Την Κυριακή που μας πέρασε στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, ήμουν εφορευτική επιτροπή. Σηκώθηκα αχάραγα, πήγα στο παλιό μου Γυμνάσιο και παρουσιάστηκα. Όχι για τα σαράντα (!) ευρώ της αμοιβής. Βγάλε τρεις καφέδες, ένα τοστ, κάτι σουβλάκια και το ταξί να γυρίσω σπίτι μου, ζήτημα να ‘μείνουν’ τα μισά. Αλλά γιατί όλοι μου έλεγαν να μην πάω. Ότι δεν θα έχω καμία κύρωση. Που να τρέχω κυριακάτικα. Θα ξεπατωθώ και δεν θα μπορώ να πάρω τα πόδια μου την επόμενη μέρα.
Ομολογώ πως σκέφτηκα να τους ακούσω. Μια ρημαδοκυριακή έχω που δεν κάνω τίποτα (σχεδόν), αυτή την φορά δεν την είχα. Κάτι όμως με τριβέλιζε.. Αν δεν πήγαινα εγώ, αν δεν πήγαιναν κι οι άλλοι, τι θα γινόταν; Γκρινιάζουμε συνέχεια για την κατάσταση που ζούμε (ναι, δραματική), όταν έρχεται η ώρα όμως να κάνουμε κάτι, επιστρέφουμε στον ωχαδερφισμό και το αμύνεσθαι περί πάρτης.
Λίγο ντροπιασμένη λοιπόν, σηκώθηκα αχάραγα, πήγα στο παλιό μου Γυμνάσιο και παρουσιάστηκα. Από τους έξι πολίτες που είχαν κληθεί για την εφορευτική επιτροπή εμφανιστήκαμε δυο. Εγώ τακτική, η άλλη κοπέλα αναπληρώτρια. Κανείς άλλος. Μαζί με την δικαστική αντιπρόσωπο και τη γραμματέα, τέσσερις νομάτοι από οχτώ που θα έπρεπε να είμαστε.
Περιμέναμε να ξημερώσει να παραγγείλουμε καναν καφέ να ανοίξει το μάτι. Οι πρώτοι που ήρθαν να μας συμπαρασταθούν, ήταν οι υπάλληλοι των γειτονικών coffee shops. Παραγγείλαμε φυσικά, καφέ και νερά (και το τοστάκι που σας είπα). Κάπως άνοιξε το μάτι.
Αρχίσαμε να φτιάχνουμε ντάνες με τα ψηφοδέλτια. Έξι δημοτικές παρατάξεις, (εφτά μαζί με το λευκό), οχτώ περιφερειακές (εννιά μαζί με το λευκό). Τριζάτο, λευκό χαρτί, η χαρά του τυπογράφου. Τα ψηφοδέλτια, με ογδόντα (80) κατά μέσο όρο ονόματα. Σου λέει προφανώς ο δήμαρχος και ο περιφερειάρχης, ‘μόνο οι οικογένειες τους να ψηφίσουν, βγήκα’.
Ψηφίσαμε πρώτες εμείς της εφορευτικής. Με το που ξημέρωσε ήρθαν οι πρώτοι κομματικοί αντιπρόσωποι. Με χαμόγελα και ευγένειες, κανείς όμως δεν κάθισε για πολύ ώρα. Είχαν το κομματικό τουρ.
Άρχισαν να έρχονται τα παππούδια. Με μπαστούνια, με πι, υποβασταζόμενοι. Από τους 497 εγγεγραμμένους, ήρθαν οι 245. Μέσος όρος ηλικίας τα 80 έτη, ένιωσα πολύ νέα την Κυριακή. Ουρές είχαμε τρεις φορές μέσα στην ημέρα: Μια όταν ένας παππούς έμεινε στο παραβάν 26 λεπτά, αρνούμενος τη βοήθεια της δικαστικής αντιπροσώπου, μια στις 13:00 – 14:00 που γυρνούσαν πολλοί από τη βόλτα και βιάζονταν να πάνε να φάνε και μια από τις 18:30 – 19:00 που έκλειναν οι κάλπες, διότι είμαστε και της τελευταίας στιγμής ως λαός.
Το δικό μας τμήμα είχε πάνω από 50% αποχή. Τα γειτονικά έφτασαν και το 80%. Ήρθαν να ψηφίσουν τα παππούδια που δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους, οι νεότερες γενιές όμως δεν δίνουν φράγκο για ποταπά πράγματα όπως η ψήφος. Να ήταν το νέο iphone, μάλιστα, να στηθούν. Για την ψήφο, που είναι δικαίωμα κατοχυρωμένο μέσα από αγώνες και θανάτους ανθρώπων, δεν βρήκαν τον λόγο.
Τες πα, έκλεισαν οι κάλπες και μαζεύτηκαν τα όρνια. Ως δια μαγείας εμφανίστηκε ένας αντιπρόσωπος για κάθε παράταξη με το μάτι να γυαλίζει, αναμένοντας να μετρήσουν ψηφαλάκια και σταυρούς.
Για την διαδικασία έχω να πω τα εξής:
1.Μπορεί να σε εξοντώσει. Το ωράριο είναι απάνθρωπο, για αυτό δεν πάει ο κόσμος που καλείται να συνεισφέρει. Η γνώση πως θα φας όλη τη μέρα και τη μισή νύχτα μετρώντας, ε, δεν είναι και ακριβώς ενθαρρυντικό. Βέβαια, αν είχαμε απαρτία, θα μπορούσαμε να το μοιράσουμε, αλλά δεν είχαμε, οπότε βράστα.
