Η ιστορία του Χάτσικο δεν έμεινε στα στενά όρια της Ιαπωνίας, αλλά ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, μέσα από βιβλία και από την ταινία του Χόλιγουντ, η οποία γυρίστηκε για τη ζωή του.
Ο Χάτσικο έγινε συνώνυμο με την αφοσίωση και την αγάπη στον άνθρωπο που τον μεγάλωσε και δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τον θάνατο του. Επί εννέα χρόνια πήγαινε στον σιδηροδρομικό σταθμό, όπου τον είδε για τελευταία φορά και περίμενε μάταια να τον δει να επιστρέφει.
Ο Χάτσικο ήταν ένας σκύλος της ράτσας Ακίτα που θεωρείται στην Ιαπωνία ως θεματοφύλακας του αυτοκράτορα. Ένα τέτοιο κουταβάκι αναζητούσε ο Χιντεσαμπούρο Ουένο (Hidesaburo Ueno), καθηγητής σε Πανεπιστήμιο του Τόκιο που ειδικεύεται στην γεωργική επιστήμη.
Τη επιθυμία του να βρει έναν πιστό σύντροφο για τον εαυτό του, προκειμένου να ανακουφίσει τη μοναξιά του, είχε εκφράσει το 1924 σε μια σειρά μαθημάτων στους φοιτητές του.
Δεν ήθελε όμως ένα οποιοδήποτε κουτάβι: ήθελε ένα έξυπνο, ανεξάρτητο και ατρόμητο σκυλί και αυτές ήταν οι διακριτές ιδιότητες ενός καθαρόαιμου Ακίτα.
Ένας από τους φοιτητές, ο Χιροκίσι Σάιτο (Hirokichi Saito) φρόντισε να του βρει το κατάλληλο σκυλάκι στην πόλη Οντάτε, και ενθάρρυνε τον καθηγητή του να το υιοθετήσει.
Πολύ σύντομα, ο Χάτσικο και το αφεντικό του έγιναν μια αχώριστη παρέα. Ο Hidesaburo, που ποτέ δεν είχε παιδιά, αγάπησε αυτό το σκυλί, και ο Χάτσικο έγινε ο μόνιμος σύντροφος του.
Κάθε πρωί ο Χάτσικο συνόδευε τον Hidesaburo στο δρόμο προς το Σιδηροδρομικό Σταθμό Σιμπούγια (Shibuya), στο κέντρο του Τόκιο, και ξαναγυρνούσε τα απογεύματα για να τον υποδεχτεί από τη δουλειά του.
Αυτό το σκηνικό συνεχίστηκε για σχεδόν δύο χρόνια, μέχρι τις 21 Μαΐου 1925, όταν ο Χάτσικο, ως συνήθως, κάθισε στην έξοδο του σιδηροδρομικού σταθμού περιμένοντας τον κύριό του να εμφανιστεί.
Όμως, ο φίλος του δεν εμφανίστηκε ποτέ. Στη μέση μιας διάλεξης στο πανεπιστήμιο, ο Hidesaburo πέθανε ξαφνικά από μια εγκεφαλική αιμορραγία.
Μετά τον θάνατο του η χήρα του καθηγητή δεν μπόρεσε να του παράσχει επαρκή φροντίδα και έδωσε τον Χάτσικο σε έναν πρώην κηπουρό τους.
Ωστόσο, αυτό που κανείς δεν περίμενε ήταν ότι τα υπόλοιπα 10 χρόνια της ζωής του ο Χάτσικο θα συνέχιζε να πηγαίνει στο σιδηροδρομικό σταθμό κάθε πρωί και απόγευμα, και να κάθεται ακριβώς στο ίδιο σημείο, περιμένοντας το αφεντικό του να γυρίσει.
Τα πρώτα χρόνια δεν ήταν εύκολα για τον Χατσίκο. Πέρασαν μέρες, μήνες και χρόνια, και οι εργαζόμενοι στο σταθμό, υποθέτοντας ότι ήταν αδέσποτο σκυλί τον έδιωχναν, γιατί φοβούνταν για την ασφάλεια των άλλων επιβατών.
Ένα πρωί το 1932, ένας δημοσιογράφος και ο πρώην μαθητής του Hidesaburo, παρατήρησε το σκυλί που βρισκόταν κάθε μέρα στο σταθμό. Κατέβηκε από το τρένο και το ακολούθησε όταν επέστρεφε στο σπίτι του.
Συναντήθηκε με τον κηπουρό που φρόντιζε τον Χάτσικο, ο οποίος του είπε τη θλιβερή ιστορία. Ο δημοσιογράφος άρχισε να γράφει άρθρα για αυτόν σε μεγάλη ιαπωνική εφημερίδα.
Σύντομα ο Χάτσικο έγινε πραγματική έμπνευση για όλους. Διασημότητες σε όλη τη χώρα έμαθαν γι΄αυτόν και πολλοί πήγαν στον σταθμό για να τον δουν.
Μάλιστα, το 1934 έστησαν ένα άγαλμα μπροστά από το σιδηροδρομικό σταθμό Shibuya, με τον ίδιο τον Χάτσικο παρόντα ως βασικό προσκεκλημένο στα μεγάλα αποκαλυπτήρια.
Ένα ακόμη άγαλμα του μαζί με τον καθηγητή στήθηκε έξω από το πανεπιστήμιο που δίδασκε ο Hidesaburo Ueno, στο οποίο ο Χάτσικο είναι μαζί με το αφεντικό του.
Δυστυχώς, ένα χρόνο αργότερα, στις 8 Μαρτίου του 1935, ο Χάτσικο πέθανε στον σταθμό, εξακολουθώντας να περιμένει τον φίλο του να φτάσει. Είχε προσβληθεί από καρκίνο.
Η χήρα του καθηγητή και ο κηπουρός που είχε πάρει τον Χάτσικο θρήνησαν για τον χαμό του και, μάλιστα, έψαλλαν και προσευχή στη μνήμη του. Ο πιστός σκύλος θάφτηκε δίπλα στον δάσκαλό του στο νεκροταφείο Αογιάμα (Aoyama) στο Τόκιο. Όμως η ιστορία του δεν πέθανε ποτέ.
Πηγή: Snoopit24