Συνέντευξη στην Άννα Παχή
Η καταξιωμένη καλλιτέχνης Αθηνά Παππά, μιλά στο iart.gr για την παράσταση “Η Τραγωδία αλλιώς – Κατανοώντας την διαφορετικότητα” την οποία έγραψε και σκηνοθετεί. Απόλυτα γοητευτική και πλήρως συνειδητοποιημένη, μοιράζεται τις εμπειρίες και τις απόψεις της.
“Η τραγωδία αλλιώς”. Πως προέκυψε;
Κλήθηκα από μια ομάδα νέων ηθοποιών, να φτιάξω μια παράσταση λίγο διαφορετική. Δεν γνώριζαν πολλά για την αρχαία ελληνική τραγωδία, κι έτσι κάναμε σχετικό σεμινάριο καθώς, για να ασχοληθούμε με αυτήν και την αποδόμησή της, πρέπει να την γνωρίζουμε. Το σεμινάριο είχε κέντρο τον Ευριπίδη γιατί είναι καινοτόμος και εισάγει πρώτος στην “Μήδεια” μια γυναίκα διαφορετική από το στερεότυπο. “Βάρβαρη” σύμφωνα με την ρήση “πας μη Έλλην, βάρβαρος”. Στην ουσία πάει ενάντια στο σύστημα της εποχής, αφηγούμενος την ιστορία μιας γυναίκας που κάνει ότι όλοι οι ήρωες. Σκοτώνει, εκδικείται, φτάνει στα άκρα. Όχι μόνον λόγω έρωτος. Πρόκειται για καταπάτηση δικαιωμάτων σε μια πατριαρχική κοινωνία. Εκτός από την Μήδεια, επικεντρωθήκαμε στις “Τρωάδες”, το αντιπολεμικό έργο για τον ιμπεριαλισμό των Ελλήνων, που πολιόρκησαν μια πόλη για δέκα χρόνια και την κατέστρεψαν. Πάλι λόγω μιας γυναίκας. “Για μια Ελένη”, αν και, σύμφωνα με τον Ευριπίδη, δεν ήταν καν εκείνη, ο Δίας έστειλε στην Τροία ένα είδωλό της. Στο έργο έχουμε τις Τρωάδες, την Μήδεια, την Ηλέκτρα, την Κλυταιμνήστρα, την Ιφιγένεια, τον Αγαμέμνονα, καθώς και την αρχή της Αργοναυτικής Εκστρατείας. Αφηγούνται οι Διόσκουροι που κινούν τα νήματα και χρησιμοποιούν τους ήρωες, κάπως σαν μαριονέτες. Η ιστορία διαδραματίζεται στο διάστημα μεταξύ δυο παραστάσεων που δίνουν κάποιοι καλλιτέχνες.
Πρόκειται για δική σου σύλληψη.
Ναι, όλο το έργο, ενώ με βοήθησε και ο Νίκος Γιαννόπουλος. Ασχολήθηκα πολύ με την τραγωδία, εδώ και στη Γερμανία όπου την σπούδασα. Μπορεί να παιχτεί κι από ερασιτέχνη, αν εκπαιδευτεί σωστά. Στη συγκεκριμένη παράσταση λαμβάνει μέρος ένας ερασιτέχνης . Για μερικούς από τους ηθοποιούς, είναι η πρώτη τους επαγγελματική δουλειά. Οι υπόλοιποι έχουν παίξει σε μια, δυο παραστάσεις. Έχουμε πολύ φρέσκο “αίμα”. Ήταν δύσκολο εγχείρημα. Έβαλα ένα στοίχημα και ήθελα να το πετύχω. Χρειάστηκε βέβαια η συνδρομή της ομάδας. Οι πρόβες δεν ήταν εύκολες, πολλοί εργάζονται ή συμμετέχουν και σε άλλες παραστάσεις. Πρόκειται για μεγάλη κατάθεση ψυχής. Βέβαια, το αποτέλεσμα με δικαιώνει. Το κοινό μας είναι όλων των ηλικιών κι έχουμε ακούσει τα καλύτερα.
