Της Άννας Παχή
Ναι, υπάρχουν. Τα ξέρουμε, τα συζητάμε, έχουμε όμως τόσο πολύ συνηθίσει στη μουρμούρα και τη γκρίνια, που τα περνάμε στο ντούκου. Καθώς ξεκίνησε νέα χρονιά (με το μαγικό αριθμό 7 στο τέλος – δε θέλω σχόλια) ας επικεντρωθούμε έστω μια φορά στα θετικά αυτής της κωλοκατάστασης που βιώνουμε οι περισσότεροι. Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω:
- Μάθαμε ποιοι μας κυβερνούν. Επί δεκαετίες ήταν της μοδός να λες «δεν ασχολούμαι με την πολιτική». Ακριβώς για αυτό μας πήρε το ποτάμι. Τώρα που οι φόροι και τα μνημόνια σε έχουν στήσει στον τοίχο, γνωρίζεις τα ονόματα που κυκλοφορούν στο έρμο Κοινοβούλιο. Βέβαια, αν υπήρχε και κάποιος της προκοπής να ψηφίσεις θα ήταν καλύτερα, αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες. Το θέμα είναι πως γινόμαστε πολίτες. Σιγά – σιγά, ανεβασμένοι πάνω στην κουτσή χελώνα που έρχεται από την Κίνα, αλλά γινόμαστε.
- Περιορίστηκαν οι σπατάλες. Τα χρόνια της φούσκας ξοδεύαμε σα να μην υπάρχει αύριο, βάζαμε στο χέρι ότι μας γυάλιζε στο μάτι. Τώρα που η τσέπη βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση καταστολής έως πλήρους αδειοσύνης, σταματήσαμε να πληρώνουμε τιμές Μιλάνου για προϊόντα Ταϊβάν. Ψάχνουμε την ποιότητα, συγκρίνουμε τιμές, μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε αν μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς το μεταξωτό μπλουζάκι που κοστίζει όσο ένας μισθός ανειδίκευτου. Είναι πρόοδος.
- Αναγνωρίσαμε επιτέλους την αξία των χρημάτων. Όταν ήρθε το ευρώ, η κερματοειδής μορφή του το υποβίβασε αυτόματα στα μάτια μας. Λογικό, όταν έχεις έναν Κολοκοτρώνη να σε ατενίζει από το πεντοχίλιαρο, τι να φτουρήσει το κέρμα; Καιρός όμως φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια, το κέρμα κατέλαβε επιτέλους την περίοπτη θέση που του αξίζει. Δεν το σκορπάς.
- Μπήκαν προτεραιότητες: Η αλόγιστη αγορά πληθώρας διαφορετικών πραγμάτων επειδή έτσι γουστάραμε, σταμάτησε, ελπίζω ανεπιστρεπτί. Τώρα δεν αγοράζεις αυτό που σου αρέσει, αλλά αυτό που χρειάζεσαι. Και με σειρά χρησιμότητας κιόλας. Η ωριμότητα ήρθε στο πορτοφόλι. Εξ ανάγκης ή όχι, ήρθε πάντως.
- Ουκ εν τω πολλώ το ευ: Το έλεγαν οι αρχαίοι. Ζω για να καταναλώνω, ήταν το μότο των περισσότερων. Μια και δυο και τρεις παραλλαγές του ίδιου πράγματος, δεν έφταναν να καλύψουν τα εσωτερικά κενά. Τώρα, είσαι τυχερός αν έχεις ένα. Η στέρηση χτίζει χαρακτήρα.
- Απαιτείς αυτό που παίρνεις να αξίζει τα λεφτά του. Δε δύνασαι πλέον να πεις «δε βαριέσαι» σε ότι έχει να κάνει με μπικικίνια. Όχι, κύριε, τα τόσο δύσκολα κερδισμένα χρήματά σου πρέπει να πιάνουν τόπο. Καιρός ήταν.
- Η φαντασία στην εξουσία. Στην Τέχνη μάλλον. Πλήθος δημιουργών, ελλείψει πόρων, αφήνουν τέρμα τα γκάζια στη φαντασία και την ευρηματικότητά τους, το χιούμορ και το ταλέντο περισσεύουν και το κίνημα των μικρών σκηνών -ευτυχώς – όσο πάει και μεγαλώνει. Υποστηρίξτε το.
- Μαθαίνουμε (επίσης με αργούς ρυθμούς) ότι ούτε το χρήμα, ούτε τα πράγματα φέρνουν την ευτυχία. Η κρίση έφερε τους ανθρώπους πιο κοντά. Μια αγκαλιά προσφέρει περισσότερα από ένα κινητό, και είναι τσάμπα. (περισσότερα εδώ)
- Μάθαμε την αξία της προσφοράς και της αλληλεγγύης. Βοηθάμε όπου μπορούμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Ρούχα, τρόφιμα, σχολικά είδη, μαζεύονται και μοιράζονται σε όποιον έχει ανάγκη. Κοιτάμε πια και λίγο πιο «έξω» από το μικρόκοσμό μας, ίσως γιατί εμπεδώσαμε πως πολύ εύκολα μπορεί να βρεθούμε κι εμείς σε μια τόσο δεινή θέση. Καλό θα ήταν να μας βοηθήσει κάποιος, αν συμβεί. Μέχρι τότε, ας βοηθάμε εμείς.