Γράφει ο Ανδρέας Μπαζαίος
Όλοι έχουμε, κάποια στιγμή, ευχηθεί να φύγουμε από την Αθήνα και να βρούμε καταφύγιο σε ένα ήσυχο μέρος της επαρχίας. Λίγο η κίνηση, λίγο η εγκληματικότητα, λίγο η πίεση της δουλειάς, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος να σιχτιρίσει…
Αυτά τα συναισθήματα συνήθως “ξυπνάνε” το καλοκαίρι, με τις τάσεις φυγής που συνοδεύουν την εποχή, όταν μετά από ένα δύσκολο χειμώνα στη μεγαλούπολη αναζητάμε τη γαλήνη που μπορεί να μας προσφέρει κάποιο γραφικό και απομακρυσμένο νησί. Πόσοι όμως θα μπορούσαν, πραγματικά, να το υλοποιήσουν; Να φύγουν δηλαδή από την Αθήνα και να μετακομίσουν στην επαρχία;
Τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά και ανέμελα, όσο νομίζουμε.
Το όμορφο νησάκι που θα πας τις διακοπές σου, τον Αύγουστο, δεν είναι το ίδιο και τον Οκτώβριο. Όταν τα φώτα από τις ταβέρνες, τα μπαράκια και τα ξενοδοχεία σβήσουν για χειμώνα, βρίσκεσαι σε ένα διαφορετικό τόπο. Οι ορδές των τουριστών έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους και επικρατεί μια γαλήνη τόσο… εκκωφαντική, που δεν ξέρεις πως να τη διαχειριστείς.
Ειδικά αν έχεις ζήσει όλη τη ζωή σου στην πόλη, θα ζοριστείς πάρα πολύ να προσαρμοστείς και είναι ζήτημα αν θα τα καταφέρεις τελικά…
Κάπως έτσι μου “κλήρωσε” κι εμένα να περάσω το χειμώνα μου στην επαρχία. Οι λόγοι που με οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, κυρίως οικογενειακοί. Αυτό που διευκόλυνε κάπως τα πράγματα είναι η ευελιξία της δουλειάς μου. Είμαι δημοσιογράφος και παράλληλα σχεδιάζω ιστοσελίδες, δουλειές που γίνονται πλέον από οπουδήποτε, με τη βοήθεια του -ευλογημένου – ίντερνετ.
Ας δούμε, λοιπόν, πρώτα τα θετικά της διαβίωσης στην επαρχία.
Η θέα από το παράθυρο του γραφείου μου
1)Δουλεύω μπροστά στη θάλασσα και το εννοώ κυριολεκτικά. Το παράθυρο του γραφείου μου είναι στα 10 μέτρα από την ακτή!
2)Νιώθω ασφάλεια. Απόλυτη ασφάλεια. Στο νησί που κατοικώ δεν έχει σημειωθεί ποτέ έγκλημα, ούτε καν πταίσμα. Η αστυνομία είναι σχεδόν διακοσμητική. Πολλές φορές αφήνω το αυτοκίνητο ξεκλείδωτο, είτε μπροστά στο σπίτι, είτε όταν θα κατέβω για ψώνια στη χώρα. Κανένα πρόβλημα! Στο σπίτι δε, έχει τύχει πολλές φορές να ξεχάσω τα κλειδιά επάνω στην πόρτα, από την εξωτερική πλευρά, για ολόκληρο το βράδυ! Δεν πλησιάζει ούτε… γάτα!
3)Δεν υπάρχει κίνηση! Όλοι οι προορισμοί είναι 5 λεπτά μακριά, είτε για ψώνια, είτε για καφέ, ακόμα και για βόλτα. Επίσης, δεν υπάρχουν χρονοβόρα φανάρια, ούτε road rage. Θα βγεις, θα κάνεις τις δουλειές σου ξέγνοιαστος, θα καλοχαιρετηθείς με τους γείτονες και θα επιστρέψεις σπίτι σου ατσαλάκωτος!
