Της Άννας Παχή

Όταν ήμουν μικρή, ο μπαμπάς μου με πήγαινε που και που, σε ένα γήπεδο κοντά στο σπίτι μας να δούμε «μπάλα».  Από τα παιχνίδια που παρακολούθησα δε θυμάμαι τίποτα. Μόνο το μπαμπά μου να δείχνει τους παίκτες και να με κερνάει γλυκά. Ήμουν γύρω στα τέσσερα.

Ο χουλιγκανισμός εισήχθη και επισήμως στην Ελλάδα γύρω στα ’70. Ούτε ο μπαμπάς μου, ούτε φυσικά εγώ ξαναπήγαμε στο γήπεδο.

Το ποδόσφαιρο δε μου άρεσε, τα αίσχη που συνέβαιναν γύρω από αυτό, με απωθούσαν πάντοτε. Δε μιλώ για τα στημένα παιχνίδια, τα λεφτά κάτω από το τραπέζι, τα σκάνδαλα. Μιλάω για το φανατισμό των αρρένων του περιβάλλοντός μου που πάθαιναν παράκρουση σε κάθε παιχνίδι, είτε έχανε, είτε κέρδιζε η ομάδα τους. Κυρίως όμως, με απωθούσε η συμπεριφορά των «φιλάθλων». Το μόνο που τους ένοιαζε – και τους νοιάζει – είναι να νικήσει η ομάδα τους. Όχι για τη νίκη αυτή καθαυτή, αλλά για να την πουν στους άλλους. Λες και η αξία τους αυξάνεται με κάθε γκολ. Λες και υπάρχει νόμος που να καθιστά τον ηττημένο, αντικείμενο χλευασμού. Η «ευγενής άμιλλα» ως έννοια ανήκει στη σφαίρα του μύθου. Ακόμη θυμάμαι φίλο που όταν έχανε ο Ολυμπιακός δε μιλιόταν για τρεις μέρες, ενώ όταν κέρδιζε, δεν άφηνε άνθρωπο που να μην καζουρέψει – αν ήταν αντίπαλος – ή να μη συγχαρεί – αν δεν ήταν. Δεν ήθελα καμία σχέση με όλα αυτά.

Το μόνο παιχνίδι που έχω δει ολόκληρο, ήταν πριν λίγα χρόνια Τσέλσι – Μπαρτσελόνα. Τότε κατάλαβα γιατί το ποδόσφαιρο είναι τόσο ωραίο άθλημα. Μετά ξανάπεσα στις ελληνικές ομάδες, και φυσικά, ξαναγύρισα την πλάτη στο χλοοτάπητα.

Με χαρά έμαθα πως στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, τον τίτλο θα διεκδικήσουν η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ, συμπαθέστατες ομάδες σε έναν Παναθηναϊκό όπως εγώ, κυρίως επειδή είναι χαμηλών τόνων, παρόλο που και οι δυο έχουν φανατικούς φίλους. Είμαι περίεργη τι θα πει ο αθλητικός Τύπος, στερημένος από την καραμέλα «οι αιώνιοι αντίπαλοι». Είμαι περίεργη πως θα αντιδράσουν μεταξύ τους οι υποστηρικτές αυτών των δυο ομάδων. Είμαι περίεργη γενικώς.

Όπως για πολλά, έτσι και για το ποδόσφαιρο όλοι λένε πως πρέπει να «εξυγιανθεί», κανείς όμως δεν κάνει κάτι για αυτό. Το σημάδι ήρθε. Για να δούμε πως θα ερμηνευθεί.