Της Άννας Παχή
Λέμε πως στην εποχή μας η μοναξιά περισσεύει. Κάτι η τεχνολογική εξέλιξη, κάτι η κρίση, κάτι η απώλεια βασικών ηθικών αρχών, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, λέμε πόσο μόνοι νιώθουμε. Η μοναξιά οδηγεί σε λάθος συμπεριφορές, λάθος επιλογές, λάθος ζωή στο τέλος – τέλος. Είμαστε όμως όντως τόσο μόνοι, ή απλά έτσι νομίζουμε;
Μόνος είναι κάποιος που δεν έχει κανέναν. Κανέναν. Δε μιλάμε για αυτόν που βρίσκεται για κάποιες ώρες στο σπίτι χωρίς συντροφιά. Στη δουλειά χωρίς συναδέρφους. Στην οικογένεια χωρίς γονείς. Αυτή η μοναξιά δεν είναι ολοκληρωτική. Μόνος είσαι όταν δεν έχεις κανέναν άλλον, ποτέ, ενώ ταυτόχρονα, δεν υπάρχει προοπτική να βρεις. Ποτέ. Πόσοι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία;
Εντάξει, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες. Η εποχή μας είναι τρελή. Τα προβλήματα της καθημερινότητας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο συσσωρεύονται με γρήγορους ρυθμούς. Όμως, είναι σίγουρος ο καθένας μας για τη μοναξιά του; Είναι πραγματική ή πλασματική; Μήπως, στα ευρύτερα πλαίσια της γκρίνιας που συνηθίσαμε, περικλείεται και αυτή η εντύπωση;
Κάπου στο Ευαγγέλιο αναφέρεται «Ζήτα και θα σου δοθεί». Μιλά για την αγάπη του Θεού, λογικό, αλλά μπορεί να μεταφερθεί και στην καθημερινότητα. Ζήτα και θα σου δοθεί. Αν χρειαστείς βοήθεια, ζήτα την. Πάρε τηλέφωνο ένα φίλο επειδή έχεις ανάγκη να του μιλήσεις, το πιθανότερο είναι πως δε θα σου το κλείσει. Θα σε ακούσει. Αν αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα υγείας και χρειαστείς υποστήριξη, σίγουρα θα τη βρεις. Αν όχι από όλους, από κάποιους. Η υποστήριξη εξάλλου είναι θέμα ουσίας και ποιότητας, όχι ποσότητας.
Συχνά κρύβουμε τα βαθύτερα, τα ουσιαστικά μας προβλήματα για να «μη μας λυπηθούν». Τι πάει να πει αυτό; Αν συμβεί κάτι άσχημο σε κάποιον, αλίμονο αν δε λυπηθούμε. Τότε παύουμε να λεγόμαστε άνθρωποι. Το συναίσθημα αυτό δεν έχει σχέση με τον οίκτο αλλά με την συμ-πάθεια. Τη δυνατότητά μας να στηρίξουμε τον άλλον, να είμαστε εκεί για αυτόν, όπως θα έκανε κι εκείνος για μας. Ας μην μπερδεύουμε τα πράγματα, δεν υπάρχει λόγος να περιχαρακωνόμαστε, κρατώντας κρυφά αυτά που μας συμβαίνουν εξαιτίας ενός κακώς εννοούμενου εγωισμού.
Πρόσφατα ένα αγαπημένο μου πρόσωπο πέθανε από καρκίνο. Ξαφνικά, αδικαιολόγητα, βίαια. Το έκρυβε για να μην το λυπηθούν. Στέρησε έτσι τον εαυτό του από την αγάπη μας κι εμάς από την ευκαιρία να δείξουμε αυτήν την αγάπη, αγάπη που υπάρχει. Όσοι γνωρίζαμε αυτό το άτομο ξέρουμε πως θα έκανε ότι μπορούσε για μας αν χρειαζόταν. Έτσι πιστεύω πως είναι οι περισσότεροι άνθρωποι που μας περιβάλλουν. Αν μπορείς να κάνεις κάτι, θα το κάνεις, πόσω μάλλον σε κάποιον που αγαπάς. Γιατί λοιπόν να διαχωρίζεις τον εαυτό σου;
Όλοι νιώθουμε μόνοι κάποιες στιγμές. Το ξαναλέω για να το εμπεδώσω κι εγώ: «κάποιες στιγμές», όχι όλες. Όμως, κανείς δε μπορεί να διαβάσει το μυαλό μας. Αν δεν επικοινωνήσουμε, δε μιλήσουμε, δεν εκφραστούμε, τι έχουμε να περιμένουμε; Να μας καταλάβει ο άλλος από μόνος του; Λυπάμαι, αυτό δε γίνεται. Ποιος μπορεί να διαβάσει τη σκέψη; Φυσικά, η επικοινωνία εμπεριέχει το ρίσκο της απόρριψης, της προδοσίας. Και λοιπόν; Έτσι ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και οι σχέσεις. Η απόρριψη του ενός, δε σημαίνει την απόρριψη όλων.
Ας μιλήσουμε. Ειλικρινά όμως. Το αποτέλεσμα θα φανεί αμέσως. Θα ξέρουμε που μπορούμε να βασιστούμε και που όχι. Ποιος είναι πραγματικά δίπλα μας. Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο για τα εύκολα αλλά και για τα δύσκολα. Ίσως ο φόβος να είναι η πραγματική αιτία των προβλημάτων, αλλά όπως έλεγε ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης «αν κοιτάξεις το φόβο κατάματα, ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει». Κοίτα τον.