Της Άννας Παχή

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου της single «Τίποτα» η Στέλλα Στυλιανού μιλά στο iart.gr για τα μέχρι τώρα βήματά της, τις δυσκολίες και τα σχέδιά της για το μέλλον.

Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;

Κατάγομαι από μουσική οικογένεια, οπότε ασχολούμαι από μικρό παιδί. Σπούδασα στο Εθνικό Ωδείο και κατόπιν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου τελείωσα το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης. Ταυτόχρονα έκανα μαθήματα Φωνητικής. Τραγουδούσα από το σχολείο ακόμη σε χορωδίες κι αργότερα, στο Πανεπιστήμιο, σε διάφορα συγκροτήματα. Τα πρώτα επαγγελματικά βήματα έγιναν στην Κύπρο με το πέρας των σπουδών μου. Το 2010 κυκλοφόρησε η πρώτη μου δουλειά «Χιλιάδες παραστάσεις», όπου, εκτός από δικά μου τραγούδια, συμπεριλαμβανόταν η διασκευή του τραγουδιού «Το Μπαρ το Ναυάγιο», που τώρα ετοιμάζω το βίντεο κλιπ. Συμμετείχα σε διάφορους κυπριακούς διαγωνισμούς τραγουδιού και ήμουν δυο φορές υποψήφια για το διαγωνισμό της Eurovision.

Ψυχοφθόρα διαδικασία αυτή.

Πολύ, αλλά δεν μετανιώνω παρά μόνο που δεν ήμουν πιο τολμηρή, θα μπορούσα να έχω συμμετάσχει σε περισσότερους διαγωνισμούς. Βρισκόμουν όμως σε μια αντίφαση, δήλωνα συμμετοχή και δεν πήγαινα. Όπως και να έχει, πρόκειται για ένα μέσο στον αγώνα του καλλιτέχνη να γίνει γνωστός, να ακουστεί η φωνή του. Όλες αυτές οι διαδικασίες είναι δύσκολες, γίνονται με πολύ αργούς ρυθμούς και μπορεί να μην καταλήξουν πουθενά. Για μένα, πιο δύσκολο είναι το γεγονός ότι η Τέχνη πλέον συμβαδίζει με το κέρδος, κι εκεί τα πράγματα δεν είναι αντικειμενικά. Δε μετράει το ταλέντο αυτό καθαυτό, είναι και άλλοι παράγοντες που ορίζουν την επιτυχία.

Τι κάνεις αυτόν τον καιρό;

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το καινούριο μου τραγούδι «Τίποτα» σε στίχους και μουσική Νίκου Βλάχου. Επίσης, ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα στην Κέρκυρα για το video clip του «Θέλω να γίνω ουρανός», σε στίχους Κώστα Τρίγγη. Έτσι, βρίσκομαι σε διαδικασία προώθησης αυτής της δουλειάς, καθώς και του τραγουδιού «Δεκάλεπτο» που μετρά ήδη κάποιους μήνες παρουσίας στα μουσικά πράγματα. Είναι σε στίχους Λευτέρη Χαψιάδη και μουσική Θανάση Ηλιόπουλου. Πηγαίνει πολύ καλά και το θεωρώ σταθμό στην καριέρα μου, το αγαπώ, όπως άλλωστε όλες τις δουλειές μου. Ταυτόχρονα ετοιμάζω νέα τραγούδια σε πιο καλοκαιρινό ύφος, καθώς και κάποια παλαιότερα, που θα επανακυκλοφορήσουν με φρέσκια ενορχήστρωση. Κάποια από αυτά θα οπτικοποιηθούν κι όταν η δουλειά αυτή ολοκληρωθεί, θα παρουσιαστεί επίσημα τον Ιούλιο στην Αθήνα.

Κάνεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Προσπαθείς να χαράξεις την πορεία σου μόνος. Οι δισκογραφικές εταιρείες δεν επενδύουν πια σε έναν καλλιτέχνη, δεν τον στηρίζουν έτσι ώστε αυτός να αφοσιωθεί στην τέχνη του. Είναι ίσως λίγο πιο εύκολο για τα μεγάλα ονόματα, γενικά όμως, όλοι χρειάζονται προβολή για να μείνουν στην επικαιρότητα και για τους νέους είναι ακόμη πιο δύσκολο. Θα προτιμούσα να αφοσιωθώ στη μουσική αλλά δε γίνεται. Πρέπει να επικοινωνήσεις τη δουλειά σου, δεν είναι μόνο ότι θα βγεις και θα τραγουδήσεις . Οφείλω βέβαια να μιλήσω για τους εξαιρετικούς καλλιτέχνες με τους οποίους έχω συνεργαστεί, όπως οι στιχουργοί Λάζαρος Γκέτσιος και Κώστας Τρίγγης, ο συνθέτης Χρήστος Γιώτης και ο πολυπράγμων Νίκος Βλάχος, μουσικός,συνθέτης,παραγωγός ,ενορχηστρωτής και δημιουργός υπέροχων βίντεο κλιπ. Θέλω να ευχαριστήσω τους Χρήστο Ιακώβου και Νίκο Ορφανίδη που μου εμπιστεύτηκαν το τραγούδι «Σικέ παιχνίδι», που κυκλοφόρησε πέρσι τον Οκτώβριο σε σκηνοθεσία Νίκου Βλάχου. Επίσης, η εταιρεία μου, Angels PR στέκεται αρωγός σε όλες τις προσπάθειές μου. Πάντοτε νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για την Κατερίνα Μινά, δασκάλα φωνητικής, το μουσικό σχήμα Ηχοχρώματα, με τους οποίους έκανα τα πρώτα επαγγελματικά μου βήματα, τους συνεργάτες σε κάθε σκηνή που εμφανίστηκα. Τους ευχαριστώ όλους καθώς με βοήθησαν να φτάσω μέχρι εδώ.

