Δεν ξέρω από τρένα. Ούτε από αμαξοστοιχίες και βαγόνια. Δεν ξέρω να φτιάχνω δρομολόγια. Ξέρω πως το πρωί ξύπνησα, έφτιαξα καφέ κι άνοιξα την τηλεόραση να ‘ενημερωθώ’.
Το φονικό μου ήρθε στη μούρη σα σφαλιάρα. Δυο τρένα συγκρούστηκαν μετωπικά στα Τέμπη. Νεκροί, τραυματίες, ακρωτηριασμένοι, αγνοούμενοι..
Όχι, δεν ‘σοκαρίστηκα’. Ζούμε από τύχη, όλοι μας, το έχω εμπεδώσει πια.
Καθώς κυλούσε το ‘ρεπορτάζ’ βυθιζόμουν όλο και περισσότερο στη θλίψη, όπως κάθε νοήμων και με την ελάχιστη πιθανή ανθρωπιά ον. Φοιτητές που πήγαιναν στη Σχολή τους, επαγγελματίες που πήγαιναν στις δουλειές τους, άνθρωποι που επέστρεφαν από επισκέψεις σε άλλους ανθρώπους, νεκροί, τραυματίες, ακρωτηριασμένοι. αγνοούμενοι.
φωτό: Newsbomb
Και δώστου οι περιγραφές και οι δημοσιογράφοι να ψάχνουν τα συντρίμμια για τραγικές ιστορίες. Λες και χρειάζεται περισσότερη τραγικότητα αυτό που συνέβη. Και δώστου συνεντεύξεις σε εμπειρογνώμονες, να μάθουμε τι συνέβη και φτάσαμε ως εδώ.
Τίποτα δε συνέβη. Ακριβώς αυτό. Τίποτα δε συνέβη από αυτά που έπρεπε να συμβούν. Επαγγελματισμός, κυρίως. Καλή δουλειά, συνέπεια, σεβασμός. Αυτά δεν συνέβησαν.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας έμαθα πως ο σταθμάρχης, ένας άνθρωπος άνω των πενήντα, που προήχθη από αχθοφόρο σε σταθμάρχη κι εκπαιδεύτηκε για τη νέα του θέση σε λίγους μόνο μήνες, ανέλαβε την ευθύνη. Λυπάμαι, δεν το δέχομαι.
Δεν δέχομαι πως ένας μόνον άνθρωπος είναι υπεύθυνος για αυτό το μακελειό. Δεν δέχομαι πως ένας μόνον άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τόσες ζωές, για τόσα δρομολόγια. Δεν το δέχομαι, στην εποχή του αυτοματισμού, του ‘εκσυγχρονισμού’, του ‘Πάμε μπροστά’.
Αν είναι αυτός υπεύθυνος, πιο υπεύθυνος είναι εκείνος που τον έβαλε σε αυτήν την θέση. Ας μη γελιόμαστε. Υπεύθυνοι είμαστε όλοι. Που δεν αντιδρούμε στις αδικίες, στον ωχαδερφισμό, στο ρουσφέτι. Που αφήνουμε να μας κυβερνούν άχρηστοι, χρόνια τώρα.
Αποσπασματικά – καθώς μου ήρθε εμετός – άκουσα πολιτικούς να ρίχνουν ευθύνες στις προηγούμενες κυβερνήσεις. Ποιες κυβερνήσεις; Αν εξαιρέσω το μικρό διάλειμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία κυβερνούν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Είναι όλοι συνυπεύθυνοι. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.
Και θα το ξεχάσουμε τις επόμενες ημέρες, ψάχνοντας ‘το καλάθι της νοικοκυράς’ στο σούπερ μάρκετ. Θα χαρούμε που δεν ήταν δικός μας άνθρωπος στο τρένο, θα κουνήσουμε το κεφάλι με στενοχώρια στις τραγικές εικόνες που θα δείχνει η τι βι και σαν κοράκια θα χαζεύουμε τον ανθρώπινο πόνο που – ευτυχώς – δεν είναι ο δικός μας. Αυτήν την φορά.
Δεν υπάρχει ανθρώπινο λάθος σε αυτήν την ιστορία. Όλα έγιναν εκ προθέσεως. (Εξαιρείται ο σταθμάρχης).
(Κάποιος καινούριος θα έρθει να αγοράσει την εταιρία. Να την ‘εξυγιάνει’. Με το μικρότερο δυνατό κόστος φυσικά).
(Η κεντρική φωτογραφία είναι από το eKriti)