Της Άννας Παχή
Λίγες μόνο μέρες ήταν αρκετές για να βυθίσουν την Ιταλία – και όχι μόνο – στο πένθος. Τα σωστικά συνεργεία και οι εθελοντές που εργάζονται για την εξεύρεση επιζώντων κάτω από τα χαλάσματα, δεν περιμένουν πια κανένα θαύμα.
Το Αματρίτσε δεν υπάρχει πια. Ο ίδιος ο δήμαρχος δήλωσε πως και τα ερείπιά του ακόμη πρέπει να ισοπεδωθούν. Πόσο σκληρό είναι να λες κάτι τέτοιο για το μέρος που ζεις; Να αντιλαμβάνεσαι πως το σπίτι σου δεν είναι πια εκεί που ήταν. Πως η ζωή σου άλλαξε τόσο δραματικά, που θα χρειαστείς όλο το υπόλοιπο του βίου σου για να το ξεπεράσεις.
Οι κάτοικοι του ιταλικού αυτού χωριού καλούνται να αποφασίσουν. Θα μείνουν ή θα φύγουν; Πώς να φύγεις από τον τόπο σου; Πώς να μείνεις, όταν δεν υπάρχει τίποτα; Πως είναι, όταν ξαφνικά γίνεσαι πρόσφυγας στην ίδια σου τη χώρα; Δεν ξέρω. Προσπαθώ να το αντιληφθώ, δε μπορώ.
Ζούμε τη ζωή μας παίρνοντας κάποια πράγματα δεδομένα. Το σπίτι μας, ο δρόμος μας, ο γείτονάς μας. Όσο κι αν ακούμε πως τίποτα δεν είναι άφθαρτο σε αυτή τη ζωή, είναι ανθρώπινη ανάγκη να νιώσουμε ασφάλεια, σταθερότητα, σιγουριά. Τι πιο σταθερό από τη γη μας; Κι όμως, η φύση έχει πάντα τον τελευταίο λόγο. Ένας σεισμός, μια πλημμύρα, ένας τυφώνας είναι αρκετά για να αποδείξουν πόσο μικροί είμαστε.
Το Αματρίτσε δεν υπάρχει πια. 300 άνθρωποι δεν υπάρχουν πια. Η πρόκληση είναι να φανεί αν υπάρχει ακόμα η ανθρώπινη δύναμη. Εκείνη η δύναμη που θα καθαρίσει, θα ανοικοδομήσει και θα συνεχίσει να ζει. Αφάνταστα δύσκολο. Αφάνταστα αναγκαίο…