Γράφει η Άννα Παχή
«Θέλεις να σου πω γιατί ένας άνδρας μπαίνει στην πολιτική; Δεν είναι στόχος, δεν είναι η υλοποίηση ενός ονείρου. Άκουσες ποτέ κανένα παιδί να λέει ‘όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω πολιτικός;’ Συνήθως είναι δικηγόρος – όχι πάντα αλλά τις περισσότερες φορές. Έρχεται σε επαφή με οργανισμούς, επιχειρήσεις και ρουσφέτια. Παίρνει την πρώτη γεύση σε κάποιο μικρό αξίωμα, ίσα ίσα μια μικρή γλειψιά εξουσίας. Είναι αρκετό. Η ανάγκη να ανήκει κανείς στη λέσχη των εξουσιαστών. Δεν υπάρχουν ευγενή κίνητρα, δεν υπάρχει η θέληση να διορθωθούν τα στραβά, το μόνο που υπάρχει είναι ο τρελός πόθος να εκλεγείς και να ανέβεις όσο το δυνατόν ψηλότερα».
Χάουαρντ Φαστ «Η Κληρονομιά».
Βαίνομεν προς εκλογάς. Ο διακαής πόθος της αντιπολίτευσης – της κάθε αντιπολίτευσης – πραγματοποιείται οσονούπω. Δεν έχει σημασία αν είναι ευρωεκλογές, δημοτικές ή κοινοβουλευτικές. Φτάνει που είναι εκλογές.
Ο ελληνάρας υποψήφιος ανήκει σε μια δική του κατηγορία. Υπόσχεται το παν. Τίποτα δεν βρίσκεται εκτός των δυνατοτήτων του – πριν εκλεγεί. Ακούει με κατανόηση, θυμό, τα όποια προβλήματα και υπόσχεται να τα λύσει. Όχι, δεν μοιάζει με τους άλλους. Είναι ο Εκλεκτός, ο Δυνατός, ο Πατριώτης. Εκείνος που θα κάνει τη Διαφορά. Όχι, δε χρηματίζεται. Όχι, δεν το κάνει για το προσωπικό του συμφέρον. Νιώθει υποχρεωμένος να υπηρετήσει το λαό. Θα κάνει το παν για να το καταφέρει, θα φιλήσει κατουρημένες ποδιές, θα πουλήσει εκδούλευση ένθεν και ένθεν, θα γελάσει, θα πιει, θα φάει, θα βαφτίσει, θα συμφωνήσει με το Διάβολο αν του δοθεί η ευκαιρία, φτάνει να βγει και να σώσει την Ελλάδα, έστω κι αν για να τη σώσει, χρειάζεται να την καταστρέψει πρώτα.
Τα τελευταία χρόνια τα ελληνικά κόματα θυμίζουν όλο και περισσότερο εταιρείες. Όπως κι αυτές, έχουν έναν γενικό διευθυντή, ένα συμβούλιο επιμέρους διευθυντών, μια τάξη στελεχών κι όλοι βασίζονται στο εργατικό δυναμικό τους, τους ψηφοφόρους. Όπως γίνεται στις εταιρείες, τα στελέχη, ανώτερα και μη, αλλάζουν διαρκώς θέσεις. Πάνε πότε στη μια εταιρεία, πότε στην άλλη. Ως φυσιολογικό, υπηρετούν πότε τη μια στρατηγική, και πότε την άλλη. Κάθε εταιρεία έχει την φιλοσοφία της και το στέλεχος οφείλει να τη σεβαστεί και να τη στηρίξει. Κι όπως συμβαίνει στις εταιρείες, το στέλεχος αλλάζει θέση για τα λεφτά. Μόνον αυτά μετράνε.
Η πολιτική στην Ελλάδα έχει καταντήσει ανέκδοτο πολλά χρόνια τώρα. Οι περισσότεροι δεν ασχολούνται καν. Κακώς, διότι έτσι, αφήνουν εκείνους που ασχολούνται να την ξεσκίζουν όλο και περισσότερο. Τελευταία το πράμα έχει χειροτερέψει. Ίσως είναι ελληνικό ιδίωμα, πάντως, ότι κι αν συμβαίνει, εδώ εξευτελίζεται.
Όταν μπήκαν κάμποσα μικρά κόματα στη Βουλή, χάρηκα. Σκέφτηκα πως ήταν ευκαιρία να μιλήσουν και άνθρωποι που δεν ανήκαν σε πολιτικά τζάκια, φαντάστηκα πως ίσως έκαναν τη διαφορά. Φυσικά γελάστηκα. Με την είσοδό τους, οι περισσότεροι βουλευτές βιάστηκαν να ‘χτυπήσουν’ καλύτερες προσφορές, από καλύτερες εταιρείες. Ως αποτέλεσμα, αυτήν τη στιγμή δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν. Ο δικομματισμός ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ταλάνισε την Ελλάδα επί σειρά ετών, ήταν όμως ξεκάθαρος. Υπήρχε κάπου κι ένα ΚΚΕ, το οποίο ήταν μόνιμα κολημμένο στην επανάσταση, όπως και σήμερα. Τουλάχιστον, ήταν σταθερά κολημμένο. Ήξερες το κόλλημα κι αν ήθελες το ενστερνιζόσουν ή όχι. Τώρα;
Οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει, οι ηγέτες έχουν πεθάνει κι εγώ δεν αισθάνομαι πολύ καλά τελευταία. Προσπαθώ να παρακολουθήσω την επικαιρότητα και χάνομαι. Όλοι φωνάζουν, όλοι μιλάνε, όλοι διακόπτουν. Ο μέσος έλληνας πολίτης όπως εγώ, μπλέκεται στο χάος που δημιουργούν πολιτικοί, δημοσιογράφοι και συνδικαλιστές και προσπαθεί ανεπιτυχώς να βγάλει άκρη. Μήπως είμαι χαζή; Παίζει κι αυτό.
Ας επιστρέψω στις εκλογές. Ήδη άρχισαν τα πρώτα μυνήματα και posts των wannabe πολιτικών, ή αυτών που επιθυμούν να παραμείνουν πολιτικοί. Γιατί όχι, άλλωστε; Μόνιμος μισθός, bonus, προβολή στα ΜΜΕ και εξασφάλιση έως εικοστής γενεάς. Οι κωλοτούμπες και το ξεπούλημα είναι αναγκαίο κακό μπροστά στα οφέλη. Όλοι τα ίδια κάνουν εξάλλου.
Αν οι έλληνες πολιτικοί ήθελαν να σώσουν την Ελλάδα, θα το είχαν κάνει. Δε θέλουν; Δεν μπορούν; Ή μήπως απλά, όπως γίνεται στις εταιρείες, υπακούν το Μεγάλο Αφεντικό που συνήθως δε φαίνεται ποτέ; Αλλά πάλι είπαμε, ίσως είμαι χαζή.