Γράφει η Άννα Παχή

Οι γυναίκες της Τροίας σαπίζουν στην ακρογιαλιά της, περιμένοντας την ετυμηγορία των νικητών Αργείων για την τύχη τους. Έχουν χάσει άνδρες, αδερφούς, γιους. Σπίτι, οικογένεια, τη ζωή τους όπως την ήξεραν. Περιμένουν τον κλήρο που θα αποφασίσει ποιους θα υπηρετήσουν. Τους φονιάδες των ανθρώπων τους, τους κατακτητές της γης τους. Βασίλισσα, αρχόντισσες, απλές γυναίκες, περιμένουν. Έτσι πρέπει.

Σε έναν πόλεμο ο στρατιώτης έχει την ανακούφιση του θανάτου. Συχνά, την εκτίμηση του αντιπάλου. Η γυναίκα όχι. Πρέπει να βιασθεί, να βασανισθεί, να ξεριζωθεί. Σε κάθε πόλεμο είναι το εύκολο θύμα. Εξευτελίζεται, πωλείται, χρησιμοποιείται. Σε κάθε πόλεμο. Με ή χωρίς όπλα. Πάντα.

Η χαρά κι η ηδονή δεν ταιριάζουν στη γυναίκα. Ούτε η αξιοπρέπεια, όταν οι άρχοντές της νικηθούν. Η ήττα δεν είναι αρκετός πόνος. Οφείλει να δεχτεί τον σωματικό, τον ψυχολογικό, τον συναισθηματικό. Αν έχει παιδιά, εκβιάζεται να υποστεί το όποιο μαρτύριο με αντάλλαγμα τη ζωή τους. Αν όχι, εκβιάζεται να υποστεί το όποιο μαρτύριο με αντάλλαγμα τη ζωή της. Εκβιάζεται.

Η παράσταση “Αφορμή Τρωάδες” μιλά για την κακοποίηση των γυναικών αιώνες τώρα. Για τις γυναίκες δεν υπάρχει αντίσταση, δεν υπάρχει ελπίδα. Η μήτρα τους, μήτρα της φυσικής ζωής γίνεται παγίδα που τις κρατά λαβωμένες, έντρομες, ανίσχυρες. Το κρεβάτι, τόπος ηδονής για κάθε άνδρα, γίνεται το κλουβί που αιχμαλωτίζει μάνες, συζύγους, κόρες κι αδερφές. Ο πόλεμος είναι παντού και πάντα ο ίδιος. Οι άνδρες σκοτώνονται, οι γυναίκες ατιμάζονται.

Θα έλεγε κανείς πως κάτι θα είχε μάθει η ανθρωπότητα μέχρι τώρα. Λάθος. Δεν έμαθε τίποτα πέρα από το να σκοτώνει με μεγαλύτερη επιτυχία. Τροία, Ρουάντα, Σεράγεβο, Σουδάν, Συρία… τόσα μέρη, τόσος πόνος. Τότε και τώρα, τόσες ομοιότητες που νιώθεις τρόμο.

Η Νεκταρία Γιαννουδάκη, αν και πολύ νέα, ερμηνεύει εξαιρετικά την Εκάβη και όλες τις Εκάβες αυτού του κόσμου. Αντίστοιχα, η Γιάννα Ζιάννη και η Ασπασία Μηλιαράκη ενσαρκώνουν όλες τις γυναίκες που υπέφεραν, μαζί με αυτές που θα συνεχίσουν να υποφέρουν. Και οι τρεις σε παρασέρνουν στις μοίρες τους, στην ελπίδα τους. Γίνονται συχνά σπαρακτικές, τόσο που σου κόβουν την ανάσα. Θα το ζήσετε πολλές φορές αυτό στην παράσταση.

Η σκηνοθεσία του Τάσου Αλατζά είναι λιτή, χωρίς πολλά στολίδια. Δίνει την ευκαιρία στις ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν στη σκηνή όλο τους το ταλέντο. Ο λόγος του Ευριπίδη συναντά το σήμερα, στην εξαιρετική προσαρμογή κειμένου της Πένυς Φυλακτάκη.

Πρόκειται για εξαιρετική και ιδιαίτερη παράσταση. Δεν θα σας φτιάξει το κέφι. Δεν θα γελάσετε. Όμως θα σκεφτείτε, θα πονέσετε και θα αναλογιστείτε τις συνέπειες των πραγμάτων. Τι παραπάνω να ζητήσει κανείς;

“αφορμή Τρωάδες”

Θέατρο Σταθμός – Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Κείμενο: Ευριπίδης
Μετάφραση: Μιχάλης Κακογιάννης
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Τάσος Αλατζάς
Προσαρμογή Κειμένου (στους πολέμους της γενιάς μας): Πένυ Φυλακτάκη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Σχεδιασμός Ήχου: Μαρία Βουμβάκη
Κίνηση: Ασπασία Μηλιαράκη
Σκηνικά: Τάσος Αλατζάς
Βοηθός Σκηνοθέτης: Ερμίνα Γεράρδη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Ψυχογυιός
Βοηθός Κινησιολόγου: Έλενα Σταύρου
Φωτογραφίες: Ανδρέας Θεολογίτης
Υπεύθυνη Προώθησης ( Συλλόγων – Σχολεία ): Ειρήνη Ντουλάκη
Παίζουν:
Νεκταρία Γιαννουδάκη
Γιάννα Ζιάννη
Ασπασία Μηλιαράκη
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

Εισιτήρια: 13 ευρώ (κανονικό) 10 ευρώ (φοιτητικό-ομαδικά) 5 ευρώ (ατέλειες)

Πληροφορίες – Κρατήσεις Τηλ.: 2105230267 / stathmostheatro.gr