Συνέντευξη στην Άννα Παχή
Αρχιτέκτονας / Μηχανικός του ΕΜΠ, και Διακοσμητής του ΤΕΙ Αθήνας, ο David Negrin εργάζεται στο θέατρο από το 2000. Υπογράφει σκηνογραφικές προτάσεις παράλληλα με το Αρχιτεκτονικό του γραφείο. Υποψήφιος διδάκτορας στο ΕΜΠ, ασχολείται ερευνητικά με τη σχέση Αρχιτεκτονικής και Σκηνοθεσίας. Μιλά στο iart.gr για την γλυκύτατη παράσταση «ΜΠΛΕ» που σκηνοθετεί στο θέατρο Olvio.
Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με το θέατρο;
Παράλληλα με τις σπουδές μου στην Αρχιτεκτονική, ανακάλυψα την αγάπη μου για το θέατρο. Ξεκίνησα ως βοηθός σκηνογράφου, κατόπιν ασχολήθηκα πιο σοβαρά.
Η σκηνοθεσία είναι το αποτέλεσμα πολλών ωρών παρατήρησης μέσα από την διαδικασία της πρόβας. Άλλων σκηνοθετών φυσικά. Δε δηλώνω σκηνοθέτης επειδή απλώς έκανα ένα όνειρο πραγματικότητα. Αν προκύψει αυτή η ιδιότητα, θα είναι ύστερα από πολλή δουλειά και πολλά λάθη. Προς το παρόν, απολαμβάνω τις χαρές που μου δίνουν οι συνεργάτες μου στην πρώτη μου παράσταση. Δε χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο, εκτός και αν προκύψει εσωτερική ανάγκη. Η σκηνοθεσία είναι ένα τρομακτικά δύσκολο άθλημα. Δεν θα το τολμούσα αν δεν ήταν απόλυτα ακριβής ο στόχος που ήθελα να επιτύχω.
Μίλησέ μας για το “Μπλε”.
Πρόκειται για μια ιδέα μου του 2004. Δεν τολμούσα τόσα χρόνια να την πραγματοποιήσω λόγω της δειλίας μου και της αυτογνωσίας ότι δεν ήμουν έτοιμος. Νιώθω πολύ δικαιωμένος που έγινε στο σωστό χρόνο. Για να πραγματοποιηθεί, έπρεπε να βρεθεί ο ταλαντούχος Παντελής Πάγκαλος που προσωποποίησε τον χαρακτήρα του Μπλε. Ο ήρωας που ζει σε μια μονότονη δυστυχισμένη, άχρωμη πραγματικότητα, μέσα στη ρουτίνα, μίζερος και καταθλιπτικός. Μέχρι που ξαφνικά ανακαλύπτει…το ΜΠΛΕ! Αποφασίζει να αλλάξει όλο του τον κόσμο, να τον κάνει μπλε! Στην ιστορία παρεμβάλλεται ένα αερικό, ένα ζιζάνιο που αλλάζει τα πάντα. Η κοπέλα που το υποδύεται, είναι σίγουρα αερικό! Πρόκειται για την Αναστασία Καπρέτσου, που όταν εμφανίστηκε στην πρόβα, ξέραμε όλοι ότι είναι αυτό που ψάχναμε!
Το «Μπλε» είναι παράσταση χωρίς λόγια. Οι ήρωες λειτουργούν μόνο με το σώμα και κυρίως με το πρόσωπό τους. Το κάνουν με τέτοιο τρόπο που δε χρειάζεται να πουν τίποτα. Δεν κάνουν παντομίμα. Απλώς δε μιλούν. Είναι μια ανάκληση στην παιδικότητα και το συναίσθημα, με κωμικά στοιχεία που παραπέμπουν σε παλιό βουβό κινηματογράφο.
Πόσο πρόκληση ήταν για σένα – και τους ηθοποιούς – μια βουβή παράσταση;
Ο Παντελής γνωρίζει τη φόρμα της βουβής performance , έχοντας στο ενεργητικό του την παράσταση “Conte Pagalini” το οποίο είχα σκηνογραφήσει, έτσι άλλωστε γνωριστήκαμε. Ήταν μεγάλο πλεονέκτημα. Η πρόκληση και δυσκολία, ήταν να γίνει κατανοητό σε όλους, αυτό που θέλουμε να πούμε. Για να το επιτύχουμε, μας επισκέπτονταν φίλοι σε πρόβες – παρουσιάσεις και μας έλεγαν τι καταλάβαιναν. Πολλά άλλαξαν από τα σχόλιά τους. Θέλω να πιστεύω ότι τελικά, ο θεατής δεν έχει καμία απορία. Μόνο ερμηνείες. Η δεύτερη μεγάλη πρόκληση ήταν να δέσουμε την υποκριτική με το τεχνικό κομμάτι, τις αλλαγές σκηνικών τη μουσική, τα φώτα, αλλά και τις χορογραφίες της καταπληκτικής Χριστίνας Φωτεινάκη που μου σύστησε και την Αναστασία. Άρα δυο φορές καταπληκτική!!!
