Της Άννας Παχή

Μια γυναίκα χωρίς όνομα, που θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε, απευθύνεται στον εαυτό της, στο άπειρο, σε όλους μας. Εκφράζει τη χαρά και τη λύπη της, τα όνειρα και τις δυστυχίες της, τους προβληματισμούς και τους φόβους της. «Το πράσινό μου το φουστανάκι» που παρουσιάζεται στο Θέατρο Αλκμήνη, είναι ένας μονόλογος για το στρες της εποχής, τη μοναξιά που υπάρχει παντού γύρω μας αλλά και τις προσπάθειες του ανθρώπου να ξεπεράσει τα όποια δεσμά.

Η Τζούλη Σούμα, με καλλιτεχνική ωριμότητα κι εξαιρετική εκφραστικότητα, αποδίδει τις διακυμάνσεις στην ψυχολογική κατάσταση της ηρωίδας της φυσικά, αβίαστα. Γίνεται φίλη, αντίπαλος, σύμμαχος. Το κείμενο της Λένας Κιτσοπούλου σε παρασέρνει αμέσως. Διανύεις μια συναισθηματική βόλτα μαζί του, και αν υπάρχουν μέρη λίγο «extreme», υπάρχουν κι εκείνα που σου θυμίζουν έντονα κάτι. Κάτι δικό σου. Η σκηνοθεσία της Μαρίας Αιγινήτου είναι απλή μεν, περιεκτική και ουσιαστική δε.

Λίγο πριν ολοκληρωθούν οι παραστάσεις, η ερμηνεύτρια Τζούλη Σούμα μίλησε στο iart.gr.

Τι σας ώθησε στην υποκριτική;

Η ανάγκη μου να εκφραστώ. Από πάρα πολύ μικρή χόρευα, τραγουδούσα, έπαιζα έγραφα. Ήταν μοιραίο να οδηγηθώ εκεί. Παρακολουθούσα παραστάσεις ενηλίκων από τότε που ήμουν πέντε ετών χωρίς να γκρινιάζω και να βαριέμαι, αντίθετα, αισθανόμουν ότι εκεί ανήκα, ότι είναι ο φυσικός μου χώρος. Παράλληλα με το σχολείο σπούδασα χορό και τραγούδι ενώ αργότερα συνέχισα στη Δραματική Σχολή Βεάκη. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με σημαντικούς σκηνοθέτες όπως – πολύ ενδεικτικά – ο Κώστας Τσιάνος, ο Γιάννης Κακλέας, ο Κώστας Αρζόγλου και ο Γιώργος Κιμούλης, με τον οποίο συνεργαστήκαμε στα «Αντίο κορίτσι μου», και «Δόκτωρ Τζέκυλ και Μίστερ Χάιντ». Σε κάποιες παραστάσεις εργάστηκα ως βοηθός σκηνοθέτη ενώ εμφανίστηκα στην τηλεόραση σε αξιόλογα σήριαλ όπως «Οι Δύο Ξένοι», «Εφτά θανάσιμες πεθερές» και «Κάτω Παρτάλι». Νιώθω εξαιρετικά τυχερή.

Μιλήστε μας για το έργο και το ρόλο σας.

Ο ρόλος είναι υπέροχος, μοναδικός. Απίστευτα δύσκολος, απόλυτα αναγνωρίσιμος και εν τέλει, ένα μεγάλο στοίχημα που τώρα, στη δύση των παραστάσεων, έχω την αίσθηση ότι κερδήθηκε. Αυτό έδειξε η προσέλευση του κόσμου και οι κριτικές. Πρόκειται για έργο που μας αφορά όλους. Είναι οι σκέψεις, τα βιώματα, οι αναμνήσεις μας… Πρόκειται για συνειρμικό, καταιγιστικό λόγο, που στοιχεία του, ταιριάζουν στον καθένα. Μάλιστα, κάποιοι θεατές τον συνέκριναν με κείμενα της Σάρα Κέιν. Σαφέστατα έχει κάποιες ομοιότητες, αλλά εδώ τα πράγματα διαθέτουν και κάποιο φως..