Η τραγωδία είναι η ρίζα μας, όμως, ελάχιστοι είτε την ξέρουν είτε την κατανοούν.
Αυτό είναι αλήθεια και πρόκειται για δυστύχημα. Η τραγωδία είναι η βάση όλου του δυτικού κόσμου. Μέσα από αυτήν και την ελληνική μυθολογία γεννήθηκε η ψυχανάλυση, πολλοί μεγάλοι συγγραφείς την είχαν ως πρότυπο, όπως ο Λόρκα στο “Ο ματωμένος γάμος”. Το παράδοξο της είναι πως καθένας από τους ήρωες, έχει δίκιο κι αιτιολογεί τις πράξεις του. Η Κλυταιμνήστρα μιλά για την θυσία της κόρης της, τα δέκα χρόνια μοναξιάς, τις σχέσεις του Αγαμέμνονα με άλλες γυναίκες. Ο Αγαμέμνονας βάζει την πατρίδα και την τιμή πάνω από όλα. Και οι δυο έχουν δίκιο. Εκεί έρχεται ο από μηχανής θεός που δίνει λύση, διέξοδο. Είναι συγκλονιστικό, πρόκειται για βαριά κληρονομιά. Είναι το “χαρτί” μας, ένα ‘χαρτί’ που θα έπρεπε να το παίζουμε πολύ καλά και δεν το κάνουμε. Ίσως επειδή συνδυάζουμε την τραγωδία με τη βαρεμάρα, την ρετσίνα και τον Αλέξη Ζορμπά, ότι πουλιέται στα τουριστικά μαγαζιά. Δεν είναι έτσι. Η τραγωδία είναι δυνατή, βαθιά, οφείλουμε να την γνωρίζουμε. Είναι ντροπή να γίνονται αναλύσεις επί αναλύσεων για αυτήν, από ξένους. Πάντως, η παράστασή μας είναι σουρεαλιστική, έχει γέλιο και δράμα.
Πως γίνεται αυτό;
Μα, η ίδια η ζωή είναι κλαυσίγελος, τη μια γελάς, την άλλη κλαις. Το ίδιο συμβαίνει και στην τραγωδία. Όταν συνεργάστηκα με τον Μιχάλη Κακογιάννη, έδωσε μια σατυρική χροιά στην Ελένη και τον Μενέλαο, κάτι που αναφέρθηκε σε μια κριτική. Αυτό όμως ήταν το ζητούμενο. Σε κάθε τραγωδία, υπάρχει η στιγμή της ‘ανάσας’ , σαν διάλειμμα. Κάπου στις “Τρωάδες” η Ελένη μιλά με επιχειρήματα που δεν ισχύουν, είναι αστεία. Η ίδια παίρνει πάντα το μέρος των ισχυρών, θέλει να σώσει τη ζωή της. Ο Μενέλαος δεν θέλει να την σκοτώσει, αντίθετα, αφήνει υπονοούμενα ότι θα φύγουν μαζί. Ακολουθώ το παράδειγμα της ζωής. Ποτέ μια στιγμή, μια παράσταση δεν είναι μόνον τραγική ή μόνον κωμική. Στις κωμωδίες βλέπεις δράμα, στα δράματα συναντάς κωμικά στοιχεία. Άλλωστε, οι καλύτεροι κωμικοί είναι αυτοί που δεν γελούν. Η κωμωδία παίζεται σοβαρά. Όσο πιο σοβαρά πεις κάτι αστείο τόσο πιο αστείο γίνεται. Βέβαια, έχει σημασία και το κοινό. Μπορεί να αντιδράσει, μπορεί και όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν του αρέσει. Σε μια παράσταση στην Γερμανία, ο κόσμος δεν αντιδρούσε καθόλου και σκεφτόμουν πως δεν τους άρεσε. Στο τέλος, μας έβγαλαν έξι φορές στη σκηνή, την επόμενη μέρα, οι κριτικές ήταν εξαιρετικές…. Ούτε εγώ γελάω συχνά, αν και το χιούμορ με χαρακτηρίζει στη γραφή και στην ζωή μου. Ή μάλλον, ο αυτοσαρκασμός, αυτοσαρκάζομαι συνέχεια. Παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά, χωρίς να τον δραματοποιώ. Για κάποιους είναι δύσκολο, το βλέπω στα νέα παιδιά. Είναι πολύ πιο συντηρητικά και φοβισμένα.
