Της Άννας Παχή
Η νέα, λαϊκή φωνή του λαϊκού τραγουδιού, συστήνεται στο iart.gr. Ο Θωμάς Στεργίου μιλά για τη μέχρι τώρα πορεία του, τη συνεργασία με το Χρήστο Νικολόπουλο, τις δυσκολίες των καλλιτεχνών αλλά και την πεποίθησή του πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.
Θωμά Στεργίου, ποιος είσαι;
Ένα απλό παιδί που στα 26 του προσπαθεί να πραγματοποιήσει τα όνειρά του και να αντιμετωπίζει οποιαδήποτε δυσκολία με θέληση και υπομονή.
Πότε ξεκίνησες το τραγούδι;
Ο πατέρας μου, Παναγιώτης Στεργίου, είναι συνθέτης και παίζει μπουζούκι. Τον άκουγα στο σπίτι, να κάνει πρόβες. Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία, μπήκα στη χορωδία του σχολείου και στο Γυμνάσιο πια, βρέθηκα για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό να τραγουδώ σόλο. Ακόμη θυμάμαι το άγχος, λειτούργησε όμως δημιουργικά. Το μόνο που ήθελα ήταν να τραγουδώ καλά. Στα 17 ξεκίνησα φωνητική με το Γιάννη Σκουλά και συνεχίζω ακόμη, η διαδικασία αυτή δε σταματά ποτέ. Τελειώνοντας το σχολείο βρέθηκα να παρακολουθώ μια πρόβα στα Εννέα Όγδοα. Το σχήμα αποτελούσαν οι Άγγελος και Στέλιος Διονυσίου, ο Γιώργος Δασκουλίδης κι η Μαρία Σπυροπούλου. Εκείνη τη μέρα ο Άγγελος Διονυσίου δε μπόρεσε να έρθει, κι έτσι, για να βγει η πρόβα είπα μερικά δικά του τραγούδια. Η επιχειρηματίας Μαρία Καλαποθαράκου μου πρότεινε συνεργασία. Τότε παρακολουθούσα μια Δραματική Σχολή την οποία άφησα για να ενταχθώ στο σχήμα. Ήταν μεγάλο σχολείο για μένα το ότι βρέθηκα δίπλα σε αυτούς τους καλλιτέχνες.
Υπήρξε συνέχεια;
Αρχικά συνεργαζόμουν με τον πατέρα μου, ο οποίος – οφείλω να το πω – με βοήθησε αλλά δε μου χαρίστηκε. Είμαι ευγνώμων για αυτό. Εμφανίζομαι σε μουσικές σκηνές και συνεργάστηκα με σπουδαία ονόματα. Κορυφαία στιγμή της μέχρι τώρα καριέρας μου ήταν η συμμετοχή μου σε μια φιλανθρωπική συναυλία, όπου έλαβαν μέρος οι Κώστας Μακεδόνας, Χρήστος Νικολόπουλος, Βασίλης Λέκκας, Πίτσα Παπαδοπούλου, Λάκης Παπαδόπουλος και συμμετείχε κι ο Γιάννης Πλούταρχος. Βρέθηκα στο ίδιο καμαρίνι με όλους τους, κι ένιωθα όπως το πιτσιρίκι που σα σφουγγάρι απορροφά τα λεγόμενα, τις ιδέες, και φυσικά τις συμβουλές τους. Έμεινα όρθιος, ένιωθα πως δε μου άξιζε να καθίσω δίπλα τους. Ήταν αρκετό που ήμουν εκεί και τιμή μου που με άκουσαν. Αφού τραγούδησα, ο Κώστας Μακεδόνας με προέτρεψε να κάνω δισκογραφία. Ο Γιάννης Πλούταρχος, να κυνηγήσω το όνειρό μου με κάθε κόστος. Η χαρά μου ήταν τεράστια, πήρα ηθική και καλλιτεχνική ανταμοιβή.
Άκουσες τη συμβουλή τους;
Απόλυτα. Άρχισα να εμφανίζομαι συχνοτερα, προκειμένου να βρω την καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Απέκτησα πολλές εμπειρίες, τραγούδησα έντεχνα, λαϊκά και μου άρεσαν όλα. Νομίζω όμως πως σήμερα, δεν υπάρχει χώρος για κάποιον που κινείται σε όλα τα ήδη, πρέπει να είσαι συγκεκριμένος. Μου ταίριαξε το λαϊκό τραγούδι, παρόλο που όλοι είπαν πως είμαι πολύ νέος. Έχουν δίκιο, αλλά επιθυμώ να στηρίξω αυτό το είδος. Υπάρχουν πάρα πολλές καλές φωνές, αλλά η αγορά δεν αφήνει το λαϊκό τραγούδι να έρθει μπροστά. Όσοι ξεκινούν λαϊκοί καταλήγουν ποπ τραγουδιστές, έντεχνοι. Δε θα ήθελα κάτι τέτοιο. Σίγουρα θα μου άρεσε να βρεθώ σε πίστα, αλλά με μια ποιότητα, όπως τραγουδούσαν κάποτε ο Τερζής με το Μητροπάνο, αναβιώνοντας το παλιό λαϊκό τραγούδι σε μια σύγχρονη σκηνή. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολύ δύσκολο να γίνει τώρα, αποτελεί όμως όνειρο για τα επόμενα χρόνια. Εύχομαι να βγάλω αρκετά καλά τραγούδια, λαϊκά πάντα, που να τα αγαπήσει ο κόσμος. Είναι βέβαια και λίγο θέμα τύχης.
