Γράφει η Άννα Παχή
Τι μπορεί να προκαλέσει η μοναξιά στον άνθρωπο; Πως η έλλειψη ανθρώπινης επαφής οδηγεί κάποιον – ή, στην προκειμένη παράσταση κάποια – στην απόλυτη απόγνωση; Ποια είναι η λύση; Αυτά είναι τα ερωτήματα που θέτει το πρώτο μονόπρακτο με τίτλο «Τα αγαπημένα μας τραγούδια» της παράστασης «Ευτυχείτε», που παρουσιάζεται στο θέατρο Τόπος Αλλού. Μια γυναίκα χωρίς φωνή, καθώς δεν υπάρχει κανείς να την ακούσει, ζει τη δυστυχισμένη της καθημερινότητα με μόνη συντροφιά το ραδιόφωνο. Η Άντρια Ράπτη δε μιλά, μιλούν όμως το πρόσωπο, οι κινήσεις και – κυρίως – το βλέμμα της. Ψυχαναγκαστική, προσηλωμένη, τραγική.. Προσπαθεί να βρει διεξόδους που δεν υπάρχουν, να κρατηθεί από τα άψυχα, από μια φωνή στο ραδιόφωνο, να βρει στοργή σε ένα παλτό. Η ερμηνεία της γίνεται σπαρακτική, λίγο πριν την απόλυτη λύση.
Στον αντίποδα, ένα ζευγάρι αντιμετωπίζει μια δύσκολη πραγματικότητα. Δυο άνθρωποι χωρίς κανένα πνευματικό εφόδιο, περιχαρακωμένοι στο μικρόκοσμό τους, την αλληλεξάρτηση και την πεισματική επιθυμία να παραμείνουν στην τελευταία στάθμη, να μην αλλάξει τίποτα, ποτέ. Αυτό βλέπουμε στο δεύτερο μονόπρακτο, με τίτλο «Δουλεύοντας στο σπίτι». Ένας ‘ευνουχισμένος’ άντρας προσπαθεί, με γελοίο συχνά τρόπο, – αυτόν έχει – να επιβεβαιώσει τόσο τον ανδρισμό του όσο και την αξία του σε μια άρρωστη εν πολλοίς σχέση. Μια γυναίκα κινεί τα νήματα από θέση ισχύος, για να το βάλει στα πόδια όταν η κατάσταση περιπλέκεται. Και οι δυο πράττουν αποτρόπαια, ίσως επειδή συχνά το κακό είναι πιο εύκολο από το καλό. Κανείς δεν ξέρει γιατί..
Η Βίκυ Βολιώτη σκηνοθετεί το έργο του Franz Xaver Kroetz ισορροπώντας ανάμεσα στη δυστυχία, τον αυτό-εγκλωβισμό και την ωμότητα. Η δουλειά της δεν είναι εύκολη. Όμως, με τη συμβολή της εξαιρετικής Άντριας Ράπτη και του πολύ καλού Γιάννη Στόλλα, δημιουργεί μια παράσταση που παραμένει στο μυαλό σου πολλές μέρες ύστερα από τη θέασή της. Όλα είναι εκεί, μπροστά στα μάτια σου, σκληρά, επώδυνα, αμετάκλητα. Δεν είναι εύκολη παράσταση. Υπήρξαν στιγμές που ήθελα να ουρλιάξω. Υπήρξε σκηνή που κόντεψα να λιποθυμήσω. Γιατί να τη δείτε; Επειδή πρέπει. Στη θέση των ηρώων μπορεί να βρεθεί ο καθένας μας. Χωρίς φωνή, χωρίς ελπίδα, χωρίς μέλλον. Το θέατρο δεν είναι – μόνον – ελαφρότητα.
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