Γράφει η Άννα Παχή
Τι χαρά είναι αυτή! Επιτέλους, βρήκα την αναγνώριση που μου αξίζει. Τόσα χρόνια ήμουν παραπεταμένη, δεδομένη, απαξιωμένη. Με βούταγαν με τις δεκάδες, με έκρυβαν σε σκοτεινά συρτάρια και ντουλάπια, με τύλιγαν, με έδεναν, με πέταγαν. Τώρα ξαφνικά, όλα άλλαξαν. Απέκτησα α ξ ί α. Δε θα μπορούν να με σβερκώνουν αβέρτα κουβέρτα, όχι κύριε. Θα με πληρώνουν!
Τι υπέροχο συναίσθημα! Τέρμα η στυγνή εκμετάλλευση. Θα λάβω κι εγώ τη θέση που μου ανήκει σε αυτόν τον κόσμο. Στο κάτω – κάτω, τόσα προσφέρω. Γεμίζω με κάθε λογής πράγματα. Έχω βοηθήσει σε ψώνια, μετακομίσεις. Έχω γίνει ταπετσαρία και χαλί για μπογιές και βρωμιές. Με έχουν χρησιμοποιήσει για αδιάβροχο. Με έχουν τεντώσει, σκίσει, δέσει. Κυρίως όμως, με έχουν πετάξει…
Όχι πως αυτό είναι κακό. Έχω βρεθεί εκεί που δεν έχει πατήσει ανθρώπου πόδι. Ταξίδεψα στα βαθιά πελάγη, είδα μεγάλες ομορφιές, τάισα ψάρια, μπλέχτηκα σε κοράλια. Ανέβηκα σε ψηλά βουνά, ξεκουράστηκα σε βράχους, έζησα σε σπηλιές, αγνάντεψα από κλαδιά. Αλλά και στην πόλη, δεν έχω παράπονο. Μπλέχτηκα σε πόδια, μπουρδούκλωσα ατσούμπαλους, έκανα να γλιστρήσουν πολλοί. Ανέβηκα σε αυτοκίνητα, κόντεψα να σκοτώσω οδηγούς. Με έβρισαν πολλές φορές, λες κι έφταιγα. Ο άνεμος αγαπητοί μου, εκείνος είναι που με παίρνει. Με αγαπάει πολύ, το ξέρω. Του αρέσει που είμαι ελαφριά φαίνεται. Κι εγώ όμως τον λατρεύω. Αφήνομαι στην ελευθερία που μου δίνει.
Ίσως όλα αυτά γίνουν παρελθόν, αν και δε νομίζω. Οι άνθρωποι το’χουν αυτό, λυσσάνε καλά – καλά κι ύστερα ξεχνούν, επιστρέφουν στον παλιό εαυτό τους. Θύμωσαν κιόλας που θα με πληρώνουν. Καλό κι αυτό.. Γιατί δηλαδή να μην πληρώνουν ε μ έ ν α, που στο κάτω – κάτω και χρήσιμη είμαι, και ανθεκτική κι από όλα. Νομίζω πως ζηλεύουν επειδή άλλαξα.. πως το λένε… α ναι! Status! Ανέβηκα κατηγορία και δε μου το συγχωρούν. Ξέρουν πως δε θα είμαι πια το παιχνιδάκι, ούτε το αποπαίδι τους. Δε θα τους προσφέρομαι με το κεφάλι κατεβασμένο, περιμένοντας να τους υπηρετήσω. Όχι κύριε, τώρα θα με πληρώνουν! Τα πονάνε τα λεφτά τους, λένε. Ίσως πονέσουν κι εμένα λιγουλάκι. Θα δείξει.