Νομίζω πως ξεκίνησες ήδη.
Ήδη έγινε μια πολύ καλή αρχή. Το μεγαλύτερό μου όνειρο ήταν να μου γράψει τραγούδι ο Χρήστος Νικολόπουλος. Το θεωρούσα απίθανο να συμβεί. Το πρώτο μου τραγούδι είναι η επανεκτέλεση του «Μπρος γκρεμός». Το επιλέξαμε επειδή αφενός το έχει γράψει ο πατέρας μου για τον Πασχάλη Τερζή και το αγαπώ, αφετέρου επειδή θέλαμε να ξεκινήσω με γνωστό τραγούδι. Φυσικά, δεν αποσκοπούσα σε σύγκριση, θεωρώ τον Πασχάλη Τερζή μαζί με το Θέμη Αδαμαντίδη και το Δημήτρη Μητροπάνο τις καλύτερες λαϊκές φωνές της Ελλάδας. Ο κος Τερζής μας έδωσε την άδεια, κυκλοφόρησε αλλά δεν προχώρησε γιατί, και το λέω για πρώτη φορά αυτό, δεν το υποστήριξαν οι συντελεστές του. Δεν το λέω σαν παράπονο, είναι απλά γεγονός. Μπορούσε να πάει καλύτερα. Προσωπικά, πήρα ένα ρίσκο και κέρδισα την εκτίμηση του Πασχάλη Τερζή. Εκείνος είπε στο Χρήστο Νικολόπουλο να συνεργαστούμε. Προς μεγάλη μου έκπληξη ο κος Νικολόπουλος ήδη με παρακολουθούσε στο Ίντερνετ κι εξέφρασε την επιθυμία να το κάνει.
Πως ήταν αυτή η συνεργασία;
Του τηλεφώνησα έχοντας πολύ άγχος. Μιλήσαμε και μου έστειλε ένα τραγούδι που είχε ήδη έτοιμο για μένα, σε στίχους του Δημήτρη Τσάφα. Μπήκαμε στο στούντιο ένα μήνα μετά και ηχογραφήσαμε το «Ένας κόσμος ανάποδα» πρώτα, το «Με ένα Αχ κι ένα γιατί» πάλι σε στίχους του κ. Τσάφα, κατόπιν. Ψάξαμε για τους σωστούς συνεργάτες, η η MLK είναι η καταλληλότερη για αυτή τη δουλειά. Το Σεπτέμβρη αν πάνε όλα καλά, θα κυκλοφορήσει το «Ένα ταξίδι μοναξιάς», σε στίχους του Χαψιάδη.
Πως νιώθεις;
Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα πως μου έγραψε τραγούδια ο Χρήστος Νικολόπουλος. Πολλοί με ρωτούν αν θα κάνουμε δίσκο. Σίγουρα θα το ήθελα, αλλά δεν ξέρω αν θα γίνει, δεν είναι εύκολο, σήμερα. Τραγούδια βγαίνουν, φωνές υπάρχουν, δημιουργοί υπάρχουν. Εκείνο που δεν υπάρχει, είναι οι μηχανισμοί. Κοστίζουν πάρα πολύ κι εκείνοι που μπορούν να τους πληρώσουν είναι λίγοι.
Δεν υπάρχουν οι δισκογραφικές που υπήρχαν κάποτε αλλά και τα Μέσα, προωθούν τα γνωστά, όχι τα καινούρια.
Τα γνωστά, που έχουν πάρει αυτούς τους μηχανισμούς. Αν είχα το απαιτούμενο κεφάλαιο για υπεύθυνο επικοινωνίας, να με φέρει σε επαφή με τους μεγάλους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τότε σίγουρα τα τραγούδια που θα έπαιζαν, θα είχαν απήχηση. Οι σταθμοί αυτοί στην ουσία «επιβάλλουν» τι θα ακούσει ο κόσμος. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, υπάρχουν και καλά τραγούδια. Απλά κάποτε τα πλήρωναν οι εταιρείες. Πλέον, καλείται να τα πληρώσει ο τραγουδιστής ή, κάποιος επιχειρηματίας που τον στηρίζει, πράγμα επίσης εξαιρετικά δύσκολο. Υπάρχουν ελάχιστοι τέτοιοι επιχειρηματίες και πάρα πολλοί τραγουδιστές. Εκεί μπαίνει ο παράγοντας «τύχη». Δεν πετάω στα σύννεφα, δεν αποσκοπώ να γίνω φίρμα ή να κάνω το ψώνιο μου. Πάνω από όλα, βγάζω τραγούδια γιατί τα αγαπάω. Σίγουρα θέλω να τα ακούσει ο κόσμος, όχι για να με κάνει «όνομα» αλλά γιατί θα του αρέσουν τα τραγούδια αυτά. Αυτό θα ήθελα.
