Η Έλενα Τυρέα μιλά στο iart.gr
Συμμετέχεις στην παράσταση ‘Φωτιά και Νερό’.
Ναι, της Χρύσας Σπηλιώτη σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου.Για μένα είναι από τα πιο δυνατά έργα της Χρύσας. Ένας Ιρακινός και μια Ιρανή ζουν σε μια χώρα κάπου στην Ευρώπη, έχουν μεταναστεύσει, έχουν φύγει από τις πατρίδες τους αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Στο σπίτι τους έρχεται κατά λάθος, ένας ‘ξένος’. Η δική του χώρα δεν προσδιορίζεται από την συγγραφέα. Η είσοδος του στο σπίτι, έχει ως αποτέλεσμα να πιαστεί αιχμάλωτος από τον Σαΐντ, που θέλει να του μάθει την ιστορία της χώρας του. Οι τρεις αυτοί άνθρωποι ζουν μαζί για επτά ημέρες και επτά νύχτες και καταλαβαίνουν πως ενώ στην αρχή φαινόταν πως έχουν πάρα πολλές διαφορές τελικά μοιάζουν περισσότερο από όσο φαντάζονταν. Οι κόσμοι τους ενώνονται. Εγώ υποδύομαι την Χαγιάτ, την γυναίκα από το Ιράν. Το όνομα της σημαίνει ‘ζωή’, και την αντιπροσωπεύει απόλυτα. Είναι άνθρωπος που έχει περάσει πολύ δύσκολα, όμως, επιλέγει το φως, επιλέγει να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο. Ζει μέσα από παραμύθια και ιστορίες της χώρας της. Λέει χαρακτηριστικά ‘μόνο με φαντασία είμαι αλήθεια’.
Έχει πολλές όμορφες φράσεις το έργο. Ποιητικές.
Η γραφή της Χρύσας Σπηλιώτη είναι υπέροχη και με πολλά επίπεδα. Διαθέτει ποιητικότητα, θεατρικότητα και αγγίζει πάρα πολλά ζητήματα με χιούμορ και συγκίνηση. Αγάπησα πολύ την Χαγιάτ από την πρώτη κιόλας ανάγνωση του έργου. Μπήκε στην καρδιά μου. Είναι άνθρωπος πρακτικός μεν, καθώς προσπαθεί για την επιβίωση και πιστεύει πως η ζωή συνεχίζεται, όσο κι αν έχει αφήσει πίσω της πολύ δύσκολες καταστάσεις, την βλέπει όμως με χαμόγελο δε, αγαπάει τον Σαΐντ, τον σύντροφο της και η στάση της αυτή με συγκίνησε ιδιαίτερα.
Τυπική των γυναικών θα έλεγα. Και οι δυο έχουν ζήσει πόλεμο, προσφυγιά. Η δυνατή όμως είναι εκείνη. Τον στηρίζει, συντηρεί και τους δυο, έχει πάντα ψυχικό απόθεμα.
Η ιστορία αυτό έχει αποδείξει, οι γυναίκες είμαστε πολύ δυνατές από την φύση μας. Οι άνδρες έχουν λάβει την μυϊκή δύναμη, εμείς πήραμε την ψυχική. Έχουμε αν θέλεις την ψυχραιμία, την διαύγεια να βρούμε λύσεις πιο γρήγορα, να δούμε πρακτικά τι πρέπει να κάνουμε παρακάτω. Νομίζω ότι είναι και η αγκαλιά μας τεράστια όπως και τα ψυχικά μας αποθέματα.
Το έργο παρά τα πολύ σοβαρά μηνύματα που προβάλλει, έχει και πάρα πολλές κωμικές στιγμές.
Είναι όντως γραμμένο με πολύ χιούμορ, επέμενε κι ο Αυγουστίνος να φανεί αυτό το χιούμορ της Χρύσας. Έτσι άλλωστε είναι και η ζωή. Όπου γέλιο υπάρχει και δάκρυ, όπου δάκρυ υπάρχει και γέλιο. Πιστεύω πως έχει συμβεί σε όλους μας να γελάσουμε μπροστά σε μια δύσκολη κατάσταση όπως επίσης έχουμε κλάψει σε ευχάριστες εκδηλώσεις. Το χιούμορ είναι μια από τις ομορφιές του έργου.
Ας περάσουμε στους άνδρες της παρέας καθώς και τους συντελεστές της.