Γιατί, νομίζεις;
Ίσως φταίει η παρατεταμένη κρίση. Μεγάλωσαν με φόβο, με την οικονομία να καταρρέει. Το πρώτο πράγμα που έκανε η γενιά μας ήταν να προσπαθήσει να ‘βγει’ στο θέατρο, όχι να βγάλει λεφτά. Βέβαια, σε άλλες χώρες είναι δεδομένο πως παίζεις και πληρώνεσαι, ανάλογα με την εμπειρία σου. Εδώ δεν είναι έτσι. Προσωπικά, κάνω ακόμη πράγματα που πρώτα από όλα ικανοποιούν την ψυχή μου, σε άμεση εξάρτηση με ποιούς τα κάνω.
Είναι σημαντικό με ποιόν συνεργάζεσαι..
Φυσικά. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα συνεργαζόντουσαν με τον Κοστουρίτσα για παράδειγμα, εάν δεν πληρωνόντουσαν για αυτό. Οι νέοι ηθοποιοί εμπιστεύονται δύσκολα. Από τη μια, καλά κάνουν και διεκδικούν, έτσι πρέπει. Η παραγωγή της “Τραγωδίας αλλιώς” είναι της ομάδας. Εννοείται πως τους βοηθώ σε πάρα πολλά πράγματα. Τη νιώθω δική μου. Δεν το κάνω επειδή έχω λεφτά, αλλά επειδή γουστάρω. Δεν είμαι σίγουρη όμως πως η νέα γενιά θα έκανε κάτι αντίστοιχο, έχοντας την εμπειρία μου. Πρόκειται για διαπίστωση, πικρή ή αρνητική, είναι όμως πραγματικότητα. Αυτό οφείλεται στο κράτος ,που κυριολεκτικά έχει πετάξει την Τέχνη στα σκουπίδια.
Αυτό, είναι όντως διαπίστωση.
Όταν αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν έτσι και το μόνο πράγμα που τους έχει εντυπωθεί είναι πόσα θα βγάλουν, πάλι καλά που γίνονται πράγματα όπως η “Τραγωδία αλλιώς”. Η συγκεκριμένη ομάδα ήθελε να το κάνει, κι έγινε.
Η διδασκαλία αποτελεί μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς σου.
Ναι. Φέτος δεν δίδαξα, καθώς η παράσταση με απορρόφησε πλήρως. Αυτήν την στιγμή, στην Αθήνα ανεβαίνουν πάνω από χίλιες παραστάσεις. Λέω στην ομάδα πως πρέπει να επικοινωνήσουν αυτό που κάνουν. Είναι νέοι καλλιτέχνες , δεν τους γνωρίζει το κοινό, που θα έπρεπε να ψάχνει το καινούριο. Το ίδιο και οι παραγωγοί, οι δημοσιογράφοι. Οφείλουν να πηγαίνουν σε τέτοιες παραστάσεις, να βλέπουν τι κάνει η νέα γενιά.
