Της Άννας Παχή
Οι μυθικές discotheque των 80’ς παραμένουν αξεπέραστες όσον αφορά στη νυχτερινή, χορευτική διασκέδαση και δικαίως για τους εξής λόγους:
*Πήγαινες για να χορέψεις. Μόνος, με παρέα, δεν είχε σημασία. Ήταν αδιανόητο να πας ντισκοτέκ και να μείνεις βιδωμένος στην καρέκλα σου.
*Είχε άνετα καθίσματα και τραπέζια για να ξεκουράσεις τα πονεμένα πόδια σου.
*Έβλεπες ένα σωρό κόσμο που χόρευε όπως εσύ.
*Τα φωτάκια νέον που αναβόσβηναν έδιναν ένα σχεδόν μυστικιστικό τόνο στο βράδυ σου, για να μην αναφέρω το σήμα κατατεθέν, τη ντισκομπάλα, που γυρνούσε αέναα σκορπίζοντας τη λάμψη της παντού.
*Ήταν το ιδανικό μέρος να γνωριστείς, να χορέψεις, να μπαλαμουτιαστείς χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν.
*Οι χοροεσπερίδες των σχολείων ήταν πρώτης τάξεως αφορμή για ξεπόρτισμα, γλέντι μέχρι πρωίας και έναρξη ή φινάλε πολλών ερωτικών ιστοριών.
*Εκεί, μαζέψαμε όλοι τα χρήματα για την πενταήμερη.
Οι ντισκοτέκ ήταν το απόγειο της διασκέδασης. Είχαν την πιο γιορτινή ατμόσφαιρα, (λογικό, με τόσα λαμπάκια) και οι πίστες τους ένωναν τον κάθε πικραμένο. Οι χορευτικές φιγούρες άλλους τους κόμπλαραν και σε άλλους έδιναν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους, ή απλά να ξεσκάσουν, βρε αδερφέ. Μπορούσες να αράξεις, να κάνεις καμάκι, να δείξεις το ωραίο σου σακάκι-φόρεμα-πουκάμισο με τη βάτα που σε έκανε να μοιάζεις ρομπότ, έφτιαχνες επί ώρες το μαλλί – χαίτη, που τόσο ήταν της μόδας τη δεκαετία του ’80, αλλά, στην ουσία, πήγαινες για να χορέψεις.
Παρακάτω αναφέρονται οι κυριότερες. Περιμένουμε τη βοήθειά σας για να ολοκληρώσουμε τη λίστα.
Dorian Gray: Στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, με το μυθικό dj Palmer, μάζευε πάντα κόσμο. Εξαιτίας της, πολύς κόσμος έμαθε το μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ για τον άντρα που παρέμενε πάντα νέος και ακμαίος. Ο δε Palmer έκανε τα βινύλια να παραμιλάνε κερδίζοντας επάξια παντοτινή, εξέχουσα θέση στον κόσμο των dj.
Much More: Άλλη μια ντίσκο στη Λ. Βουλιαγμένης, με τεράάάστια ταμπέλα, να τη βλέπεις από το υπερπέραν. Αργότερα έγινε Seyhelles αλλά ποτέ δε γνώρισε την ίδια επιτυχία, όσο με το όνομα Much More.
Divina: Στην Κηφισιά, σε κυριλέ σημείο, υπόγεια κι αυτή αλλά με πολύ high tech για την εποχή αισθητική. Μάζευε νεόπλουτους γόνους κι όσους ήθελαν να τους γνωρίσουν. Πολύ καλή μουσική, πολύ ωραίο περιβάλλον.
Αυτοκίνηση: Εκεί ψηλά στην Κηφισίας, η Αυτοκίνηση ήταν το απόλυτο place to be για όποιον ήθελε να περνιέται «κάποιος». Ηθοποιοί, τραγουδιστές, το είχαν κάνει στέκι τους με αποτέλεσμα να μαζεύεται κόσμος έστω και μόνο για να τους χαζέψει. Πολύ καλή μουσική, εξαιρετική – για την εποχή αισθητική – δεν είναι περίεργο που θεωρείται ακόμη και σήμερα η καλύτερη disco ever. Αργότερα μετακόμισε στην αρχή της Λεωφόρου Βουλιαγμένης με την ίδια επιτυχία και ακόμη πιο μετά, μετονομάστηκε σε Club 22, συνεχίζοντας να γράφει ιστορία. Τώρα λειτουργεί και σα μεγάλη πίστα, διοργανώνοντας ταυτόχρονα διάφορα retro events κατά καιρούς. Πάντως, το αρχικό κτίριο, υπάρχει ακόμη.
Barbarella: Με όνομα που παρέπεμπε στην ηρωίδα της ομώνυμης ταινίας, η Barbarella γνώρισε μεγάλες δόξες. Τα έως και υπερβολικά νέον φώτα της, οι πολλές ντισκομπάλες και η ενημερωμένη της δισκοθήκη, κράτησαν για πολλά χρόνια τα ηνία της διασκέδασης. Λειτουργεί και σήμερα, στη Λεωφόρο Συγγρού.
Doomsday: Άλλη μια ντίσκο στη Λ. Βουλιαγμένης, εκεί που τώρα είναι η στάση του Μετρό, Αλέκος Παναγούλης. Τοποθετημένη στον ημιόροφο ενός κτιρίου με γραφεία που λειτουργούσαν φυσικά το πρωί. Ήταν σχετικά μικρή, αλλά είχε τους φανατικούς θαυμαστές της.
Boom Boom: Η πρώτη της έδρα ήταν στην Καστέλλα, σαν αντίπραξη στις ντίσκο του κέντρου και των βορείων προαστείων. Γεμάτη τζάτζαλα – μάντζαλα, ανέκαθεν έκλεινε προκλητικά το μάτι στην «υψηλή αισθητική», δημιουργώντας ένα χώρο άνετο, οικείο και εντελώς cult. Σήμερα λειτουργεί στις Τζιτζιφιές, με το ίδιο κιτς ύφος και το ίδιο, αμείωτο κέφι.
ABC: Στo υπόγειο της οδού Πατησίων το κέφι κρατούσε ως το πρωί. Στον ίδιο δρόμο και η Station One.
Τώρα τι; Μετά από δυο δεκαετίες περίπου όπου κυριάρχησε η μόδα των μοδάτων μπαρ πιστών στη ρήση «στέκομαι – με – ένα – ποτό – στο – χέρι – μιλάω – στο – κινητό – νομίζοντας – πως – διασκεδάζω», οι ντισκοτέκ ξαναπαίρνουν τα πάνω τους. Μερικές, όπως η Boom Boom και το Vinylio δεν έκλεισαν ποτέ. Τα έβγαλαν πέρα παλικαρίσια και τώρα βλέπουν τον κόσμο να επανέρχεται. Υπάρχουν κι άλλες, όπως η ντίσκο «33 Στροφές» δίπλα στο Κάραβελ, που μαζεύει μονίμως κόσμο. Ξαναγίνονται μόδα, κυρίως γιατί παίζουν μουσική που ακούγεται, χορεύεται, μας θυμίζει τα νιάτα μας και μας φτιάχνει το κέφι.
Πάμε για χορό;