Γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος

Τις τελευταίες μέρες όλοι μάθαμε για τη μικρή Νεφέλη και τον «έρανο» μέσω των social media για να μαζευτεί το ποσό που χρειαζόταν ώστε να έχει την κατάλληλη ιατρική φροντίδα. Κάτι που ευτυχώς είχε αίσιο τέλος ως προς τη συγκέντρωση του χρηματικού ποσού. Δεν θα αναφερθώ σε περισσότερες -ιατρικού ενδιαφέροντος λεπτομέρειες- γιατί δεν θέλω να πατήσω στη συγκίνησή σας, ούτε να αγγίξω την ευαίσθητη καρδιά σας. Δεν θέλω να ενεργοποιηθεί αυτό το εγωκεντρικό συναίσθημα λύπης που διαθέτετε και με κάνει να αναρωτιέμαι, πόσους από όσους «άγγιξε» η ιστορία της Νεφέλης και προσέφεραν, το έκαναν γιατί το ένιωσαν αληθινά και όχι για να καθησυχάσουν την ενοχή για όλα εκείνα που μπορούν να πράξουν για τους συνανθρώπους τους  αλλά δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι. Το θλιβερό σε όλο αυτό είναι πως με έναν μαγικό τρόπο μας πιάνει αυτή η μεγαλοκαρδία κι η φιλευσπλαχνία, αν ο όποιος έρανος ή, η όποια έκκληση για ιατρική βοήθεια αφορά –αποκλειστικά- παιδί ελληνικής καταγωγής (λίγη υπομονή και θα φτάσω σε αυτό το θέμα).

Μια άλλη πτυχή της υπόθεσης της δεκάχρονης Νεφέλης, φέρνει στο φως ένα κείμενο στη σελίδα της Ευγενίας Λουπάκη (παραγωγός του ρ/σ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ) στο Facebook, που μεταξύ άλλων αναφέρει: «Εψαξα λίγο και βρήκα τον αντιπρόεδρο του ΕΟΠΥΥ κ. Τάκη Γεωργακόπουλο, ο οποίος βγήκε και στην εκπομπή μου στο Κόκκινο. Ο κ. Γεωργακόπουλος, λοιπόν, μας ενημέρωσε ότι η επέμβαση που χρειάζεται η μικρή Νεφέλη, γίνεται στην Αθήνα, στο ακριβώς διπλανό Δημόσιο Νοσοκομείο Παίδων, το Αγλαΐα Κυριακού. Και ότι το Ανώτατο Υγειονομικό Συμβούλιο, ανεξάρτητο όργανο, αποτελούμενο από γιατρούς, ενημέρωσε τους γονείς της μικρής για τη δυνατότητα αυτή. Και ότι αν δεν υπήρχε αυτή η ειδίκευση και η δυνατότητα να χειρουργηθεί δίπλα ακριβώς το παιδί, θα το είχαν ήδη στείλει με έξοδα του ΕΟΠΥΥ στο εξωτερικό, όπως γίνεται με εκατοντάδες περιπτώσεις κάθε χρόνο. Ο κ. Γεωργακόπουλος ήταν οργισμένος με τους γιατρούς “που δεν συνεννοούνται μεταξύ τους”, με τους δημοσιογράφους που “ούτε ένας δεν ρώτησε τον ΕΟΠΥΥ τι έχει να πει για το θέμα” και με τον κύριο Πατούλη “που χρησιμοποιεί ένα άρρωστο παιδί για επικοινωνιακό σώου”. Σας παραθέτω χοντρικά το ρεπορτάζ και αύριο θα ανεβάσω και τη συνέντευξη. Θεωρώ φυσικά, απόλυτο δικαίωμα του κάθε γονιού να αποφασίσει τί είναι καλύτερο για το παιδί του, αλλά οι κατηγορίες για τον ΕΟΠΥΥ αποδεικνύονται αστήρικτες. Μιας και τα χρήματα, όμως, για τη μικρή Νεφέλη συγκεντρώθηκαν ήδη, καλό της ταξίδι και είθε να γυρίσει απόλυτα υγιής…”

Μας έχω σιχαθεί ειλικρινά. Πίσω από κάθε τι που πάει να γίνει, έστω για ένα από τα τόσα παιδιά, ακόμη κι εκεί υπάρχουν αυτοί που το κάνουν για το κέρδος, για την οποιαδήποτε μορφή κέρδους και εννοώ φυσικά τον κ. Πατούλη. Το τεράστιο δράμα όμως, είναι πως υπάρχουν χιλιάδες παιδιά στα μέρη συγκέντρωσης προσφύγων ανά την Ελλάδα, που κρυώνουν, πεινάνε και διψούν. Οι γονείς πολλών εξ αυτών πέθαναν μέσα στα νερά της θάλασσας, άλλα παιδιά ήρθαν ασυνόδευτα.  Εμείς προφανώς τα γνωρίζουμε, τα βλέπουμε καθημερινά στα social media και δεν κάνουμε τίποτα, σαν να παρακολουθούμε ταινία, σαν κάποιες αθώες ψυχές να μην υποφέρουν εκεί έξω. Θυμάμαι έντονα όταν οι πάντες συγκινήθηκαν, συγκλονίστηκαν, σοκαρίστηκαν με τον μικρό Aylan που ξεβράστηκε νεκρός στα παράλια της Τουρκίας. Αναρωτηθήκατε άραγε, πόσους ζωντανούς, μικρούς Aylan έχουμε στη χώρα μας; Και κανείς δεν νοιάζεται, κανείς δεν δείχνει με ουσιαστικό τρόπο αλληλεγγύη. Η εξήγηση είναι απλή, περιμένουμε να δούμε στην ωραία μας οθόνη, στην άνεση του σπιτιού μας,την φωτογραφία ενός όμορφου, καθαρού παιδιού, να διαβάσουμε για τη σπάνια πάθησή του και να θυμηθούμε την ανθρωπιά μας. Τη βολική ανθρωπιά μας όμως, αυτήν που δεν θα μας σηκώσει από τον καναπέ. Αυτήν που με λίγα κλικ κοινοποιούμε και με μερικά παραπάνω κλικ κάποιοι στέλνουμε χρήματα, πάντα από την ίδια θέση, της καρέκλας μας.

Στον επίλογο μου θα πω το αυτονόητο γιατί υπάρχουν και αυτοί που θέλουν να το ακούν. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που έμπρακτα βοηθούν, είναι εκείνοι οι λίγοι που δεν το διατυμπανίζουν. Επίσης να απαντήσω και στο μόνιμο επιχείρημα των Ελληναράδων, ναι δεν υπάρχουν μόνο τα προσφυγόπουλα που πεινούν και διψούν, ναι υπάρχουν και τα ελληνόπουλα, πότε όμως έκανες για αυτά κάτι; Τα παιδιά όλου του κόσμου θα έπρεπε να είναι παιδιά όλων των γονιών, αλλιώς οι γονείς δεν είναι γονείς, είναι οι ιδιοκτήτες των μωρών που φέρνουν στη ζωή. Δεν αρκούν οι κοινοποιήσεις στο facebook ενός άρρωστου παιδιού, για να διεκδικούμε το ανώτερο της ανθρώπινης φύσης. Δεν αρκούν τα σχόλια με την λέξη «αμήν» σε παρόμοιες αναρτήσεις για να σώσετε μια παιδική ψυχή. Δεν αρκεί το ότι γεννηθήκαμε άνθρωποι για να λεγόμαστε άνθρωποι.