Της Πέννυς Κροντηρά
Ρεαλίστρια, συγκροτημένη, ταλαντούχα, με γερές βάσεις και αστείρευτη όρεξη για μάθηση η ηθοποιός Τζωρτζίνα Λιώση έχει μάθει να στηρίζεται στις ικανότητές της και να προετοιμάζει το επόμενο βήμα της με υπευθυνότητα. Στο iArt μιλά για τα όνειρα της και την ηθοποιία, τις “ταμπέλες”, τα ταξίδια και τον προορισμό.
Τι σου έδωσε ο χώρος της υποκριτικής που δεν το βρήκες στις σπουδές σου και αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Είναι δύο διαφορετικά πράγματα που βέβαια ίσως σε κάποια σημεία βρίσκονται, αλλά σε γενικές γραμμές το καθένα εξυπηρετεί διαφορετικούς σκοπούς. Η υποκριτική γεμίζει ένα κομμάτι του εαυτού μου πιο δημιουργικό και αυτό είναι που τελικά με κέρδισε. Σε καμία περίπτωση δεν στράφηκα εκεί επειδή δεν ήμουν καλυμμένη από αυτό που έκανα. Ξεκινώντας να δουλεύω σαν ηθοποιός ανακάλυψα κάτι καινούριο που με ενθουσίασε και με κέρδισε.
Η υποκριτική δείχνει να ήρθε αβίαστα στη ζωή σου. Πιστεύεις στην τύχη-μοίρα ή όχι;
Δεν θεωρώ πως ήρθε αβίαστα, σίγουρα σου δίνονται κάποιες ευκαιρίες στη ζωή και ίσως αυτό είναι το κομμάτι το οποίο θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει με «τύχη», από εκεί και πέρα όμως είναι στο χέρι του καθενός το πως θα καταφέρει να διαχειριστεί και να ανταπεξέλθει στις εκάστοτε δοσμένες ευκαιρίες. Πιστεύω πολύ στην ικανότητα των ανθρώπων.
Ποια τα επαγγελματικά σου σχέδια;
Αποφεύγω να κάνω σχέδια. Σε αυτό το χώρο, σήμερα ειδικά, είναι όλα πολύ ρευστά. Συζητάω για κάποια πράγματα και ένα από αυτά είναι ο τρίτος κύκλος για το «ΤΑΜΑΜ», καθώς ακόμα και μετά το τέλος της σειράς δεχτήκαμε πολύ αγάπη από τον κόσμο.
Θα σε δούμε σύντομα στο θέατρο ή θες πρώτα να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου στην υποκριτική;
Στο θέατρο βρέθηκα πρώτη φορά πέρυσι με την παράσταση «Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη στο θέατρο Μουσούρη. Σίγουρα έχω ακόμη πράγματα να μάθω, εξάλλου πιστεύω πως ποτέ δεν σταματάμε να μαθαίνουμε, όμως σε κάτι που θα με έκανε να νοιώσω το ίδιο καλά σαφώς και θα ήμουν θετική.
Ονειρικός ρόλος;
Ονειρικός ρόλος δεν είναι ένας, είναι πάρα πολλοί και συνεχώς προσθέτονται κι άλλοι. Θεωρώ ότι είναι πολύ νωρίς για να μπορώ να ξεχωρίσω με βεβαιότητα έναν μόνο ρόλο.
Ποιο το δικό σου ψυχολογικό πορτραίτο;
Συνήθως έχουμε μία ψευδή εικόνα για εμάς και για το πως μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι. Προσπαθώ να μην θέσω κάποιο πλαίσιο στον εαυτό μου. Φοβάμαι μήπως ένα οποιοδήποτε επίθετο, λόγου χάρη «εσωστρεφής, κοινωνική, ανασφαλής» που μπορεί να αποδώσει ο καθένας στον χαρακτήρα του ενδέχεται να μας ακολουθεί για πάντα, αφήνοντας τελικά τις λέξεις να μας προσδιορίζουν και φέροντας μαζί μας έννοιες που εν τέλει μπορεί και να μην έχουν βάση.
Τι θεωρείς ότι σε ολοκληρώνει ως άνθρωπο;
Η γνώση και η δυνατότητα να μπορείς να ακούς.
Ποιο το «καταφύγιό» σου από τα προβλήματα της ζωής;
Συνήθως η συναναστροφή μου με ελάχιστους, πολύ κοντινούς και αγαπημένους μου ανθρώπους. Άλλες φορές πάλι μπορεί να είναι και η ανάγκη της απόλυτης μοναξιάς.
Τι δεν θα έκανες για χάρη ενός ρόλου;
Αναλόγως την περίπτωση μπορούν να σου δημιουργηθούν πράγματα που ενδεχομένως να πίστευες παλιότερα πως δεν θα έκανες ή και το αντίθετο. Τα πάντα είναι μεταβλητά και έχουν να κάνουν με τη συνθήκη.
Είσαι έτοιμη να υιοθετήσεις την επαγγελματική ανασφάλεια που συνοδεύει τον χώρο;
Εάν χρειαζόμουν οπωσδήποτε να αισθανθώ ασφάλεια θα ήταν ανόητο να την περιμένω από τον χώρο αυτό.
Τι σε φέρνει σε δύσκολη θέση;
Συχνά η αγένεια.
Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 30 χρόνια από τώρα;
Επειδή τα όνειρά μας και οι στόχοι μας αλλάζουν αυτό που ελπίζω είναι πως όπου κι αν είμαι και ότι κι αν τελικά κάνω, να είμαι ευτυχισμένη.
Αγαπημένη ταινία;
Είναι αρκετές, δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω μία μόνο. Πρόσφατα είδα μία ταινία, η οποία λέγεται «La Loidu Marché» και πιστεύω πως θα δυσκολευτώ να την ξεπεράσω.
Ιδανικός προορισμός;
Δεν υπάρχει ιδανικός προορισμός. Τα ταξίδια και ό,τι τα συνοδεύει, κάνουν τον προορισμό να μοιάζει ιδανικός.
Πως βλέπεις τις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων στην εποχή αυτή;
Παρόλο που είναι κοινή παραδοχή ότι στη σύγχρονη κοινωνία ο κόσμος είναι απομονωμένος, πιστεύω ότι στις νεότερες γενιές υπάρχει μία αντίστροφη τάση. Ειδικά στην Ελλάδα λόγω της κατάστασης των τελευταίων χρόνων, παρατηρώ ότι αναγεννιέται η έννοια της γειτονιάς όπως την ξέραμε από τις ιστορίες μεγαλύτερων.
Η εμφάνισή σου έχει κάτι το μυστηριώδες. Ποιο είναι το πιο ωραίο κομπλιμέντο που έχεις ακούσει ποτέ;
Ότι έχω χιούμορ.