Τον Σαΐντ υποδύεται ο Δημήτρης Γεωργαλάς και τον ‘ξένο’ ο Στέλιος Καλαθάς. Έχω την χαρά να συνεργάζομαι με δυο πολύ – πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς και πολύ καλά παιδιά. Νιώθω μεγάλη ασφάλεια στη σκηνή, ήταν πολύ ωραία η διαδρομή μας από τις πρόβες μέχρι και τις παραστάσεις. Επικοινωνούμε πολύ και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη για αυτήν την συνεργασία, κάθε μέρα κερδίζω κάτι παραπάνω, νιώθω ‘γεμάτη’. Άλλωστε στην σκηνή φαίνονται όλα.. Πιστεύω κι εύχομαι να υπάρξει και συνέχεια. Με τον Αυγουστίνο είναι η τέταρτη συνεργασία μας, είμαστε πια πολύ φίλοι, υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη, τον εκτιμώ, τον αγαπώ πολύ. Νιώθω μεγάλη τύχη που βρεθήκαμε. Όταν μου τηλεφώνησε και μου είπε για το έργο, δέχτηκα αμέσως, χωρίς να το έχω διαβάσει καν. Όταν βρίσκεσαι στη διαδικασία να μάθεις τον ρόλο, να μάθεις τον άνθρωπο που θα υποδυθείς, η ανασφάλεια είναι τεράστια. Παρόλα αυτά ο Αυγουστίνος δημιουργεί υπέροχο κλίμα στις πρόβες, χαρούμενο, δημιουργικό. Αρχικά δίνει φως στα μονοπάτια που πρέπει να ακολουθήσει ο ηθοποιός, δίνει οδηγίες και αφήνει χώρο να εξελιχθείς. Χαίρομαι πολύ που μου εμπιστεύτηκε για μια ακόμη φορά έναν τόσο ωραίο ρόλο. Η παράσταση αυτή είναι πραγματικά ομαδική δουλειά, ο καθένας έχει βάλει το λιθαράκι του και αξίζει να αναφέρουμε όλους τους συντελεστές. Η μουσική είναι του Νικόλα Καρίμαλη, σκηνικά και κοστούμια έχει κάνει η Τόνια Αβδελοπούλου, βοηθός σκηνοθέτη και στον σχεδιασμό των φώτων είναι η Γέλενα Γκάγκιτς, τα βίντεο και οι αφίσες είναι του Γκόραν Γκάγκιτς, η κίνηση της Αναστασίας Γεωργαλά. Διεύθυνση παραγωγής ανέλαβε η Χριστίνα Σιώμου, υπεύθυνος επικοινωνίας είναι ο Γιάννης Δρίτσας και η παραγωγή οφείλεται στην ομάδα ‘Μαντάμ Σαρδάμ’. Τις φωτογραφίες της παράστασης έβγαλε ο Δημήτρης Ανδριόπουλος. Οφείλω να πω επίσης για την πολύτιμη βοήθεια που έλαβα από την Ιρανή Μπέτια Σάλεχ που μου έδωσε απαντήσεις σε θέματα σχετικά με το ρόλο και την προφορά. Την ευχαριστώ πολύ για αυτήν την βοήθεια και χαίρομαι πολύ που την γνώρισα.
Πως πάει η παράσταση;
Πάρα πολύ καλά. Έχουμε λάβει ιδιαίτερα θετικά σχόλια και η ανταπόκριση του κόσμου είναι πολύ συγκινητική. Βλέπουμε υγρά μάτια στο τέλος, δεχόμαστε ζεστές αγκαλιές και πολλά όμορφα λόγια.
Ας έρθουμε σε σένα. Πότε ξεκίνησες να κάνεις θέατρο και γιατί;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν αθλήτρια. Έκανα ενόργανη γυμναστική και μετά, επειδή ψήλωσα πολύ, πέρασα στον χώρο του στίβου. Προοριζόμουν για έπταθλο και ήθελα να δώσω στη Γυμναστική Ακαδημία. Παρόλα αυτά, στο σχολείο ήμουν μέσα σε όλα, λάμβανα μέρος σε χορευτικές ομάδες, θεατρικές και μου άρεσε πάρα πολύ, όμως δεν είχα σκεφτεί να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο. Τελικά δεν έδωσα στην Ακαδημία γιατί στο τέλος του σχολείου αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Έτσι έδωσα εξετάσεις στην σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη και πέρασα. Μεγάλο ρόλο σε αυτήν την απόφαση είχε μια παράσταση του Θανάση Παπαγεωργίου που είδα στο θέατρο Στοά. Με ενέπνευσε. Δεν το μετάνιωσα ποτέ, αγαπώ πάρα πολύ τη δουλειά μας και χαίρομαι που είμαι κομάτι της. Έστω κι έναν άνθρωπο αν μπορέσεις να αλλάξεις, με μια παράσταση, έναν ρόλο, ένα μυαλό να μετακινήσεις, μια καρδιά να κάνεις να χτυπήσει πιο δυνατά, πιστεύω πως είναι μεγάλο κέρδος.
