Γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος
Οι σημερινοί νέοι και νέες, στην ηλικία των 15 ετών (δεν λέω μικρότερη ηλικία μην σας χάσω από εγκεφαλικό απ’ τις πρώτες γραμμές) έχουν ήδη ξεκινήσει την αναζήτηση του εαυτού τους μέσω της περιέργειας που οδηγεί στη δοκιμή κι η δοκιμή με τη σειρά της, στην καταστάλαξη των ατομικών χαρακτηριστικών που μετέπειτα θα τον/την προσδιορίσουν ως ενήλικα. Έχουν λοιπόν αρχίσει τους πειραματισμούς κι η συντριπτική πλειοψηφία αγοριών και κοριτσιών έχουν ερωτική σχέση, έχουν κάνει σεξ, κάπνισαν τα πρώτα τους τσιγάρα ή τσιγαριλίκια και καταναλώνουν αλκοόλ. Στις μεγαλουπόλεις, όπου κι οι δυο γονείς δουλεύουν -ή στις μονογονεϊκές οικογένειες ο ένας/μία γονιός-, οι 15χρονοι, μένουν τόσες ώρες μόνοι που είναι σαν να ζουν μόνοι. Επίσης, στην επαρχία κυρίως, αρχίζουν να δουλεύουν σαν ενήλικοι από ακόμη μικρότερες ηλικίες, άλλοι οδηγούν, άλλοι χειρίζονται αγροτικά μηχανήματα. Όλοι έχουν κινητά και tablets τελευταίας τεχνολογίας, έτσι ο κόσμος της πληροφορίας είναι στα δάχτυλά τους και μαθαίνουν, βλέπουν, ακούν από το πιο απλό πράγμα μέχρι το πιο ακραίο στην οθόνη τους.
Ξεσηκώθηκε λοιπόν ο κόσμος ενάντια στην έγκριση από την ολομέλεια της Βουλής, του νομοσχεδίου σχετικά με τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, όπως και τη δυνατότητα επιλογής του φύλου από την ηλικία των 15 ετών, στις περιπτώσεις που κρίνεται σκόπιμο, ενώ γίνεται σαφές στο νομοσχέδιο πως η εκκίνηση μιας τέτοιας διαδικασίας προϋποθέτει την ιατρική γνωμάτευση αλλά και τη γονική συναίνεση. Αναρωτήσου, για όλα τα παραπάνω ένας 15χρονος είναι ικανός, μα είναι ανίκανος να γνωρίζει συνειδητά πως η ψυχή του δεν ανταποκρίνεται στην εικόνα του; Και ερχόμαστε σε εμάς τώρα, σε εσένα τον γονιό, σε εμένα το θείο, τη θεία, τον παππού, τη γιαγιά κτλ. που με την ανοχή, την ενοχή και τη συνενοχή σου, έφτιαξες –περνώντας εσύ καλά- ένα μέλλον δίχως μέλλον για τους σημερινούς 15χρονους, ένα τώρα που ζουν για να διαβάζουν και αργότερα για να εργάζονται –όταν επιτέλους θα βρίσκουν δουλειά-, με αμοιβές εξευτελιστικές και ξόδεμα ατελείωτου χρόνου σε ηλίθια επαγγέλματα που δεν αγαπούν. Χρόνου από αυτόν που δεν θα ξανάχουν. Και μιλάς εσύ για τις επιλογές του;
Εσύ κι εγώ, τα καταπιεσμένα ανθρωπάκια, συνηθίσαμε τόσο τα δεσμά μας που νομίζουμε πως είναι ζώνες ασφαλείας και τώρα στην ιδέα και μόνο μήπως κάναμε λάθος τόσα χρόνια, μήπως λανθασμένα θάψαμε αυτό που θέλαμε, άλλος την ιδεολογία του, άλλος την ομοφυλοφιλία του, άλλος τον τρόπο που θα ήθελε να ζήσει, μας πιάνει πανικός. Ενσυνείδητα γουστάρουμε να βλέπουμε τον άλλον αλυσοδεμένο στα δικά μας πιστεύω, στο δικό μας «φυσιολογικό», γιατί αλλιώς θα παραδεχτούμε πως σπαταλήσαμε άσκοπα την μισή ζωή μας. Νιώθω πως όλος αυτός ο πόλεμος, η οργή ενάντια στην ελευθερία της επιλογής, η ανησυχία μήπως υπάρχει κάποια μυστική συνομωσία μη ετεροφυλόφιλων ανθρώπων για να κατακτήσουν την πλάση, οι αισχρές αντιδράσεις των παπάδων που μόνο διχόνοια διασπείρουν, η γενικότερη ομοφοβία, ο ρατσισμός που μας κατακλύζει, προέρχονται από το συναίσθημα του φόβου, του φόβου για την παραδοχή αυτού που είμαστε. Τι είμαστε; Όλοι ίδιοι, όλοι άνθρωποι.