Επιχειρήματα ένθεν και ένθεν. Καυγάδες και αφορισμοί. Προάσπιση των ιδανικών της Αγίας Ελληνικής Οικογένειας και των Ατομικών Δικαιωμάτων. Που βρίσκεται η αλήθεια;
Κάπου στη μέση υποθέτω. Για να γίνει ένα παιδί χρειάζεται ένας άντρας και μια γυναίκα. Ανέκαθεν. Κι αυτό όμως πλέον, μπορεί να έχει παραλλαγές. Τι εννοώ;
Πολλές γυναίκες κάνουν παιδί εκτός γάμου και το μεγαλώνουν μόνες τους. Πολλές επίσης χρησιμοποιούν το σπέρμα κάποιου αγνώστου. Ή, τα ωάρια μιας άγνωστης. Ή την εξωσωματική γονιμοποίηση. Είναι κάτι που συμβαίνει και βοηθά ζευγάρια ή ανθρώπους (για να το θέσω πιο σωστά) να αποκτήσουν απόγονο επειδή το θέλουν. Είναι τόσο δύσκολη η διαδικασία, που μόνο εάν το θέλεις πραγματικά μπορείς να την αντιμετωπίσεις, ψυχολογικά, σωματικά, οικονομικά.
Το ίδιο συμβαίνει και με την υιοθεσία. Γνωρίζω τουλάχιστον δυο ζευγάρια (άντρας και γυναίκα), παντρεμένα χρόνια, αγαπημένα μεταξύ τους, που έχουν τεράστια αποθέματα αγάπης να δώσουν σε ένα άλλο πλάσμα. Χρόνια ολόκληρα προσπαθούν να υιοθετήσουν και δεν μπορούν λόγω της γραφειοκρατίας. Το ένα από αυτά σταμάτησε να παλεύει, δεν έχει άλλες αντοχές. Το άλλο προσπαθεί ακόμη, χωρίς ελπίδα όμως, απελπίστηκαν οι άνθρωποι. Είναι άλλο πράγμα να γίνεται έλεγχος από το κράτος για το ποιος θα υιοθετήσει ένα παιδί κι άλλο να υψώνεται ένας κυκεώνας εγγράφων, εξετάσεων και χρονοτριβής.
Εκείνο που χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει είναι αγάπη και κάλυψη των βασικών του αναγκών σε τροφή, ρούχο, υγεία, μόρφωση.
Η ίδια η τυπική οικογένεια έχει αρκετά προβλήματα να λύσει. Η υπερπροστασία, η άσκηση εξουσίας από τον γονιό στο παιδί, η τάση ‘καλουπώματος’ του τέκνου έτσι ώστε να πραγματοποιήσει τα όνειρα των γονέων, η συχνή άρνηση της ατομικότητας του απόγονου είναι μόνον μερικά από αυτά. Επίσης – κάτι που το ακούω και δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω – αν οι ομοφυλόφυλοι γονείς ‘βγάζουν’ ομοφυλόφυλλα παιδιά τότε δεν θα υπήρχαν ομοφυλόφυλοι στην Ελλάδα που τηρεί το πατροπαράδοτο μητέρα – πατέρας. Και είναι κι άλλα: Πόσοι γονείς έχουν παρατήσει τα παιδιά τους; Πόσοι τους έχουν κάνει κακό; (από βιασμό μέχρι εκπόρνευση, από ψυχολογική βία μέχρι τις τραγικές καταστάσεις εθισμού και ότι αυτός συνεπάγεται). Τέλεια σχέση μεταξύ γονέων και παιδιών δεν υπάρχει για λόγους που αν αρχίσουμε να αναλύουμε θα χρειαστούμε τουλάχιστον εγκυκλοπαίδεια.
Το να είσαι γονιός δεν είναι εύκολο. Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης για το μεγάλωμα ενός παιδιού, όσα βοηθήματα κι αν διαβάσει κανείς, η πραγματικότητα πάντα σε ξεπερνάει. Οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι.
