Της Άννας Παχή
Οι παραδόσεις είναι ιερό πράγμα και σαφώς η Τηλεόραση έχει τις δικές της. Όπως κάθε χρόνο θα γιορτάσουμε το Πάσχα. Πολλαπλοί συμβολισμοί, συναρπαστική ιστορία, έντονα συναισθήματα. Το χαζοκούτι, πιστό στο «η επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως» ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο. Κι εμείς; Άλλα χαιρόμαστε να τα βλέπουμε, άλλα τα έχουμε σιχαθεί. Όπως και να έχει, ακολουθεί ο πασχαλινός οδηγός για κάθε τηλεθεατή που σέβεται τον εαυτό του.
Quo Vadis – Mervyn LeRoy – 1951
Η πρώτη διδάξασα, έδωσε την ευκαιρία στο χιτώνα και το σανδάλι να κυριαρχήσουν επί σειρά ετών στη μεγάλη οθόνη. Ο Ρωμαίος στρατηγός ερωτεύεται τη Χριστιανή και αλλάζει μυαλά σχετικά με την αυτοκρατορία. Robert Taylor, Deborah Kerr στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, παραγωγή που έφτασε μέχρι τα Όσκαρ.
«Ο Χιτών» – Henry Coster – 1953
Βασισμένο πάνω στο αγαπημένο μου ομώνυμο βιβλίο του Lloyd Douglas, η ταινία περιγράφει τι έπαθε ο Ρωμαίος Μάρκελλος Γαλίων που κέρδισε στα ζάρια το χιτώνα του Χριστού. Πρωταγωνιστούν οι Richard Burton και Jean Simmons. Πρόκειται για αξιοπρεπέστατη παραγωγή αν και – για μένα – προτιμήστε το βιβλίο.
«Οι Δέκα Εντολές» – Cecil DeMille – 1956
H Απόλυτη. Όλα είναι μεγαλειώδη σε αυτήν την ταινία. Καστ (Charlton Heston, Yul Brynner, John Carradine για να αναφέρω μερικούς) budget (από τις ακριβότερες ταινίες ever) πρωτοποριακά για την εποχή του ειδικά εφέ, όλα τα έχει, συν τέσσερις ώρες διάρκειας. Ο Μωυσής ανακαλύπτει την εβραϊκή καταγωγή του κι αποφασίζει να οδηγήσει το σκλαβωμένο στους Αιγύπτιους λαό του, στη Γη της Επαγγελίας. Ένας κουβάς ποπ κορν, αναπαυτικός καναπές κι έτοιμη η ψυχαγωγία.
«Μπεν Χουρ» – William Wyler – 1959
Είμαι σίγουρη πως την ξέρετε σχεδόν απέξω (είναι και τετράωρη..) αλλά όταν πέσετε πάνω της, πάντα τη χαζεύετε. Ορθώς. Διασκευή βιβλίου του Lew Wallace, η ταινία διηγείται μια φιλία που έληξε άδοξα, έναν έρωτα που τελικά ευδοκίμησε και τη ζωή ενός ανθρώπου που έγινε δούλος, μετά άρχοντας και στο τέλος είδε το φως το αληθινό. Θεωρείται μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών και η σκηνή της αρματοδρομίας κάνει τη Φόρμουλα 1 να κρύβεται όλο ντροπή. Charlton Heston στον πρωταγωνιστικό ρόλο. (Πέρσι είχαμε και την αναβίωσή της. Θα τη δω και θα σας πω)
«Σπάρτακος» – Stanley Kubrick – 1960
Η ιστορία του ανθρώπου που ένωσε τους σκλάβους των Ρωμαίων και τους έμαθε να παλεύουν για την ελευθερία τους, ευτύχησε να πέσει στα χέρια του Kubrick ο οποίος έκανε μια υφέρπουσα αλληγορία πάνω στο Χόλυγουντ. Τηρώντας επιφανειακά τους κανόνες της υπερβολής, έδωσε το δικό του στίγμα στο είδος «έπος». Η ταινία είναι αρκετά σκληρή, ο Kirk Douglas πολύ καλός, η Jean Simmons πολύ όμορφη ενώ την παράσταση κλέβει ο Peter Ustinov. Παρακολουθώντας την, σου έρχεται η επιθυμία να κραυγάσεις: «I am Spartacus».
«Ο Βασιλεύς των Βασιλέων» – Nicholas Ray – 1961
H αφήγηση της ζωής του Ιησού δεν πέρασε πολύ καλά στα χέρια του – κατά τα άλλα – ικανότατου Νικόλα. (Δεν ξεχνάμε πως σκηνοθέτησε το «Επαναστάτης χωρίς αιτία»). Θα μπορούσε να είναι σαφώς καλύτερο, θα μπορούσε να είναι και χειρότερο. Πάντως, προσφέρει θέαμα. Στο ρόλο του Ιησού, ο Jeffrey Hunter.