4)Η ποιότητα ζωής είναι σε άλλο επίπεδο και δεν συγκρίνεται επ’ ουδενί με καμία μεγαλούπολη. Δεν υπάρχει φασαρία, νέφος, γείτονες που ουρλιάζουν, σκυλιά κλεισμένα μέσα σε διαμερίσματα να μαραζώνουν και να αλυχτάνε μέρα – νύχτα. Έχουμε καλοδιατηρημένους κήπους, πολλοί φυτεύουν τα ζαρζαβατικά τους, άλλοι έχουν τις κοτούλες τους για φρέσκα αβγά.
5)Βρίσκεις μάστορες όλων των ειδικοτήτων, στο λεπτό. Υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, ψυκτικοί, ξυλουργοί και ελαιοχρωματιστές θα “σκιστούν” να σε εξυπηρετήσουν, σε πολύ χαμηλές τιμές, συγκριτικά με την Αθήνα.
6)Τους θερμούς μήνες, ακόμα και το φθινόπωρο, έχεις τη θάλασσα μπροστά στα πόδια σου. Λίγη κολύμβηση ή και μια βόλτα θα πάρει όλες τις έγνοιες μακριά…
7)Υπάρχει αλληλεγγύη, καθώς όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Και ειδικά τώρα, με την ατελείωτη κρίση που διανύουμε, αποδεικνύεται σωτήρια.
Και τώρα, ας περάσουμε στα αρνητικά.
1)Έχει πολλή υγρασία! Αν είχα μαλλιά θα ήμουν μονίμως με afro look.
2)Πολλή μοναξιά, επίσης! Αν δεν δικτυωθείς σύντομα, έχεις θέμα…
3)Όλοι οι φίλοι σου είναι στην Αθήνα (ζήλεια-ψώρα).
4)Η ανεργία θερίζει! Αν δεν έχεις ήδη δουλειά δεν θα βρεις, εκτός αν είσαι δημόσιος υπάλληλος…
5)Μόλις νυχτώσει (και το χειμώνα νυχτώνει νωρίς) δεν κυκλοφορεί ψυχή στους δρόμους! Αυτό δεν σου προκαλεί ανασφάλεια, επειδή είπαμε ότι δεν υπάρχει εγκληματικότητα, αλλά αν έχεις ζήσει 40 χρόνια στην Αθήνα, “αγριεύεσαι” κάπως.
6)Πρέπει να έχεις οπωσδήποτε μια ασχολία, ένα χόμπι για τα ατελείωτα απογεύματα και βράδια του χειμώνα, ειδάλλως σε βλέπω Τζακ Νίκολσον στη “Λάμψη”!
7)Δεν υπάρχει νοσοκομείο! Μονάχα ένα κέντρο υγείας, στο οποίο συνήθως αν – χτύπα ξύλο- σου συμβεί κάτι, θα σου παράσχουν τις πρώτες βοήθειες και αφού αξιολογήσουν τη σοβαρότητα της κατάστασης, το πιθανότερο είναι ότι θα σε διακομίσουν στην Αθήνα. Κοινώς, τον “ήπιες”! Αν έχεις παιδιά ή ηλικιωμένους στην οικογένεια, σκέψου το μια φορά ακόμη…
8)Οι ντόπιοι και, πλέον, γείτονές σου είναι -ελαφρώς- αδιάκριτοι. Θα σε ρωτήσουν που πας, τι ψώνισες, θα σου κάνουν και κανένα προξενιό, αν έχεις δουλειά! Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Κόψ’ τους τον αέρα από την αρχή, χρησιμοποιώντας τον σταρχιδισμό που ανέπτυξες τόσα χρόνια στην Αθήνα. Θα κάνουν πίσω, είναι εγγυημένο!
Δεν έχω κατασταλάξει ακόμα αν αξίζει η ζωή στην επαρχία, θα χρειαστώ ακόμα αρκετούς μήνες να μου “γυρίσει το μάτι”.
Να έχετε υπ’ όψιν σας ότι όταν γράφω για επαρχία, μιλάω πάντα για κάποιο μικρό χωριό ή νησί με λίγους κατοίκους και όχι κάποια μεγάλη πόλη, όπως Λάρισα, Πάτρα, Βόλος, Καλαμάτα κ.λπ.
Ζυγίστε τα καλά, πριν από τη μεγάλη απόφαση, ειδικά αν έχετε και οικογένεια και- που ξέρετε- μπορεί και να περάσετε ζωή χαρισάμενη!