Της Άννας Παχή
O αγαπημένος ηθοποιός Σταύρος Νικολαΐδης μιλά στο iART για την παράσταση «Ας ερχόσουν για λίγο», την τέχνη και τα σχέδιά του.
Πες μας λίγα λόγια για τo «Ας ερχόσουν για λίγο» και τη συμμετοχή σου στο έργο.
Η παράσταση έχει θέμα τη ζωή και το έργο του Μιχάλη Σιουγιούλ, ενός από τους μεγαλύτερους συνθέτες της χώρας. Τα τραγούδια του σίγουρα ξέρουν και ίσως έχουν τραγουδήσει και νέοι άνθρωποι, πιθανώς χωρίς καν να γνωρίζουν το όνομά του. Το έργο δίνει την ευκαιρία να τον γνωρίσουν κι αυτοί που δεν ξέρουν τι άνθρωπος ήταν, πως αναπτύχθηκε η μουσική του πλευρά, τους έρωτες της ζωής του και πολλά άλλα. Το παράδοξο είναι, ότι ενώ μικρός δεν του άρεσαν οι μουσικές σπουδές, έφτασε να γράψει 750 τραγούδια και συνθέσεις για πασίγνωστες ταινίες. Εγώ υποδύομαι την μεγάλη μορφή του ελληνικού κινηματογράφου, τον Αλέκο Σακελλάριο. Οι δυο τους ήταν πολύ καλοί φίλοι και συνεργάτες. Ο Σακελλάριος έγραψε στίχους για πολλά τραγούδια του Σιουγούλ κι ο Σιουγιούλ συνέθεσε μουσική για πολλές ταινίες του Σακελλάριου.
Είναι μουσική παράσταση και η πρόζα αναλογικά μικρή. Ήταν μια πρόκληση για σένα αυτό; Πως το αντιμετώπισες;
Νομίζω ότι η μουσική και η πρόζα καταλαμβάνουν σχεδόν ισάξιο χώρο στην παράσταση. Δεν σου κρύβω ότι στην αρχή φοβήθηκα λίγο το τραγούδι, αλλά τελικά το μετάνιωσα και ήθελα παραπάνω. Επειδή έτσι κι αλλιώς μου αρέσουν πολύ τα τραγούδια του Σιουγιούλ, περνάει πολύ ευχάριστα η ώρα τόσο μπροστά όσο και πίσω απ’ τη σκηνή.
Η παράσταση αναφέρεται σε πράγματα και καταστάσεις του παρελθόντος. Είναι όντως τόσο μακρινό ή βρίσκεται πιο κοντά μας από όσο νομίζουμε;
Θεωρώ ότι εκείνη η Ελλάδα με ότι καλό ή κακό κουβαλούσε έχει χαθεί ανεπιστρεπτί και ο τρόπος που οι νεότερες γενιές αντιμετωπίζουν τους γύρω μας και σκέφτονται για την χώρα δεν έχει καμία σχέση με τότε. Παρ’ όλες τις δυσκολίες, τους πολέμους, τη φτώχεια εκείνη η εποχή είχε μια ελπίδα, μια σύμπνοια και μια αγνότητα που πάντα θα νοσταλγούμε.
Έχεις καταξιωθεί στο κοινό ως κωμικός ηθοποιός. Να σκορπάς το γέλιο είναι πολύ σημαντικό – ιδιαίτερα στους καιρούς που ζούμε – αλλά ποιόν δραματικό ρόλο θα ήθελες να ερμηνεύσεις και γιατί;
Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο στο μυαλό μου, ωστόσο θα ήθελα πολύ να παίξω και αμιγώς δραματικό ρόλο. Ο ηθοποιός πρέπει να δοκιμάζεται στα πάντα.
Σε κάθε ρόλο ο ηθοποιός έρχεται αντιμέτωπος και με τον εαυτό του. Ποιος σε «δυσκόλεψε» περισσότερο σε αυτόν τον τομέα συγκριτικά με άλλους;
Όλοι η ρόλοι είναι μια πρόκληση εφ’ όσον τους αντιμετωπίζεις με σοβαρότητα. Πρόκληση για μένα δεν είναι ο ίδιος ο ρόλος, όσο η συνεργασία με ηθοποιούς όπως οι Μιχαλακόπουλος, Μπέζος, Παπαδόπουλος & σκηνοθέτες όπως οι Φασουλής, Τσιάνος, Κακλέας, που πάντα θαύμαζα και διψούσα να συνεργαστώ μαζί τους.
Πότε κατάλαβες πως θέλεις να γίνεις ηθοποιός; Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το σανίδι;
Από το γυμνάσιο ακόμα, εκεί στον Βύρωνα που μεγάλωσα, συμμετείχα σε ερασιτεχνική ομάδα. Ήταν μάλιστα κι ο Βασίλης ο Χαραλαμπόπουλος μαζί και είχαμε λάβει μέρος σε πανελλήνιους διαγωνισμούς, όπου είχαμε βραβευθεί κιόλας.
Τι μπορεί να προσφέρει η Τέχνη στον άνθρωπο; Τι έχει προσφέρει σε εσένα μέχρι τώρα;
Η τέχνη ανοίγει το μυαλό, ευφραίνει την ψυχή σου, περνάει μηνύματα και πολλές φορές επαναστατεί και ξεσηκώνει. Πάει μπροστά τον άνθρωπο, τον εξυψώνει και τον κάνει καλύτερο. Παρ’ όλο που οι συνθήκες για αυτούς που ασχολούνται με τις τέχνες στην Ελλάδα δεν είναι οι καλύτερες, κάποιες επιρροές από τις παραπάνω έχουν δράσει και σε μένα.
Μίλησέ μας για τα μελλοντικά σου σχέδια.
Είναι νωρίς για να σου πω κάτι τώρα. Προς το παρόν απολαμβάνω την επιτυχία του «Ας ερχόσουν για λίγο» , ενώ συνεχίζω και το stand up comedy/bar theatre: “Fucking… Impossible” που έχω σκηνοθετήσει & συν-συγγράψει με την Ασπασία Κοκόση σε επιλεγμένους χώρους Αθήνας & επαρχίας.