Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Θυμάστε που μικροί μετράγαμε πόσα μπάνια κάναμε και πόσα παγωτά έχουμε φάει; Μήπως θυμάστε και ποια παγωτά ήταν; Αν όχι το iART είναι εδώ, για εσάς που καβαλήσατε τα 30 και, μήπως τα ξαναθυμηθείτε…
Παραδεχθείτε το, το Lucky cap της ΔΕΛΤΑ ήταν το αγαπημένο όλων μας. Ο λόγος προφανής, το δωράκι που είχε στον πάτο του. Την γεύση δεν την θυμάμαι καθόλου να σας πω την αλήθεια.
Το αντίπαλο δέος του Lucky Cap απο την ΕΒΓΑ. Είχε δωράκι και αυτό στον… πάτο.
Αγαπημένο των παιδιών από τη ΦΑΓΕ αν και δεν είχε δωράκι. Ιδανικό για όσους δεν τρελαίνονταν με τη σοκολάτα, όμως άρεσε σε όλα τα πιτσιρίκια.
Η παγωτάρα της ΔΕΛΤΑ, όχι αηδίες. Και είχε και την καλύτερη διαφήμιση της εποχής.
Το αντίστοιχο από την ΕΒΓΑ. Κάτι είχαν πάθει με τις αμερικανιές τότε. Εντάξει μια χαρά παγωτό ήταν και αυτό. Είχε σοκολάτα με μικρά κομματάκια λευκής σοκολάτας. Οι περισσότεροι ήμασταν με το Σικάγο.
Από την ΕΒΓΑ. Είχε έντονη τη γεύση της μαστίχας και ήταν η χαρά της γιαγιάς και του παππού.
Ο πρώτος πύραυλος που στην κορυφή του είχε ολόκληρο στρογγυλό σοκολατάκι. Απο την ΔΕΛΤΑ
Τεράστιος πύραυλος απο την ΕΒΓΑ με το περίεργο πλαστικό καπάκι. Πολύ σοκολάτα
Το πιο κλασικό παιδικό ξυλάκι σε σχήμα πατούσας με γεύση φράουλα και τα δάχτυλα με επικάλυψη σοκολάτας.
Το πιο κλασικό παγωτό της Algida. Έβγαινε και σε σε 3 γεύσεις. Αρχοντιά!
Στην κυριολεξία γρανίτα από λεμόνι. Για την εποχή του ήταν πρωτοποριακό.
Ξυλάκι με παγωτό μπανάνα με σχήμα μια χαμογελαστή φάτσα. Παγωτάρα από τις λίγες.
Το σλόγκαν του ήταν όλα τα λεφτά. “Πάνω κάτω, πάνω κάτω, κούνα το, γλέντα το και φάτο…”. Χωρίς άλλα σχόλια…
Υπήρχαν και άλλα πολλά, αλλά αυτά θυμηθήκαμε τώρα. Παγωτό να ‘ναι και ότι να ‘ναι…