«Βαραββάς» – Richard Fleischer – 1961
Την ίδια χρονιά τα στούντιο της Τσινετσιτά αντεπιτίθενται με μια σειρά γυαλιστερών ταινιών μια από τις οποίες – και πολύ καλή – ήταν ο «Βαραββάς». Η ταινία πραγματεύεται τη ζωή και τα έργα του ληστή που αφέθηκε ελεύθερος για να σταυρωθεί ο Ιησούς. Στο ρόλο του Βαραββά, ο Anthony Quinn, μας χάρισε μια εξαιρετική ερμηνεία (όχι σαν το Ζορμπά, αλλά εξαιρετική).
«Κλεοπάτρα» – Joseph L. Mankiewich – 1963
Δεν έχει θρησκευτικό περιεχόμενο αλλά σίγουρα ιστορική αξία. Κόντεψε να οδηγήσει τη Fox σε χρεωκοπία, ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια της υπερβολής αλλά η χημεία μεταξύ Elizabeth Taylor – Richard Burton (με εμβόλιμο το Rex Harrison), τα απίστευτα κοστούμια και τα σκηνικά, προσφέρουν σίγουρη διασκέδαση, ειδικά αν τη βλέπεις με διαλείμματα καθώς κρατά τέσσερις ώρες (με τις διαφημίσεις γύρω στις έξι).
«Η Ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου» – George Stevens – 1965
Με πολυπληθές καστ, πολύ καλή σκηνοθεσία, η ταινία – ποταμός του κου Stevens πήγε λίγο άπατη, κυρίως γιατί το κοινό είχε κουραστεί πια από τις εν λόγω ταινίες. Η διάρκειά της είναι 4μιση ώρες. Ήταν η τελευταία του είδους (γιατί άραγε;) Πρωταγωνιστεί ο Max Von Sydow.
«Η Βίβλος» – John Huston – 1966
Ταινία που ο μεγάλος σκηνοθέτης έκανε μάλλον για την πλάκα του, με την καλή έννοια. Ο αστικός μύθος λέει πως η σκέψη ήταν να δραματοποιηθεί ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη σε συνέχειες, κάτι που δε συνέβη τελικά. Ας μείνουμε στα πρώτα 22 κεφάλαια της Γένεσης που πραγματεύεται η ταινία. Στο καστ συναντάμε μεταξύ άλλων τον ίδιο το σκηνοθέτη και την Ava Gardner.
Ο Πρίγκιπας της Αιγύπτου – Simon Wells, Brenda Chapman, Steve Hickner – 1998
Εν τη ενώσει η ισχύς και η σκηνοθετική τριάδα πέτυχε να φτιάξει μια πολύ ωραία ταινία καρτούν, αφιερωμένη στη ζωή του Μωυσή. Ακούγονται οι φωνές των Val Kilmer, Ralph Fiennes , Michelle Pfeiffer και πολλών ακόμη. Φοβερή και η μουσική του Hanz Zimmer.
«Τα Πάθη του Χριστού» – Mel Gibson – 2004
Μετά το Braveheart, ο Mel σκέφτηκε να φτιάξει μια ταινία-ντοκιμαντέρ βασισμένη στα Ευαγγέλια, που να αφηγείται το τελευταίο 12ωρο του Ιησού πριν αναληφθεί στους ουρανούς. Χρησιμοποίησε αραμαϊκά και λατινικά, έδωσε το ρόλο του Ιησού στον James Caviezel, της Μαρίας Μαγδαληνής στη Monica Bellucci και τάραξε τους θρησκευτικούς τίτλους με τη βία της ταινίας του. Κάτι λιγότερο από αυτό που θα μπορούσε να είναι, αποτελεί μια ενδιαφέρουσα επιλογή, τις μεταμεσονύκτιες ώρες, αφού έχουν κοιμηθεί τα παιδιά.
«Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» – Franko Zeffirelli – 1977
Δε νοείται Πάσχα χωρίς αυτή τη σειρά. Μας δίδαξε τα θρησκευτικά του σχολείου. Τη μορφή του Robert Powel “βλέπουμε” όταν σκεφτόμαστε τον Ιησού. Η Γαλιλαία αποτυπώθηκε στο μυαλό μας έτσι όπως παρουσιάζεται εκεί. «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» είναι η απόδειξη του τι μπορεί να συμβεί όταν ευθυγραμμίζονται οι πλανήτες, ο Ερμής δεν είναι ανάδρομος κι όλα είναι εκεί που πρέπει, με τον τρόπο που πρέπει. Παίζεται κάθε χρόνο, τη βλέπουμε κάθε χρόνο και θα τη βλέπουμε κάθε χρόνο. Τέλος.