Παρακολουθείς θέατρο;
Φυσικά. Κάποιες παραστάσεις αξίζουν πολλά, κάποιες, τίποτα. Οι μεγάλες σκηνές έχουν το δεδομένο της καλής παραγωγής, με ωραία σκηνικά, κοστούμια, φωτισμούς, αν και συχνά, υστερούν σε άλλα πράγματα. Εκεί όμως πηγαίνει η μάζα. Ο Έλληνας είναι λίγο μαζοχιστής. Πέρσι είδα μια άθλια παράσταση και τον χαρακτηρισμό αυτόν, τον άκουσα κι από πολύ κόσμο, κόσμο που πλήρωσε 50 ή 60 ευρώ. Αυτοί οι άνθρωποι δεν πάνε στο θέατρο με συνείδηση, αλλά για να δουν έναν γνωστό ηθοποιό και μετά κλαίνε τα λεφτά τους. Καλό θα είναι να ψάξουν κάτι διαφορετικό. Άλλο κακό είναι πως “ότι δηλώσεις είσαι”. Κάποιος βλέπει κάτι ακριβό και θεωρεί αυτόματα πως είναι καλό, για να απογοητευτεί στο τέλος. Το εισιτήριο στην “Τραγωδία” είναι 12 ευρώ και παρακολουθείς ένα θέαμα με 11 ηθοποιούς. Πάντως, όσο πιο ακριβά πουλάς κάτι, τόσο πιο πολύ το αγοράζει ο κόσμος. Στο εξωτερικό, σε φθηνή ή ακριβή παραγωγή, ο θεατής θα το ψάξει πριν πάει. Δεν χαραμίζουν τα χρήματά τους σε κάτι που δεν αξίζει. Εμείς είμαστε large και γκρινιάρηδες ταυτόχρονα.
Τι άλλο κάνεις;
Πρόσφατα ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις του μονόλογου “Μην με κοιτάς έτσι” στο θέατρο Αλκμήνη. Βασίζεται στην αληθινή ιστορία μιας γυναίκας, που μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας, βρίσκεται καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι και διηγείται τη ζωή της. Ήταν πολύ ωραίο, είχα την δυνατότητα να αυτοσχεδιάζω ανάλογα με αυτά που γίνονταν στη σκηνή, ή με τον κόσμο που παρακολουθούσε.
Θεωρώ τον μονόλογο το πιο δύσκολο είδος για τον ηθοποιό.
Είναι. Στη σκηνή, στηρίζεσαι μόνον στον εαυτό σου. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις τον κόσμο, να μην βαρεθεί, να φύγει αισιόδοξος. Η ενέργεια που πρέπει να δώσεις, είναι τεράστια. Έμαθα να μην κρατώ το συναίσθημα για μένα αλλά να το ‘πετάω” στον θεατή. Μπορεί να λέω το πιο τραγικό πράγμα και να μην αισθάνομαι τίποτα. Αυτή είναι η μέθοδός μου. Στις αρχές, σε κάθε έργο, έμπαινα τόσο πολύ στην διαδικασία που συμπεριφερόμουν παντού σα να ήμουν ο ρόλος, μέχρι που συνειδητοποίησα πως έπρεπε να αλλάξω. Υπάρχει το παράδοξο γεγονός όπου δίνεις το συναίσθημα στον κόσμο κι ο ίδιος αποστασιοποιείσαι, καθώς πρέπει να είσαι καλός, πάντα. Μπορεί να έχεις τσακωθεί, να βιώνεις μια απώλεια και να πρέπει να παίξεις κωμωδία. Πως θα το κάνεις; Πάντα, το ένα πόδι είναι μέσα και το άλλο έξω. Σαν να παίρνεις τον ρόλο και να τον δοκιμάζεις στον καθρέφτη, σα ρούχο. Ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορείς να το πετάξεις. Πάντα κλείνεις το μάτι στον θεατή και του λες “είμαι η Αθηνά, πίσω από τη Μήδεια”.
Χαίρομαι που το λες αυτό, είναι μια ανακούφιση μετά από δηλώσεις του στυλ “η ζωή μου είναι το θέατρο”.