Οι ήρωες ζουν μαζί χωρίς να συναντιούνται, στην αρχή τουλάχιστον. Πιστεύεις πως κάπως έτσι ζούμε σήμερα;
Δε θα επαναλάβω τη ρήση του Αντώνη Σαμαράκη που όλοι γνωρίζουμε. Εκτός από την αποξένωση μας ενώ μένουμε τόσο κοντά, ήρθαν και τα κινητά να μας δώσουν περισσότερη επικοινωνία, απομακρύνοντάς μας. Ο μόνος τρόπος να το αλλάξουμε αυτό, είναι να παρατηρήσουμε. Αλλά όχι ανθρώπους, τα σκυλιά. Ο τρόπος που ένα σκυλί (που δεν έχει δεχθεί φυσικά εκφοβισμό) έρχεται αναζητώντας αγάπη και παράλληλα την προσφέρει, είναι το μεγαλύτερο σχολείο. Ο τρόπος που σε υποδέχεται στην πόρτα ενώ έχεις αργήσει, το έχεις αφήσει νηστικό, δείχνει πώς θα έπρεπε να ζούμε. Να συγχωρούμε, να δίνουμε αγάπη, να την εκδηλώνουμε, να μην είμαστε καχύποπτοι. Σε σχέση με την παράσταση, πάλι η απάντηση είναι η ίδια. Με αγάπη. Ποιος το είπε αυτό; Ότι η αγάπη είναι η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις. Θα το θυμηθώ…
Η παράσταση – τυπικά – απευθύνεται σε παιδιά. Όμως, και οι μεγάλοι απορροφώνται μέσα της.
Δεν είχα σκοπό να την προβάλλω ως παιδική. Έλα όμως που λόγω της αρχικής ώρας της ήρθαν πολλά παιδιά και ξετρελάθηκαν. Το ξέρω επειδή μιλάμε για παιδιά. Υπάρχει περίπτωση να κάτσει ήσυχο ένα παιδί που θα του βάλεις να δει ένα βαρετό ντοκιμαντέρ; Στην παράσταση μας απλά… δεν αναπνέουν σχεδόν! Ύστερα ψάχνουν τους ήρωες για αγκαλιά. Δύο ήρωες που δε μιλούν.
Μικροί και μεγάλοι εισπράττουν άλλα δεδομένα. Οι μικρότεροι αναγνωρίζουν τις βασικές αξίες τις φιλίας, της δοτικότητας, της αγάπης αλλά και τα συναισθήματα της μελαγχολίας και της ανατροπής της. Και μιλάμε για παιδιά από 5 χρονών και πάνω…θα σας πω και ένα μυστικό: Το έχουν δει δυο βρέφη 7 μηνών. Δεν κουνήθηκαν. Έβλεπαν τις εναλλαγές των εικόνων και δεν έκλαψαν, ούτε δυσαρεστήθηκαν. Ήταν η πρώτη τους παράσταση!!! Μεγάλη μας τιμή!!! Οι μεγαλύτεροι αποκομίζουν βαθύτερα νοήματα. Το έργο, προσπαθεί να περάσει μέσα από τη δράση πολλαπλά μηνύματα και έντονα συναισθήματα. Εννοείται πώς δε θα πω τίποτα παραπάνω γιατί θα χαλάσω τις εκπλήξεις και τις ερμηνείες.
