Της Άννας Παχή
Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να σου γράψω. Βλέπω ότι τον τελευταίο καιρό δεν είσαι και στα πολύ καλά σου. Η πρωτοκαθεδρία σου στα ιντερνετικά παιχνίδια έχει χαθεί. Θυμάμαι όταν πρωτοεμφανίστηκες. Είχες τρελάνει τον κόσμο. Έδωσες την ευκαιρία στον καθένα να νιώσει λίγο αγρότης. Έστω και στο ίντερνετ, μπορούσε να νιώσει την ομορφιά της καλλιέργειας, της επαφής με την ηλεκτρονική φύση. Πόσοι και πόσοι δεν έβαζαν ξυπνητήρι για να «θερίσουν» ότι «έσπειραν»; Πόσοι και πόσοι δεν πλήρωναν πραγματικά λεφτά για να αγοράσουν εικονικά κοτόπουλα και αγελάδες, για να ανέβουν επίπεδο και να δουν τη φάρμα τους να μεγαλώνει;
Δεν είσαι δύσκολο παιχνίδι, το μόνο που χρειάζεται κανείς για να σε παίξει είναι κλικ και χρόνος. Δεν απαιτείς εγκεφαλική δραστηριότητα, πολύπλοκες διαδικασίες και στρατηγικούς χειρισμούς. Θυμάμαι όταν, μετά από μια εγχείριση, λόγω φαρμάκων δε μπορούσα να διαβάσω, να δω ταινίες, να δεχτώ επισκέψεις. Με έσωσες τότε. Τα συνεχόμενα κλικ απασχολούσαν το μυαλό μου χωρίς να το κουράζουν, περνούσε η ώρα πιο εύκολα. Η φάρμα μου μεγάλωνε κι είχα να φροντίσω ζώα, και σπορές και δέντρα. Έτσι, με ένα κλικ. Ήσουν πάντα εκεί, να με περιμένεις.
Φοβάμαι όμως πως έχασες το μέτρο. Ξεκίνησες μια κι έγινες εκατό. Γιγαντώθηκες. Άρχισες να απαιτείς όλο και περισσότερο χρόνο. Έδινες φυσικά, ανταλλάγματα. Περισσότερα εικονικά λεφτά, περισσότερα ζώα, περισσότερα δώρα, περισσότερες φάρμες. Αναγκάστηκες, για να αντεπεξέλθεις στον ανταγωνισμό ενός ολόκληρου σωρού καινούριων παιχνιδιών, να γίνεις κι εσύ τέρας. Αναρωτιέμαι – αν σε ρωτήσω – θα ξέρεις πόσες φάρμες υπάρχουν στο παιχνίδι σου; Τριάντα; Σαράντα;;; Αγγλικές, χριστουγεννιάτικες, εξωτικές, μαγικές, η κάθε μια με το δικό της μικρόκοσμο, όλες μαζί όμως, ένα τέρας με πολλά κεφάλια.
Σίγουρα, έχεις ακόμη τους φαν σου. Οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιόνται εύκολα. Θεωρείσαι όμως ξεπερασμένη, αυτή είναι η αλήθεια. Βγήκαν άλλωστε τόσα καινούρια παιχνίδια, πιο πολύπλοκα, πιο ενδιαφέροντα. Πώς να συγκριθεί το πορτοκάλι με το World of Warcraft που έκανε ανθρώπους να ξεχνάνε να φάνε ή να κοιμηθούν; Που να φτουρήσεις εσύ και τα αλογάκια σου;
Είναι νόμος της ζωής (και της αγοράς) πως το κάθε τι κάνει τον κύκλο του και κλείνει, κάτι άλλο παίρνει τη θέση του και κάτι καινούριο τη δική του. Όμως, σ’ αγαπώ ακόμη. Είμαστε φίλοι, με στήριξες στα δύσκολα κι αυτό δεν το ξεχνώ. Για αυτό και δε μπορώ να σου γυρίσω την πλάτη τελείως. Ασχολούμαι – επιλεκτικά – μαζί σου, κάθε φορά που θέλω να σκοτώσω λίγο χρόνο χωρίς να βαριέμαι και χωρίς να χρειάζεται να σκεφτώ. Είσαι λίγο σαν ταβανοθεραπεία. Κάποια στιγμή θα σβήσεις, το ξέρω. Όχι σύντομα, αλλά θα συμβεί. Δεν πειράζει. Τα κοτόπουλά μου είναι ταϊσμένα και τα χωράφια μου εξακολουθούν να δίνουν καρπούς. Αυτό δε θέλεις; Άλλωστε, που ξέρεις; Μόδα είναι και γυρίζει. Μπορεί κάποια στιγμή να ξαναπάρεις τα πάνω σου. Στον τρελόκοσμο που ζούμε, ίσως το να φυτεύεις φασολάκια να αποδειχθεί ακόμη και σωτήριο για τον ψυχισμό μας. Γιατί όχι;