Η ζωή είναι δική μου, απλώς είναι συνυφασμένη με το θέατρο. Από ένα σημείο και μετά συγκλίνουν. Δεν μπορώ να φανταστώ πως δεν θα κάνω θέατρο, αν χρειαστεί όμως, θα επιβιώσω και χωρίς αυτό. Αν είχα πολλά λεφτά ας πούμε, θα ήθελα να ταξιδέψω σε μέρη που δεν έχω πάει ποτέ. Θα αποκόμιζα τόσα πράγματα, που θα με βοηθούσαν να κάνω ακόμη καλύτερο θέατρο. Η ζωή, είναι πάνω από όλα και κανείς δεν πρέπει να την υποτιμά, ή να την βάζει στο περιθώριο για την τέχνη του. Αν δεν ζεις, δεν μπορείς να κάνεις θέατρο. Πιστεύω στην απόλυτη πειθαρχία του καλλιτέχνη, όμως, το ότι είμαι ηθοποιός δεν θα με εμποδίσει να γίνω μητέρα, από φόβο μήπως χαλάσω το σώμα μου, ή χάσω την καριέρα μου. Αυτά είναι βλακείες. Εάν θες να κάνεις παιδί και δεν το κάνεις, κάποια στιγμή που δεν θα μπορείς πια, θα σου λείπει. Μια γυναίκα που δεν κάνει παιδί λόγω της καριέρας της, είναι μια στερημένη γυναίκα κι αυτήν την στέρηση, την βλέπεις στη σκηνή. Το ίδιο φαίνεται και η πείνα, έτσι έλεγε ο Βασίλης Διαμαντόπουλος “στη σκηνή φαίνεται αν πεινάς ή αν είσαι χορτάτος”. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Είσαι χορτάτη.
Ναι, από τη ζωή μου και από αυτά που έχω κάνει. Όχι οικονομικά, αλλά αυτό είναι δευτερεύων. Νιώθω ευγνώμων για την μέχρι τώρα πορεία μου.
Έχεις κάνει πολλές σημαντικές συνεργασίες.
Καταρχάς τις θεωρώ δώρο, τέτοιες συμμετοχές δεν σου προσφέρονται , τις κερδίζεις. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τους δασκάλους μου, για όσους μου έδωσαν την ευκαιρία. Ήταν χορτάτοι άνθρωποι. Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν σοφός. Η αισθητική του Κακογιάννη βρισκόταν σε άλλο επίπεδο. Ο Βολονάκης ήταν φοβερός δάσκαλος. Όλα είναι πλούτος. Μου έδωσαν την εμπειρία που με βοηθούσε να προχωρήσω. Οι συνεργασίες αυτές είναι πολύ σημαντικές, αν βέβαια μπορείς να το καταλάβεις, τότε που είσαι νέος.
Το ήξερες τότε;
Ναι. Στο πρώτο έτος της Σχολής, πήγα με παρότρυνση του αδερφού μου στις ακροάσεις του Χατζιδάκι. Όχι για άλλο λόγο, αλλά για να δω τον άνθρωπο που τα τραγούδια του ακούγαμε στο σπίτι από παιδιά. Είδα όλη την οντισιόν και προς το τέλος, ο αδερφός μου με ώθησε να σηκωθώ. Ανέβηκα, κι έτσι με πήρε ο Χατζιδάκις. Φυσικά ένιωθα ευγνώμων, φυσικά ήξερα ότι αυτό για μένα, θα είναι η αρχή. Μετά από κάτι τέτοιο, δεν μπορώ να πέσω “χαμηλά”. Και κάτι άλλο που πρέπει να πω: Καλό στη ζωή μου, έχω δει μόνον από χορτάτους. Είδα “σκηνοθετίσκους” να φέρονται βασιλικότεροι του βασιλέως κι αναρωτιόμουν “δεν ντρέπονται”; Όχι μόνον δεν σου έδιναν την ευκαιρία, νόμιζαν πως σου κάνουν και χάρη. Όσοι είχαν χορτάσει, μου έδωσαν μια σπρωξιά και μου είπαν “πήγαινε”.