Μπορεί το θέατρο να “ανακουφίσει” από την παρατεταμένη κρίση;
Το θέατρο είναι ένας ευγενής τρόπος ψυχαγωγίας. Μια διαδικασία – μια τελετουργία για το θεατή – τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Την πρώτη φορά που είδα θέατρο με το σχολείο ήταν ο «Ματωμένος Γάμος» με το Θανάση Παπαγεωργίου και τη Λήδα Πρωτοψάλτη. Δεν κουνήθηκα σε όλο το έργο, από το δέος και το φόβο μην ενοχλήσω αυτήν τη μυστικιστική διαδικασία. Είναι πολύ ωραίος ο Διονυσιασμός του γηπέδου (προσωπικά έπαψε να με ελκύει, όταν συνειδητοποίησα ότι οι οπαδοί είναι πιόνια ενός ευρύτερου συστήματος) αλλά στην κρίση που ζούμε μάλλον κάνει κακό, γιατί προάγει το μίσος και την αντιπαλότητα. Ενώ το θέατρο ξεκινά με μια ωραία πρόθεση: Θα κάνω ό,τι μπορώ να δεις κάτι ενδιαφέρον, να σου πω μια ιστορία. Εσύ θα έρθεις με καλή πρόθεση να συμβεί αυτό. Αν πετύχει καλώς, αν δεν πετύχει…δεν πειράζει, δεν πέθανε κανείς. Είμασταν σύμμαχοι σ’ αυτό και γι’ αυτό στο τέλος με χειροκρότησες. Ή κι όχι.
Με την κρίση, το χειρότερο που ξαναζήσαμε ήταν ο νέος Εθνικός διχασμός. Για τον Ζακ, που είμαι σίγουρος ότι δεν ήθελε να βρίζονται άνθρωποι με το που αναφέρεται το όνομά του, για το Μακεδονικό ζήτημα, για το προσφυγικό, για το δημοψήφισμα… Όπως ακριβώς στο ποδόσφαιρο, όλα τα βλέπουμε κόκκινα, πράσινα και κίτρινα, έτσι βλέπει ο νεοέλληνας στο κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή του. Το θέατρο προσφέρει και κάτι άλλο: Ένας αγαπημένος φίλος, ο Αλμπέρτος, σε μια συζήτηση μου τόνισε τη σημασία της ορθής χρήσης των λέξεων. Πάντοτε υποτιμούσα αυτή τη μικρή λεπτομέρεια. Στο θέατρο οι λέξεις αναλύονται με προσοχή. Στην καθημερινότητα όμως; Ο «φασίστας», το «ολοκαύτωμα», το «μπούλινγκ», ο «ρατσιστής» είναι εκφράσεις της καθημερινότητας που στο θέατρο θα διέτρεχαν ένα κόσκινο πριν ειπωθούν. Και αυτές, ειδικά στο διαδίκτυο γενούν διχόνοιες γιατί δεν ξέρουμε να τις χρησιμοποιούμε με ακρίβεια.
Τι προσφέρει σε εσένα το θέατρο;
Το θέατρο μου προσέφερε ωραίους ανθρώπους, ευγενικούς έξυπνους και ταλαντούχους. Στιγμές απόλαυσης και γέλιου. Συγκίνηση και δέος. Δε θέλω κάτι παραπάνω. ΟΙ βασικές μου αξίες υπήρχαν από την οικογένειά μου, τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Σαν συμπεριφορά, θα έλεγα ότι με έκανε πιο έξυπνο σε αντιδράσεις αλλά πάλι θα ‘ναι λάθος, καθώς ακόμη πέφτω σε σφάλματα. Όμως με σιγουριά μπορώ να πω ότι δεν έχω αδικήσει κανέναν, τουλάχιστον με πρόθεση. Το θέατρο μου προσέφερε ανθρώπους και στιγμές. Είναι κάτι άλλο η ζωή;
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
Ξεκινάμε με μεγάλη χαρά ένα εργαστήρι Σκηνογραφίας στην «Καταπακτή», το θεατρικό εργαστήρι που έχει ο Σωτήρης Δούβρης, ηθοποιός που συνεργαζόμαστε στους «12 Ενόρκους». Θα είναι 5μηνης διάρκειας και το υπέροχο είναι ότι οι συμμετέχοντες, θα έχουν τη δυνατότητα να σκηνογραφήσουν ομαδικά μια δική τους παράσταση κατά τη διάρκεια του. Θα πιάσει τόπο άμεσα, το σεμινάριο μας!
Θεατρικά, δεν έχω τίποτα στο μυαλό μου ακόμα. Θα ασχοληθώ όσο πιο πιστά μπορώ με το Διδακτορικό που ξεκίνησα στο Πολυτεχνείο – στο τμήμα της Αρχιτεκτονικής και έχει σχέση και με τη σκηνοθεσία στο Θέατρο. Παράλληλα, θέλω να προωθήσω την παράστασή μας σε άτομα με προβλήματα ακοής και σε ξένους – τουρίστες, εργαζόμενους αλλά και πρόσφυγες. Ήδη την έχουν δει πολλά παιδιά από τον Ελαιώνα. Η μεγαλύτερη μας χαρά είναι αυτή.
Κριτική και πληροφορίες για την παράσταση εδώ