέπω κόσμο που δε γνωρίζω. Είναι πολύ σημαντικό. Κάθε καινούριος άνθρωπος που θα έρθει να με δει, είναι κέρδος. Σημαίνει πως ήρθε να ακούσει συγκεκριμένα αυτό που κάνω. Εισπράττω αγάπη και αυτή είναι η κινητήριος δύναμη.
Πως βλέπεις τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;
Θα ήθελα να μιλά για μένα η μουσική, τα τραγούδια. Να είναι όμορφα, ελληνικά. Θα επιθυμούσα να βρίσκομαι σε χώρους με υψηλή αισθητική, όπου ο κόσμος θα έρχεται και θα ταξιδεύει. Επίσης, να συνεργαστώ με καλλιτέχνες που θαυμάζω κι εκτιμώ απεριόριστα. Ελπίζω να συμβεί. Συνήθως δε μιλώ για τους στόχους μου μέχρι να πραγματοποιηθούν.
Πως σου φαίνεται η Αθήνα σε σχέση με την Ορεστιάδα;
Πρόκειται για τελείως διαφορετικά πράγματα. Η Αθήνα είναι το μεγαλύτερο αστικό κέντρο. Βρέθηκα για πρώτη φορά εδώ το 2010 όταν είχα την τιμή να υπηρετήσω στο στρατό, στο Σώμα των Αλεξιπτωτιστών, αλλά τώρα τη ζω κανονικά. Έχει τα πάντα και προσφέρει ανάπτυξη σε όλους τους κλάδους εργασίας. Συχνά όμως οι ρυθμοί της σε οδηγούν στα όρια της τρέλας. Θα συνηθίσω όμως.
Τι λέει το περιβάλλον σου για το δρόμο που διάλεξες;
Με στήριζαν και με στηρίζουν. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό, ειδικά σε ένα τέτοιο επάγγελμα. Πρέπει να έχεις ανθρώπους δίπλα σου για να σε νουθετούν. Κάποια στιγμή θα χρειαστείς συμβουλές, να στέκονται δίπλα σου. Ακούς την κάθε άποψη και αξιολογείς, κρατάς αυτό που θα σε κάνει καλύτερο.
Δείχνεις ευχαριστημένος πάντως.
Τα πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε θετικά. Δεν είμαστε στην καλύτερη εποχή, αλλά αν δεν υπάρχει αισιοδοξία και θετική διάθεση, δε θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε, ούτε να προσπεράσουμε τις δυσκολίες, που πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Λόγω της κατάστασης, ο καλλιτεχνικός χώρος βάλλεται ιδιαίτερα. Θεωρώ όμως ότι η μουσική είναι διέξοδος προς τέρψιν ψυχής, απαραίτητη. Με τη μουσική ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα και τα προβλήματα. Έχει θεραπευτική ιδιότητα. Μου δίνει χαρά να βλέπω τα πρόσωπα του κοινού, να τα παρατηρώ και να τα βλέπω ήρεμα. Εκεί διαπιστώνεις αν επετεύχθη ο στόχος.
Πότε κατάλαβες ότι αυτό θέλεις να κάνεις;
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, έβαζα ραδιόφωνο και τραγουδούσα. Θεωρώ πως κάθε άνθρωπος έχει μια κλίση. Η Βυζαντινή μουσική υπάρχει στο dna μου, ένας προπάππος μου ήταν ψάλτης κι ο άλλος ιερέας, όπως και ο παππούς μου. Οπότε αυτές οι καταβολές, βυζαντινές και παραδοσιακές υπήρχαν στο οικογενειακό περιβάλλον. Αγαπώ να τραγουδώ και να ακούω μουσική από μικρός.
Σε βρίσκω πολύ συνειδητοποιημένο.
Η κατάσταση και η κοινωνία που ζούμε σε «αναγκάζουν» να γίνεις συνειδητοποιημένος πιο γρήγορα ίσως. Γενικά πάντως, όλα είναι «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Ο Θεός θα σου φέρει ότι είναι καλό αλλά κι εσύ πρέπει να προσπαθήσεις. Αν δε δουλέψεις, δε μοχθήσεις, δε γίνεται τίποτα.
Βλέπεις νέους ανθρώπους να πλησιάζουν την παράδοση;
Πολύ συχνά και με χαροποιεί που οι νεότερες ηλικίες την ψάχνουν και την εκτιμούν, είτε μέσα από χορευτικά σχήματα, είτε μαθαίνοντας να παίζουν κάποιο όργανο, ταξιδεύοντας στην παράδοση και τις ρίζες. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε συμβαδίζουν με την εποχή τους και τη μουσική που αυτή προάγει. Προσωπικά θεωρώ πως όλοι θα γυρίσουν στην παράδοση κάποια στιγμή. Είναι όμορφο αυτό, να ξέρεις από πού ήρθες και ξεκίνησες . Αυτά τα κομμάτια έχουν να σου πουν πολλά για τη ζωή των παλαιοτέρων , υπάρχουν τραγούδια για κάθε περίσταση. Πιστεύω πως τα πράγματα μας οδηγούν ήδη πίσω στην παράδοση.
Γράφεις μουσική;
Ναι, κι όταν θα είναι κάποια πράγματα έτοιμα, σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα, θα την παρουσιάσω. Είναι ένας εσωτερικός τρόπος έκφρασης και χαλάρωσης. Την ώρα που μελετάς ή παίζεις θα προκύψει ένα μουσικό μοτίβο, ένα θέμα, μια μελωδία.
Πως περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
Μου αρέσει πάρα πολύ ο αθλητισμός, τα extreme sports. Θα ήθελα να ξαναπέσω με αλεξίπτωτο, όπως στο Στρατό. Ασχολούμαι επίσης από μικρός με την πρακτική Σκοποβολή, πάντα τηρώντας τους κανόνες ασφαλείας, όπως άλλωστε σε κάθε άθλημα. Συμμετείχα και σε αγώνες.
Πρόλαβες να αντιμετωπίσεις κακίες, άσχημες συμπεριφορές;
Δεν έχει πέσει κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου κι ακόμη κι αν έχει συμβεί, δεν ασχολούμαι. Έχω ένα διακοπτάκι, on-off. Γενικότερα με ενδιαφέρει να κρίνω και να αξιολογώ τον εαυτό μου, να είμαι αυστηρός μαζί του, να βελτιώνομαι και να μη βλάπτω τους γύρω μου. Κοιτώ τη δουλειά μου, να είμαι σωστός σε αυτό που αγαπώ και κάνω, για να βγαίνει το αποτέλεσμα που πρέπει. Όπως λέει και η καθηγήτριά μου της Φωνητικής, Αμαλία Βίνος, στην οποία χρωστώ πάρα πολλά, «Όλα είναι αποτέλεσμα μιας συστηματικής και επίπονης προσπάθειας».