Έχεις γράψει θεατρικά έργα. Έχεις σκεφτεί να γράψεις ένα βιβλίο;
Το έχω σκεφτεί, αλλά δεν το έχω καταφέρει. Όταν γράφω, θέλω να απομονώνομαι. Λόγω της δουλειάς, αυτό δεν μπορεί να γίνει. Ίσως, όταν γεράσω πια κι έχω ηρεμία… Όταν δω πως δεν μπορώ άλλο, θα αποσυρθώ, δεν θα γελοιοποιηθώ.
Είσαι σοφός άνθρωπος.
Δεν ξέρω αν είμαι σοφή, είμαι μάλλον άνθρωπος της πιάτσας. Από πολύ μικρή ήμουν συνειδητοποιημένη σε αυτό που θέλω να κάνω και ήξερα και γιατί. Προέρχομαι από οικογένεια με πολλά παιδιά, μεγαλώσαμε χωρίς να μας λείπει κάτι, αλλά όχι πλούσια . Ήθελα πράγματα που δεν τα ζήτησα ποτέ. Ήξερα πως αν ζητούσα κάτι που δεν μπορούσαν να μου προσφέρουν, θα τους πλήγωνα. Έτσι, άρχισα να δουλεύω. Στα 15, ήθελα ένα γραφείο από καρυδιά. Δούλεψα και το πήρα. Αυτό κάνω, όταν θέλω κάτι, το καταφέρνω μόνη μου. Οικονομικά, δεν βασίστηκα σε κανέναν. Είχα βέβαια πάντα συναισθηματική στήριξη. Ξέφυγα όμως από το θέμα.
Δεν πειράζει.
Ήθελα να ζήσω πολλά πράγματα, να είμαι πολλά πράγματα. Άκουγα ραδιόφωνο με τη γιαγιά μου, το Θέατρο της Δευτέρας. Ήταν συνδρομήτρια σε πολλά περιοδικά και τις διάβαζα τα παραμύθια. Έτσι έμαθα να κάνω διαφορετικές φωνές, να περιγράφω εικόνες. Θεωρώ πως με εισήγαγε στο θέατρο, χωρίς να το καταλάβει. Φαντασιωνόμουν πως έπαιζα αυτούς τους ρόλους. Πριγκίπισσα, ζητιάνα, φούρναρης. Στην πραγματική ζωή δεν μπορείς να είσαι πριγκίπισσα και ζητιάνα ταυτόχρονα, παρά μόνο στο θέατρο. Για αυτό έγινα ηθοποιός.
Οι γονείς σου πως αντέδρασαν;
Ο πατέρας μου ρώτησε “παιδί μου, το επάγγελμα της πείνας διάλεξες;”. Κατόπιν η συμβουλή του ήταν “κάνε ότι νομίζεις, αλλά μην ευτελιστείς. Σπούδασε, γιατί η προίκα σου είναι η καλλιέργειά σου”. Είχε δίκιο. Της μαμάς μου της άρεσε. Δεν έχανε καμιά παράσταση. Ο πατέρας μου δεν ήρθε ποτέ να με δει. Του άρεσε όμως η αρχαία ελληνική τραγωδία κι αυτό μου το πέρασε. Ήταν λάτρης της Συνοδινού. Έβλεπαν πολύ θέατρο οι γονείς μου. Είχαμε πολλούς φίλους, ανοιχτό σπίτι. Κι αυτό ήταν πολύ καλό. Πηγαίναμε σε πάρτι… ήταν πολύ ανοικτόμυαλος ο μπαμπάς μου. Με τα αδέρφια μου κάναμε παραστάσεις και σαν πιο μικρή, μου έδιναν πάντα τους μικρότερους ρόλους. Έλεγα από μέσα μου, ότι κάποτε θα έπαιζα και μεγαλύτερους .
Δεν έχεις μετανιώσει.