Τα ίδια έχω ακούσει από πολλούς συναδέλφους σου.
Τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Κάποτε ήμασταν σε πολύ καλό επίπεδο, υπήρχε χρήμα, αγορά. Τώρα δεν υπάρχουν. Είμαστε μικρή χώρα, χωρίς μεγάλο αγοραστικό κοινό.
Έχουμε και πάρα πολλούς καλλιτέχνες…
Η συμβουλή που μου έδωσαν τόσο ο πατέρας μου όσο και ο κ. Νικολόπουλος είναι: «ότι αξίζει θα φανεί. Πρέπει να προσπαθήσεις να αξίζεις». Αυτό προσπαθώ να κάνω, χωρίς να «υποχρεώνω» το κοινό να με ακούει, ανεβάζοντας συνέχεια τα τραγούδια μου στο facebook για παράδειγμα. Θεωρώ πως όταν κάποιος θέλει να σε ψάξει θα το κάνει κι αν θέλει να σε ακούσει, θα σε ακούσει, όσος καιρός κι αν περάσει. Το «Έμεινα εδώ» του Στέλιου Ρόκκου, έγινε επιτυχία δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Ο Δημήτρης Μητροπάνος είπε τραγούδια που κανείς άλλος δεν ήθελε ή δεν τολμούσε να πει, κι έγραψε ιστορία. Ένα από τα όνειρά μου είναι να κάνω κάτι ανάλογο. Από εκεί και πέρα είναι όλα θέλημα Θεού, τύχης και ικανοτήτων.
Είναι πολύ δύσκολη η εποχή.
Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να βρω δουλειά κι ένας λόγος είναι πως όλοι οι επιχειρηματίες θέλουν ορχήστρα τριών ατόμων το πολύ. Πως να στηρίξω ένα πρόγραμμα τεσσάρων – πέντε ωρών με κιθάρα και μπουζούκι μόνο; Πως να πω τραγούδια που χρειάζονται περισσότερα όργανα; Επίσης, οι αμοιβές είναι σχεδόν εξευτελιστικές, κάνουν κακό στη δουλειά μας. Ας μην ξεχνάμε πως οι μουσικοί δε δουλεύουν κάθε μέρα πια, το πολύ δυο φορές την εβδομάδα κι αν είσαι τυχερός, συμμετέχεις σε σχήμα για μια σαιζόν. Συνεχίζουμε επειδή αγαπάμε αυτό που κάνουμε και πιστεύουμε σε ένα καλύτερο αύριο. Θεωρώ ότι σε λίγα χρόνια τα πράγματα θα έχουν βελτιωθεί. Η οικονομική και όχι μόνο κρίση, επηρεάζει όλους τους χώρους. Όμως, ούτε ο κόσμος, ούτε οι καλλιτέχνες είναι χαζοί. Οι επιχειρηματίες που θέλουν να δουλεύουμε δωρεάν, θα αποτύχουν κάποια στιγμή.
Επόμενα σχέδια;
Προγραμματίζω διάφορα live. Το φθινόπωρο θα παρουσιαστούν επίσημα τα τραγούδια μου κι ελπίζω να παρευρεθούν όλοι οι συντελεστές. Ευχαριστώ πάρα πολύ τον κ. Νικολόπουλο, το λέω πάντα αυτό. Νιώθω πολύ τυχερός μέχρι τώρα. Το μόνο μου παράπονο είναι ότι ζω σε μια εποχή που δεν ευνοεί το λαϊκό τραγούδι. Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να το στηρίξω.
Το θέλουν οι άνθρωποι, οπότε η εποχή θα ακολουθήσει.
Το λαϊκό τραγούδι απλά αλλάζει μορφή κατά καιρούς, αλλά δε θα πεθάνει ποτέ. Απλά θα ήθελα να υπάρχουν φιλικοί μηχανισμοί προς αυτό, επειδή ο κόσμος το αγαπά. Δεν είναι τυχαίο που τελευταία τα ρεμπετάδικα έχουν πλημμυρίσει από νέο κόσμο. Αυτό σημαίνει πολλά. Πρέπει να βρεθούν οι κατάλληλοι επιχειρηματίες για να το στηρίξουν όπως πρέπει και οι κατάλληλοι πολιτικοί να στηρίξουν τη χώρα.