2.Η γραφειοκρατία είναι απίστευτη. Πολλαπλασιάστε ότι ξέρετε για την τυπολατρεία και τη γραφειοκρατία του δημόσιου τομέα επί τρία και είστε μέσα.
3.Οι κομματικοί αντιπρόσωποι καλά θα κάνουν να περιορίζουν την κομματοσκυλίαση τους όταν βρίσκονται με κανονικούς ανθρώπους κι όχι ‘συναγωνιστές’ και ‘συντρόφους’. Καμία παράταξη δεν προηγείται της άλλης στη διαδικασία, ούτε μπορούν να μετρηθούν τα ψηφοδέλτια και οι σταυροί ταυτόχρονα για όλους, πως να το κάνουμε τώρα. Επίσης, λίγη ευγένεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ειδικά αν είσαι εικοσάχρονος σπόρος. Το υφάκι στις συνελεύσεις σας παρακαλώ.
4.Οι δήμοι, καλό θα ήταν εάν δεν μπορούν να προσφέρουν ένα φαγητό της προκοπής (όπως το στεγνό, μισοψημένο μπιφτέκι και δυο κουταλιές ρύζι το οποίο απλά δεν τρωγόταν που έφεραν κατά τις δυόμιση το μεσημέρι) να μείνουν στο νερό. Η σπατάλη της ημέρας: Για τέσσερις ανθρώπους – όπως προείπα – άφησαν γύρω στα είκοσι μπουκάλια νερό, παρά τις διαμαρτυρίες μας (το οποίο ήρθε στις εννιάμιση το πρωί, να τα λέμε κι αυτά κι αν δεν είχαμε παραγγείλει απέξω θα μας έβρισκαν ζαρωμένους από την αφυδάτωση). Επίσης, οι τουαλέτες καλό θα είναι να έχουν χαρτί υγείας κι όχι να ψάχνουμε χαρτομάντηλα όταν μας καλεί η φύση. Να μην πω για το ένα και μοναδικό υγρό σαπούνι που εξυπηρετούσε καμιά πενηνταριά τμήματα και το οποίο φυσικά τελείωσε γύρω στις 10 το πρωί.
- Το παλιό μου Γυμνάσιο εξακολουθεί να έχει το χάλι που θυμάμαι πως είχε πριν τριάντα χρόνια. Σκασμένοι τοίχοι, βρωμιές στους τοίχους, καθίσματα που αν είσαι πάνω από 16 χρονών μετά από λίγες ώρες δεν σου επιτρέπουν να κινηθείς. Μιλάμε για ανάπτυξη, όχι αστεία.
- Οι wannabe δημαρχαίοι και δημοτικοί σύμβουλοι που περιφέρονται με το colgate ψεύτικο χαμόγελο και μοιράζουν χειραψίες, να ξέρουν πως δείχνουν πολύ γελοίοι, άσχετα αν είναι ή όχι. Πείτε μια καλημέρα, ένα ευχαριστώ και ξεκουμπιστείτε.
Τίποτα από τα παραπάνω όμως δεν είναι χειρότερο από την αποχή. Γκρινιάζουμε και βρίζουμε τους κυβερνώντες, όταν όμως έρθει η ώρα, τους δίνουμε λευκό χαρτί – στην κυριολεξία – για να συνεχίσουν να κάνουν αυτά για τα οποία τους βρίζουμε. Ακούγεται συχνά πως ‘οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν’ και είναι αλήθεια. Οπότε ας μην γκρινιάζουμε τουλάχιστον.
Ας ολοκληρώσω με τα ευτράπελα:
-Ανοίγοντας έναν φάκελο δημοτικών εκλογών, βρήκαμε μέσα ένα στρινγκ. Γαλάζιο με δαντελίτσα. Ψάξαμε το ταίρι του στους φακέλους των περιφερειακών εκλογών, δεν το βρήκαμε. Αναζητείται.
-Ανοίγοντας άλλον φάκελο, διαβάσαμε στο λευκό ψηφοδέλτιο: ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΡΕΜΑ. Πολύ ευχαρίστως φίλε μου, θα κάνω και γυμναστική.
-Σε έναν φάκελο δημοτικών και σε έναν περιφερειακών, βρήκαμε από δυο φυλλάδια γνωστής αλυσίδας σούπερ μάρκετ. Χρήσιμο.
-Κατά τις 12 το βράδυ (τα μεσάνυχτα δηλαδή) μας ήρθαν κάτι παπαριασμένα σάντουιτς. Άστο μεγάλε, είχαμε φάει (εκείνα τα σουβλάκια που προείπα).
Στον δήμο που ήμουν εφορευτική, θα γίνουν επαναληπτικές……..
Το ηθικό δίδαγμα όλων των παραπάνω δεν είναι απλά να γελάσετε με την ταλαιπωρία μου. Είναι
α) Να πάτε να ψηφίσετε. Οι πορείες δεν έχουν νόημα και οι απεργίες κανένα αποτέλεσμα. Η ψήφος έχει και
β)Όταν σας καλούν για τα πολιτικά σας καθήκοντα, να πηγαίνετε. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Αυτά και καλό μου κουράγιο.