Της Άννας Παχή
Διάβασα το ομότιτλο βιβλίο του Dan Simmons πολλά χρόνια πριν, όμως δεν το ξέχασα. Η ιστορία του; Ο δημοσιογράφος και ποιητής Ρόμπερτ Λούζακ πηγαίνει με την οικογένειά του στην Καλκούτα, για να παραλάβει το τελευταίο έργο ενός σημαντικού Ινδού ποιητή του Μ. Ντας και να τον συναντήσει. Ο Ντας ήταν αγνοούμενος και θεωρούνταν νεκρός την τελευταία δεκαετία, οπότε ο Ρόμπερτ θεωρεί πως βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία. Στην Καλκούτα όμως τα πράγματα είναι περίεργα. Ο Ρόμπερτ πέφτει θύμα εξαπάτησης, εκμετάλλευσης, μπλέκεται σε μυστηριώδη κυκλώματα και χάνει ότι πολυτιμότερο έχει. Παρά την επιστημοσύνη, τη μόρφωση και έλλειψη κάθε είδους δεισιδαιμονίας, συνειδητοποιεί πως το Κακό υπάρχει, είναι εδώ κι ετοιμάζεται να κυριεύσει τον κόσμο. Το τραγούδι της απαίσιας θεάς Κάλι είναι η έλευση του Κακού στον κόσμο. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο «κάθε μορφή βίας είναι εξουσία. Το Τραγούδι της Κάλι μας συνοδεύει ακόμη, μας συνοδεύει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Και η χορωδία της μεγαλώνει και μεγαλώνει και μεγαλώνει».
Δεν ξέχασα ποτέ αυτό το βιβλίο. Κάθε φορά που άκουγα για πολέμους, θηριωδίες, σφαγές μου ερχόταν στο μυαλό. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία το θυμήθηκα. Όταν έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι, όταν καμικάζι ζώνονταν εκρηκτικά και πέθαιναν παίρνοντας μαζί τους αθώους, το θυμόμουν. Κάθε φορά που άκουγα για βασανιστήρια, κλειτοριδεκτομές, ακρωτηριασμούς, λιθοβολισμούς και για όλα όσα τερατώδη είναι ικανός ο άνθρωπος το θυμόμουν εκ νέου. Νομίζω πως ακούω τη μουσική του στα ρεπορτάζ για τους πρόσφυγες και τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Βλέπω τις νότες του πάνω από τους άστεγους που κοιμούνται στους δρόμους, στους ανθρώπους που ψάχνουν τα σκουπίδια για φαγητό. Το διαβάζω στις ειδήσεις για πλειστηριασμούς σπιτιών και στα «ενοικιάζεται» των κλειστών καταστημάτων. Στις ουρές των ανέργων, στα διαλυμένα νοσοκομεία, στα ασφυκτικά σχολεία.
Τώρα πάλι το ακούω. Καινούριοι νεκροί στις Βρυξέλλες, οι χώρες μαζεύονται, αεροδρόμια και σύνορα κλείνουν, αστυνομία παντού, ο κόσμος κρύβεται στην πλαστή ασφάλεια του σπιτιού του, φοβισμένος. Οι θηριωδίες δεν αφορούν μόνο το σώμα πια αλλά και το πνεύμα. Από το σώμα μπορείς να ξεφύγεις, από το πνεύμα όχι. Όταν αυτό είναι τσακισμένο, τσακισμένος είσαι κι εσύ.
Όταν η Πανδώρα άνοιξε το πιθάρι που μέσα του έκλεινε τα δεινά του κόσμου, άφησε στον πάτο φυλακισμένη την Ελπίδα. Έτσι όπως μένει πάντα φυλακισμένη μέσα μας να δίνει κουράγιο. Η Ελπίδα βρίσκεται σε κάθε βοήθεια προς το συνάνθρωπο, σε κάθε όνειρο που κάνουμε με τα μάτια ανοιχτά, σε κάθε χαμόγελο που χαρίζουμε και εισπράττουμε. Το δικό της τραγούδι δεν είναι δυνατό, ούτε καταστροφικό, ωστόσο υπάρχει. Διδάσκει πως οι πράξεις δε χρειάζεται να είναι «τεράστιες» αλλά πραγματικές. Να γίνονται, αυτό μόνο.
Dan Simmons: Το τραγούδι της θεάς Κάλι
Εκδόσεις Επιλογή, Αθήνα, 1985