Καθόλου. Δυο πράγματα με κρατούν στη ζωή, τα παιδιά μου και το θέατρο. Ο γιος μου κάνει μουσική τεχνολογία και ηχοληψία, ζει στο Βερολίνο. Η κόρη μου τελείωσε την Καλών Τεχνών, Ζωγραφική. Τώρα ζει στη Βιέννη. Κάνουν αυτό που θέλουν και χαίρομαι. Τους έλεγα πάντα πως ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που κάνει αυτό που θέλει, αλλιώς έχει απωθημένα. Αν δε, μπορεί να ζει από αυτό, είναι τρις ευτυχισμένος.
Είσαι πολύ όμορφη. Σου δημιούργησε προβλήματα αυτό;
Στην Ελλάδα ισχύει η άποψη πως ο όμορφος είναι και ατάλαντος, ή ηλίθιος. Ναι, με έχει δυσκολέψει πάρα πολύ. Με έβλεπαν ως σεξουαλικό ον, μοιραία γυναίκα και μου πρότειναν αντίστοιχους ρόλους. Εγώ ήθελα να κάνω άλλα πράγματα, μια απατημένη μητέρα ας πούμε. Λες και δεν υπάρχουν όμορφες γυναίκες που έχουν απατηθεί από τους συντρόφους τους. Άλλωστε, η εμπειρία δείχνει πως οι ωραίες γυναίκες έχουν συνήθως κακή τύχη. Η ομορφιά είναι θείο δώρο. Πολλοί δεν το αντέχουν στην σύντροφό τους. Είναι στίγμα. Πρόκειται για κανονικό κοινωνικό ρατσισμό.
Έχουμε καλούς ηθοποιούς;
Έχουμε πολλούς καλούς καλλιτέχνες. Απλά δεν υπάρχει το σύστημα που θα τους αναδείξει, ούτε η παιδεία. Δεν μιλώ για μόρφωση. Υπάρχουν πιο φτωχές χώρες από εμάς, όπου ο κόσμος τρέχει στο θέατρο, σε συναυλίες, παρακολουθεί χορό. Εμείς τρέχουμε στα μπουζούκια. Είναι παιδεία αυτό, στην χώρα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού; Κανονικά, θα έπρεπε να είμαστε πρώτοι σε όλα αυτά. Δεν κατηγορώ τα μπουζούκια, όλα χρειάζονται. Αλλά δεν μπορεί να είναι μόνον αυτό. Πρέπει να προσπαθεί κανείς να εξυψώσει το πνεύμα του. Το περίεργο είναι πως ο Έλληνας γράφει στίχους, τραγουδά, χορεύει. Το έχει στο αίμα του. Είμαστε λαός με ταμπεραμέντο, μπορούμε να κάνουμε πολλά και μας αρέσει. Απλώς έχουμε μείνει πίσω.
Υπάρχει και η προσωπική ευθύνη, πέρα από το κράτος.