Πολλά χρόνια πριν είχα πάει εκπαιδευτική εκδρομή με το σχολείο στο Ίδρυμα ‘Μητέρα’. Ήμουν δεκαέξι χρόνων και ακόμα το θυμάμαι. Τα παιδιά που φιλοξενούνταν εκεί όρμησαν πάνω μας – σε αγνώστους – θέλοντας να τα πάρουμε αγκαλιά. Σε όλη τη διάρκεια της επίσκεψης, ο καθένας μας και η καθηγήτρια είχαν στην αγκαλιά τους από ένα παιδί. Οι υπάλληλοι του ιδρύματος μας είπαν πως αυτό ήταν το μόνο που ήθελαν εκείνα τα παιδιά. Μια αγκαλιά. Όταν φύγαμε, έκλαιγαν κι εκείνα κι εμείς.
Βλέποντας τον χαμό που γίνεται τώρα με την τεκνοθεσία ή όχι των ομόφυλων ζευγαριών, πραγματικά θλίβομαι. Είναι σπάνιο να διαβάσω ή να ακούσω ψύχραιμες, λογικές συζητήσεις. Ο κόσμος προχωρά και η κοινωνία αλλάζει είτε το θέλουμε, είτε όχι. Το καλό και το κακό παραμένουν και κάθε πράγμα έχει δυο όψεις. Προσωπικά θα ήθελα να απλοποιηθούν κάπως οι διαδικασίες υιοθεσίας, για όλους. Είναι ντροπή να υπάρχουν παρατημένα παιδιά όταν υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να τους προσφέρουν ένα σπίτι. Είναι ντροπή να μπαίνουν τόσα εμπόδια σε μια κατάσταση που μόνο καλό μπορεί να κάνει και στα δυο μέρη.
Είμαι σαφώς υπέρ της τεκνοθεσίας. Εάν ένας άνθρωπος θέλει και μπορεί να αποκτήσει παιδί, γιατί να μην το κάνει; Ποια η διαφορά ενός ομοφυλόφυλου που βρίσκει μια παρένθετη μητέρα και ενός ‘straight’ με αδύναμο σπέρμα που καταφεύγει στην εξωσωματική; Το επιχείρημα πως ένα παιδί και μια μήτρα γίνονται ‘προϊόν’ είναι επίσης αστεία, ειδικά όταν γνωρίζουμε τα παράνομα γραφεία υιοθεσίας, τις δοσοληψίες κάτω από το τραπέζι, όλα αυτά που συνέβαιναν πάντοτε και θα συμβαίνουν όσο οι έλεγχοι είναι ελλιπείς. Και όχι μόνο σε αυτές τις περιπτώσεις.
Άκουσα επίσης για το πιθανό bulling που μπορεί να δεχτεί ένα παιδί επειδή έχει δυο μπαμπάδες ή δυο μαμάδες. Το γεγονός πως τελευταία ακούμε συνέχεια για συμμορίες ανηλίκων και διαβάζουμε για τα αίσχη που κάνουν συνομήλικοι, το περνάμε στο ντούκου. Τραμπουκισμοί – για να το πω ελληνικά – επίσης υπήρχαν και θα υπάρχουν, τραμπούκοι επίσης. Ο τραμπούκος δεν χρειάζεται αφορμή για να τραμπουκίσει, το κάνει επειδή μπορεί έτσι κι αλλιώς.
Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί για το τι πρέπει να κάνουν οι ά λ λ ο ι. Είναι δικαίωμα του όπως είναι δικαίωμα ό λ ω ν να ζουν τη ζωή τους όπως θέλουν. Κανείς μας όμως δεν έχει το θέσφατο και το αν κάποιος θα γίνει γονιός ή όχι είναι καθαρά δική του επιλογή, την οποία το ‘καθώς πρέπει’ κοινωνικό σύνολο οφείλει να σεβαστεί αν θέλει να λέγεται πολιτισμένο.