Μετά τη Σχολή, τι;
Ήρθαν σχετικά εύκολα μπορώ να πω, τα πράγματα. Πήγαινα σε πολλές ακροάσεις και τότε οι ουρές έξω από τα θέατρα ήταν τεράστιες, κάτι που θυμάμαι με πολλή αγάπη γιατί είμασταν σχεδόν πάντα οι ίδιοι και μιλούσαμε μεταξύ μας. Έκανα αρκετή τηλεόραση και η μια δουλειά έφερε την άλλη. Ήμουν από τα παιδιά που μπήκαν στην ιδιωτική τηλεόραση από τα πρώτα βήματα. Μετά ξεκίνησαν οι πρώτες θεατρικές δουλειές. Ήταν πολύ ‘ζουμερά’ χρόνια. Θυμάμαι πως έτρεχα από γύρισμα σε γύρισμα κι από πρόβα σε πρόβα. Τύχαινε να έχω γυρίσματα σε άλλο σήριαλ το πρωί και σε άλλο το βράδυ. Κοιμόμουν στο αυτοκίνητο καμιά φορά.. Δεν γκρίνιαζα όμως, μου άρεσε πάρα πολύ και πέρασα πολύ ωραία. Τελευταία φορά που δούλεψα στην τηλεόραση ήταν στην ‘Απαγορευμένη αγάπη’. Τότε έμεινα έγκυος στην μεγάλη μου κόρη και αλλάξαμε λίγο τον ρόλο. Μετά σταμάτησα να δουλεύω για ένα διάστημα καθώς ύστερα γέννησα και την δεύτερη κόρη μου κι έτσι πέρασαν εφτά χρόνια! Επέστρεψα θεατρικά το 2009 με την παράσταση ‘Deadline’ του Γιάννη Βούρου, με την Εβελίνα Παπούλια στο θέατρο ‘Προσκήνιο’.
Σκηνοθετείς κιόλας.
Φέτος είχα τη χαρά να σκηνοθετήσω στον Πολυχώρο Vault πολύ αγαπημένους ανθρώπους. Ήμουν σε άλλη δουλειά μαζί με την Κατερίνα Πολυχρονοπούλου και την Δήμητρα Σύρου, στο ‘Φελίτσε και Λίλυ’. Ένα βράδυ ήμασταν στο φουαγέ και συζητούσαμε τι θα κάνουμε. Η Κατερίνα πρότεινε ένα έργο που ήθελε να παίξει και ρώτησε αν ήθελα να το σκηνοθετήσω. Δέχτηκα παρόλο που ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει, εκτός από κάποιες παραστάσεις χορού μιας φίλης. Είχα πολύ άγχος και επειδή δεν ήθελα να το κάνω τελείως μόνη, το συν-σκηνοθετήσαμε με την Κατερίνα. Στην πορεία είδαμε πως δεν γίνεται να παίζεις και να σκηνοθετείς, οπότε το ‘πήρα’ πάνω μου, με την βοήθεια και την καθοδήγηση της, καθώς και την ασφάλεια που με έκανε να νιώσω. Μου άρεσε πολύ. Το να βλέπεις ολοκληρωμένα μια παράσταση έχει φοβερό ενδιαφέρον και μου έκανε καλό και ως ηθοποιό. Ήταν πολύ ωραίο ταξίδι. Πρόκειται για την παράσταση ‘‘Playlist μιας faultless μητρότητας’ που παίχτηκε τον περασμένο χειμώνα. Πήγε πολύ καλά και το χάρηκα πολύ.
Έχεις πει πως παρά τις διαφορές τους, οι ρόλοι που έχεις αναλάβει έχουν κοινό πυρήνα.
Πρόκειται για την δύναμη της Γυναίκας, την φύση της, την πορεία της μέσα στην Ιστορία, πως βρίσκει πάντα τον τρόπο να επιβιώσει, να μοιράσει αγάπη. Είναι εντυπωσιακό πως κάποιες γυναίκες μένουν στο μυαλό και την καρδιά μας με τις πράξεις και την στάση ζωής τους. Τα έχει φέρει έτσι η τύχη που παίζω τέτοιους ρόλους και μου κάνουν καλό και σε προσωπικό επίπεδο. Ο τρόπος που σκέφτονται, που ενεργούν, με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο, πέρα από ηθοποιό. Για κάθε ρόλο, κάνεις έρευνα, φτιάχνεις ένα βιογραφικό του, γιατί δεν είναι μόνον αυτό που βλέπεις στη σκηνή. Έχει ένα παρελθόν, που τον έχει διαμορφώσει σε αυτό που είναι σήμερα. Αυτό με κάποιον τρόπο πρέπει να το ‘φέρουμε’ στη σκηνή, ακόμη κι αν δεν λέγονται όλα στο κείμενο. Κάνουμε ανάλυση οπότε αναγκαστικά μπαίνουμε στο μυαλό, την σκέψη και την ψυχοσύνθεση του. Συνήθως ψάχνεις να βρεις κάτι να πατήσεις, κάτι που ‘ακουμπάει’ σε σένα και έτσι να πιάσεις το νήμα που θα σε οδηγήσει στον ρόλο. Είναι μαγική διαδρομή αυτή και πιστεύω πως πάντα μένει στην καρδιά σου ένα κομμάτι του κάθε ρόλου. Δεν τον αποχαιρετάς 100%, ειδικά όταν τον έχεις αγαπήσει πολύ.. Κατά τη διάρκεια των παραστάσεων είναι πολύ έντονη η παρουσία του κάθε ρόλου. Στο σπίτι, στις συναναστροφές μου ‘βγαίνει’ ο ρόλος καμιά φορά. Τους κουβαλάω τους ρόλους μου. Όπως τώρα με την Χαγιάτ.
Πληροφορίες για την παράσταση ‘Φωτιά και Νερό’ εδώ.