Πολλά τραγούδια είναι δικά σου.

Ναι, όπως το χορευτικό «Σιγά σιγά» και το «Γυάλινο κλουβί», ένα ζεϊμπέκικο. Η μουσική στο «Θέλω να γίνω ουρανός» είναι επίσης δική μου. Το έκανα «δώρο» στον εαυτό μου, έχει ιδιαίτερο στυλ και το αγαπώ πολύ. Γενικά μου αρέσει να ενσωματώνω παραδοσιακά στοιχεία στα τραγούδια μου, θεωρώ όμως ότι μου πάει και το πιο λαϊκό ύφος.

Που τοποθετείς τον εαυτό σου;

Θεωρώ ότι η μουσική είναι μια. Τόσο το λαϊκό όσο και το έντεχνο τραγούδι έχουν τις ίδιες ρίζες. Είμαστε λαός του γλεντιού, της μουσικής. Σε αυτό το χώρο ψάχνω την ταυτότητά μου, όχι τόσο στο τι ακούγεται σήμερα. Σε ένα πρόγραμμα μπορεί να ενσωματώσω τα πάντα, λαϊκά, μπαλάντες, παραδοσιακά, χορευτικά. Είμαι ερμηνεύτρια, κάθε τραγούδι το τραγουδώ έτσι ώστε να το απολαύσει και ο κόσμος και εγώ. Δε βάζω στον εαυτό μου την ταμπέλα του «έντεχνου» ή «άτεχνου». Διαλέγω τον τίτλο του καλλιτέχνη που προσέχει τι θα πει και πως θα το πει. Δεν έχω στεγανά. Τα πρότυπά μου όπως η Γλυκερία, η Ελένη Βιτάλη, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Νατάσα Θεοδωρίδου, διαθέτουν το δικό τους στυλ, έχουν όμως τραγουδήσει πολλά είδη. Ο όρος «έντεχνο τραγούδι» ξεκίνησε από το Χατζιδάκη, που εννοούσε ότι ο στίχος σε κάποια τραγούδια του προερχόταν από την ποίηση. Εκεί πήγαινε ο χαρακτηρισμός. Το κάθε τι έχει την ώρα και το χρόνο του. Από τον κάθε καλλιτέχνη εξαρτάται αν έχει τη μαγκιά να το κάνει, αν μπορεί να τα υποστηρίξει όλα αυτά. Φυσικά παίζει ρόλο και σε τι φάση βρίσκεται, τι έχει ανάγκη να πει. Αν περνάω μια πιο εσωτερική κατάσταση, θα γράψω πιο μελαγχολικά τραγούδια. Σε άλλη περίοδο, θα τραγουδήσω κάτι διαφορετικό. Θεωρώ ότι κάθε καλλιτέχνης βρίσκει το δρόμο του κι οδηγείται εκεί που του ταιριάζει. Άλλωστε, δεν είναι μόνο τι έχεις εσύ στο μυαλό σου, είναι και το που σε οδηγεί η μουσική. Θα καταλάβεις που θέλεις να βρεθείς και τι πρέπει να κάνεις για να βρεθείς εκεί που θέλεις. Όλα είναι στο δρόμο.

Εσύ που θα ήθελες να βρεθείς;

Στόχος μου είναι να κάνω συνεργασίες με ανθρώπους που εκτιμώ και να συμμετάσχω σε συναυλίες και εμφανίσεις στην Αθήνα. Στην Κύπρο υπάρχουν ευκαιρίες, κάνουμε πράγματα, αλλά εδώ χτυπά η καρδιά της ελληνικής μουσικής. Τώρα, πόσο εφικτό είναι αυτό, θα το δείξει ο χρόνος και οι συγκυρίες. Δεν είμαι οπαδός της τύχης ή της μοίρας. Το ρητό μου είναι «μην αφήνεις τίποτα στην τύχη γιατί η τύχη σου θα σε αφήσει». Κάποια πράγματα ίσως είναι συγκυριακά , εμείς όμως τα σπρώχνουμε να συμβούν, να «τύχουν». Αν κάθομαι στο σπίτι με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας να συμβεί κάτι, δε θα συμβεί τίποτα. Κάνω τις προσπάθειές μου, τα βήματά μου. Ίσως να έχω κάνει και λάθη αλλά αυτό συμβαίνει όταν κυνηγάς αυτό που αγαπάς. Έτσι μαθαίνεις. Το παλεύω όπως ξέρω και μπορώ.