Στην αρχή του έργου εμφανίζεστε με μπούρκα. Περιγράψτε μας την αίσθηση.

Η μπούργκα είναι μια ιδιοφυής σύλληψη της Λένας Κιτσοπούλου. Κρύβει όλα όσα θέλουμε να δείξουμε, να φανερώσουμε, τις εκφράσεις μας, τα συναισθήματα μας…. αλλά ότι και να κρύψουμε, το από μέσα δεν αλλάζει. Όπως λέει η ηρωίδα «το πρόβλημα δεν είναι οι απ’ έξω. Το πρόβλημα είναι οι από μέσα. Αυτά που έχεις φάει, αυτά που έχεις καταπιεί. Τι να σκεπάσεις» Αυτό καταφέρνει η Κιτσοπούλου με το έργο της, καταλαβαίνουμε ότι όσο κι αν αλλάξουμε ή φορέσουμε μπούρκες, μάσκες και προσωπεία, η εσωτερική αλήθεια που διαθέτουμε θα μας τρώει η μάλλον θα μας κατατρώει…..

Η ηρωίδα σας δηλώνει «δεν έχω υποστεί βασανιστήρια και διωγμούς». Παρόλα αυτά είναι δυστυχισμένη και αποπνέει μεγάλη μοναξιά. Θεωρείτε πως αυτό συμβαίνει και στην πραγματικότητα; Εάν ναι, που οφείλεται;

Σαφέστατα η μοναξιά που βιώνουμε όλοι, έχει πολλές πλευρές και εκφάνσεις. Οφείλεται σε πολλούς λόγους που μας βασανίζουν στην προσωπική και την επαγγελματική μας ζωή, στην έλλειψη συνεννόηση με τους άλλους και κυρίως, σε όλη αυτήν την πίεση που αισθανόμαστε από παντού. Να πετύχουμε, να γελάμε, να χαιρόμαστε, αλλά πάνω από όλα, να δείχνουμε ότι τα αισθανόμαστε όλα αυτά. Δείτε τα social media. Μας ωθούν όλους σιγά – σιγά να αποκαλύπτουμε τα πάντα για μας. Δεν ξέρω αν όλο αυτό μας δίνει πράγματι χαρά ή επιβεβαίωση. .

Στο έργο, ένα μικρό παιδί που δεν εμφανίζεται ποτέ, τρομοκρατεί την ηρωίδα. Τι συμβολίζει αυτή η προβολή για εσάς ;

Ο Σωτήρης, ο 8αχρονος ξάδερφος.. Θα προτιμούσα να μη δώσω συμβολισμό. Κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, έχω ακούσει υπέροχες και απίστευτες εκδοχές από πάρα πολλούς θεατές. Ότι είναι το alter ego της, οι δαίμονες της, το ιδανικό της ή απλά ένας μικρός ξάδερφος αλλά και όλα αυτά μαζί. Μόνο αν κάποιος δει τη παράσταση θα το αποκωδικοποιήσει και μάλιστα, όπως αυτός το αισθάνεται.

Ο μονόλογος είναι ίσως το δυσκολότερο πράγμα για έναν ηθοποιό. Ποια είναι η αίσθησή του;

Είναι πραγματικά ότι δυσκολότερο έχω κάνει ως τώρα. Εάν δεν είχα την πείρα τόσων ετών στο σανίδι, δε θα το τολμούσα. Όσο διαρκούν οι παραστάσεις, μέχρι και το Σαββάτο που είναι η τελευταία, ξυπνώ κάθε πρωί με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και αγωνίας, που δεν έχουν αλλάξει, ούτε μειωθεί αυτούς τους τέσσερις μήνες.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;

Σχέδια ,όνειρα υπάρχουν πολλά. Μέχρι στιγμής δεν έχω καταλήξει κάπου για το χειμώνα. Ονειρεύομαι, εύχομαι και ελπίζω σε ενδιαφέρουσες συνεργασίες με σκηνοθέτες και ηθοποιούς, σε ωραία έργα και παραστάσεις.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