Της Άννας Παχή

Αν και δημοσιογράφος, δεν παρακολουθώ τον Πόλεμο των Καναλιών ιδιαίτερα. Όπως όλα σε αυτή τη χώρα, έτσι κι αυτά – τα Κανάλια – μέσω των διοικήσεών τους κατάφεραν να απαξιώσουν το σύνολο των δημοσιογράφων και να πείσουν το κοινό πως δεν υπάρχει αντικειμενική ενημέρωση. Well done.

Τώρα, μετά τις αδειοδοτήσεις, που έχουν περισσότερες τρύπες κι από ελβετικό τυρί, η μαχητικότητα για το συγκεκριμένο θέμα κατά καιρούς χτυπά κόκκινο, με αναφορές στη δημοκρατία, την ελευθερία του Τύπου, το δικαίωμα στην εργασία κι άλλα τέτοια όμορφα στη θεωρία.

Ούσα με ίωση αρκετές μέρες, ομολογώ πως χάζεψα το χαζοκούτι αρκετά. Ευτυχώς προβάλλονται παλιές ελληνικές ταινίες, παλιές ελληνικές σειρές, κάτι τέλος πάντων που μπορείς να χαζέψεις χωρίς να κάψεις τα εγκεφαλικά σου κύτταρα.
Μέσα στα κανάλια που παρακολουθούσα, ήταν και το Mega. Εδώ και καιρό, το Mega δεν έχει πρόγραμμα, δεν προβάλλει εκπομπές, ούτε δελτία ειδήσεων. Τίποτα live. Δείχνει μονίμως παλιές σειρές και ταινίες. Εκτός από τα σήριαλ του χρονοντούλαπου, προβάλλει και διαφημίσεις. Κανονικά. Δεν μπόρεσα παρά να αναρωτηθώ αν το κανάλι παίρνει λεφτά για αυτές τις διαφημίσεις και αν ναι, που πάνε αυτά τα λεφτά. Σίγουρα όχι στους απλήρωτους εργαζόμενους.

Με εντυπωσίασαν επίσης τα αγωνιστικά μηνύματα που προβάλλει συχνά – πυκνά, κυρίως, το πόσα λεφτά πλήρωσε στο κράτος. Λες και οφείλουμε να το ευχαριστήσουμε που πλήρωνε φόρους, τη στιγμή που έχει τσεπώσει εκατομμύρια. Λες και είναι το μόνο που πλήρωνε, εμείς οι άλλοι είμαστε εκτός φορομπηχτικού μηχανισμού. Εκείνο όμως που πραγματικά με διασκέδασε, ήταν το μήνυμα εναντίον της Digea, που δε «θέλει» έναν αντίπαλο όπως το Mega. Αν δεν κάνω λάθος, σύσσωμο το τηλεοπτικό κοινό κόντεψε να ξεράσει με τις απανωτές διαφημίσεις για το ψηφιακό σήμα, ενώ θέλοντας και μη, υποχρεώθηκε να αγοράσει τις σχετικές συσκευές με το γλωσσοδέτικο όνομα αποκωδικοποιητές ή, καινούριες τηλεοράσεις με τον αποκωδικοποιητή ενσωματωμένο. Ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, προβολή άνευ προηγουμένου, με την Digea να εμφανίζεται ως ο σωτήρας του τηλεοπτικού σήματος.

Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν συνέβησαν μόνον στο Mega αλλά σε ΟΛΑ τα κανάλια. Όλα τα κανάλια έστειλαν αντιπροσώπους κι άνοιξαν τα πορτοφόλια τους, άλλος λίγο, άλλος πολύ για την πολυπόθητη άδεια. Όλοι είναι απογοητευμένοι από το αποτέλεσμα. Όμως, εκείνοι που την πήραν, μούγκα στη στρούγκα. Ούτε ‘αδιαφάνειες’ ούτε τίποτα. Εκείνοι που δεν την πήραν, όπως το Mega, χτυπιούνται περί συνομωσιών.

Τα κανάλια, όπως και οι τράπεζες, είναι επιχειρήσεις. Κάθε επιχείρηση όταν δεν πάει καλά, κλείνει. Σαφώς ανησυχώ για τις πιθανές καινούριες στρατιές ανέργων. Τώρα οι υπάλληλοί του Mega είναι απλήρωτοι για μήνες. Υπάρχουν πολλοί που είναι απλήρωτοι για χρόνια. Και στις δυο περιπτώσεις, το θέμα μόνο ντροπή μπορεί να επιφέρει σε έναν νοήμονα άνθρωπο. Το χάλι μας είναι τέτοιο που αν κάτσουμε να το αναλύσουμε, θα πρέπει να πάμε να πνιγούμε ομαδικά.

Το θλιβερό συμπέρασμα είναι πως ακόμα και τώρα – ή μάλλον, ειδικά τώρα – εξακολουθούμε να αδιαφορούμε για την κατσίκα του γείτονα. Ή, ακόμα χειρότερα, εξακολουθούμε να επιθυμούμε το θάνατό της. Φτάνει να είναι καλά η δική μας κατσίκα.