Της Άννας Παχή
Ήταν 20 Ιουλίου 1969 όταν οι αστροναύτες Neil Armstrong, Edwin “Buzz” Aldrin έκαναν πραγματικότητα το όνειρο του Ιουλίου Βερν και τόσων άλλων οραματιστών. Πάτησαν το Φεγγάρι. Το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός, ήταν αποτέλεσμα δεκαετιών έρευνας και κοπιαστικής εργασίας. Ήταν ένας αγώνας που ξεκίνησε ανάμεσα στην Αμερική και τη Ρωσία πριν καν το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι εμπόλεμες δυνάμεις προσπαθούσαν να προσεταιριστούν η κάθε μια για λογαριασμό της, τους Γερμανούς επιστήμονες που δούλευαν για την κατασκευή ενός υπερπυραύλου.
Η αποστολή του Apollo 11 που ευτύχησε να αφήσει το αποτύπωμά της στη Σελήνη οδήγησε και σε άλλα αποτελέσματα: Το δημόσιο «κεράστηκε» μια αργία, από τον τότε δικτάτορα Παπαδόπουλο. Οι πωλήσεις της νεόκοπης τηλεόρασης εκτοξεύθηκαν. Την ημέρα της προσεδάφισης, ο ελληνικός κόσμος είχε συγκεντρωθεί σε ειδικά διαμορφωμένα κέντρα στο «Βυζάντιο», στο Σύνταγμα, στο Κολωνάκι και όπου αλλού υπήρχε τηλεοπτικός δέκτης, για να θαυμάσει την κατάκτηση του Διαστήματος.
Από τότε ακολούθησαν πάμπολες αποστολές, όχι μόνο στη Σελήνη, αλλά και σε άλλους πλανήτες. Ψάχνουμε προφανώς να βρούμε στο διάστημα – πέρα από τη δικαιολογημένη ανθρώπινη περιέργεια για άλλους πολιτισμούς – κάτι που μας λείπει. Ίσως, επειδή τα κάναμε τόσο σκατά σε αυτόν τον πλανήτη (και συνεχίζουμε), επιθυμούμε να συναντήσουμε ένα «άγραφο χαρτί» που θα μας επιτρέψει ίσως να ξεκινήσουμε από την αρχή. Αν και, όπως λέει ο ποιητής: “η πόλις θα σε ακολουθεί”.
Μετά από τόσα, η Σελήνη έχει γεμίσει παλιοσίδερα. Έχει φωτογραφηθεί, έχει αναλυθεί. Πετρώματα και σκόνη της αναπαύονται σε μουσεία και ερευνητικά κέντρα. Η Γεωργία Βασιλειάδου στο «οι Γαμπροί της Ευτυχίας» έλεγε απηυδισμένη «ως και το φεγγάρι μυρίζει βενζίνη». Είναι έτσι;
Σαφέστατα όχι. Άσχετα με τις ανθρώπινες προσπάθειες, το Φεγγάρι εξακολουθεί και επηρρεάζει τις παλίρροιες και τα ανθρώπινα συναισθήματα. Είναι πάντα ο θεός των απανταχού μελαγχολικών κι ερωτευμένων. Περιμένουμε την αυγουστιάτικη πανσέληνο πάντα με δέος, όσες φορές κι αν την έχουμε δει. Μερικά πράγματα δε μπορείς να τα αγγίξεις. Ευτυχώς.