Πήγα στο δημόσιο σχολείο των Αγ. Αναργύρων όπου μεγάλωσα. Ήταν προάστιο με κουλτούρα. Βιβλιοπωλεία και μουσική. Συμμετείχα στην θεατρική ομάδα του γυμνασίου. Στο Λύκειο έγινα πρόεδρος του σχολείου κι οργάνωνα μουσικές βραδιές. Τα έσοδα των συναυλιών πήγαιναν στο σχολείο. Φτιάξαμε βιβλιοθήκη, πηγαίναμε εκδρομές χωρίς να πληρώνουμε τίποτα. Με όλα αυτά, θέλω να πω πως μπορούν να γίνουν πράγματα αν το θέλουμε. Τα παιδιά τότε, ήθελαν να παίξουν θέατρο, να τραγουδήσουν. Έτρεχαν στους δρόμους, δεν καθόντουσαν. Το σχολείο υπήρξε για μένα κάτι σαν το θέατρο. Έβρισκα διέξοδο, κάλυπτα πνευματικές ανησυχίες. Είχα εξαιρετικούς δασκάλους, από τους οποίους πήρα πάρα πολλά. Θέλει όμως και πρωτοβουλία.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελες να παίξεις και δεν έχεις παίξει ακόμη;
Πολλοί. Κυρίως θέλω να παίξω Τένεσι Ουίλλιαμς. Στην Αμερική γνώρισα έναν δημοσιογράφο των Times. Όταν έμαθε πως είμαι ελληνίδα η αντίδρασή του ήταν “εκεί που γεννήθηκε το θέατρο”. Μιλήσαμε για τα έργα που ήθελα να δω, ένα από τα οποία ήταν sold out. Μεσολάβησε λέγοντας πως ήρθε μια κοπέλα από την Ελλάδα, ρωτώντας ποιός θα μου έδινε τη θέση του για να δω την παράσταση. Σηκώθηκε ένας κύριος λέγοντας “μεγάλη μου τιμή”. Κάθισα στην πρώτη σειρά και ύστερα οι ηθοποιοί με ρώτησαν πως μου φάνηκε. Ήταν το “Λεωφορείο ο Πόθος”. Off Broadway, εξαιρετική δουλειά. Συγκινήθηκα, ήταν πολύ τιμητικό όλο αυτό. Ο ίδιος δημοσιογράφος είπε πως θα μου ταίριαζε ο Ουΐλλιαμς και θα έπρεπε να το κάνω. Του το υποσχέθηκα και δεν έχω τηρήσει αυτήν την υπόσχεση, κάποια στιγμή όμως, θα γίνει. Θα ήθελα επίσης να ξαναπαίξω στην Επίδαυρο, να κάνω την Κλυταιμνήστρα. Κι άλλα, πολλά. Να είμαστε καλά, κι όλα θα γίνουν.
«Η τραγωδία αλλιώς» Κατανοώντας τη διαφορετικότητα
Σουρεαλιστική Κωμωδία
Σκηνοθεσία: Αθηνά Παππά
Κείμενo: Αθηνά Παππά- Νίκος Γιαννόπουλος
Φωτισμοί-Φωτογραφίες: Βαγγέλης Ρασσιάς
Σκηνογραφία –Ενδυματολογία: Δανάη Γκούγια- Μαλβίνα Σπυρολάρη
Πρωτότυπο Τραγούδι: Αρίων
Μουσική επιμέλεια: Αθηνά Παππά
Voice over: Miss M.
Sound designer: Richard Konig
Επιμέλεια χορού: Σταυρούλα Ροίδου-ΑθηνάΠαππά
Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Ρόδης
Παίζουν με αλφαβητική σειρά:
Χριστίνα Θωμαίδου, Ρένα Κουμπαρούλη, Σοφοκλής Μαθιόπουλος, Ανδρέας
Παπαγιαννάκης, Κωνσταντίνος Ρόδης, Σταυρούλα Ροΐδου, Κατερίνα Σκυλογιάννη,
Ολυμπία Σωτηροπούλου, Μάριος Τσουμάρης, Baby Jane.
Διάρκεια: 75 Λεπτά
Παραγωγή: ΣΥΝΑΘΗΝΑΙΙ ΑΜΚΕ
Επικοινωνία: synathina@hotmail.com
τηλ: 6936562777
Links: www.instagram.com/tragodiaallios
www.facebook.com/itragodiaallios
Έκθεση Φωτογραφίας εμπνευσμένη από την παράσταση, θα πραγματοποιήσει ο καταξιωμένος φωτογράφος Βαγγέλης Ρασσιάς, στο Φουαγιέ του θεάτρου της ΑΣΚΤ, με τίτλο “Το Τραύμα”. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου από τις 18:30 έως τις 21:00 και κάθε Παρασκευή και Σάββατο τις ίδιες ώρες.
Με την υποστήριξη του θεάτρου της Α.Σ.Κ.Τ