Το iart.gr ζήτησε από ανθρώπους που ζουν από την Τέχνη, στηρίζονται σε αυτήν και τη στηρίζουν με τη σειρά τους, να πουν τη γνώμη τους για όσα συμβαίνουν στο χώρο, λόγω του Covid 19. Ο Enke Fezollari μιλά για την – εν πολλοίς – απαξίωση της τέχνης και πως αυτή μπορεί να αποφευχθεί.

—

Το φθινόπωρο έχει φτάσει, οι  λιγοστές παραστάσεις και συναυλίες που σεργιάνισαν την Ελλάδα  δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν τις περιοδείες τους τόσο στην Αττική, όσο και σε περιφερειακά φεστιβάλ. Τα αιτήματα των καλλιτεχνών παραμένουν αναπάντητα, πολλοί κλάδοι πλήττονται από τα νέα μέτρα που κάθε σχεδόν μέρα είτε προστίθενται είτε αλλάζουν. Ένα θολό τοπίο στην ομίχλη από το οποίο δυστυχώς λείπει ένας Αγγελόπουλος, για να το περιγράψει με τα χρώματα που του πρέπει.

Το θέατρο και πιο συγκεκριμένα τα θεάματα, θεωρήθηκαν από τον κύριο Σύψα μη απαραίτητη δομή, όπως και η εστίαση.

Πράγματι αυτό το ”μη  απαραίτητο” εκφράζει ένα μεγάλο μέρος της συνείδησης της κοινωνίας, καθώς ο καλλιτέχνης είναι ένας μποέμ που συχνάζει στα μπαρ και κάνει τέχνη σε κάτι υπόγεια, ένας χομπίστας που μοιράζει προσκλήσεις για να τον δουν να ερμηνεύει, να φωνάζει ακατάληπτα, να παίζει κατά κύριο λόγο “βαριά” έργα, να πεινά… αλλά ποιος νοιάζεται μωρέ. Αυτό είναι που  με χτύπησε άσχημα σε μια εποχή που η Ελλάδα διανύει δεύτερη κρίση μεγαλύτερη από το 2009, με όλα να καταρρέουν… αλλά φυσικά υπάρχουν οι εξαιρέσεις… βλέπε τους μαθητές και τις καταλήψεις που διεκδικούν καλύτερη και πιο αποτελεσματική πολιτική διαχείρισης της κρίσης (λιγότερος αριθμός παιδιών, περισσότερες τάξεις, περισσότερες καθαρίστριες, περισσότεροι καθηγητές).

Τον τελευταίο μήνα πολλοί θίασοι προσπαθούν να ανεβάσουν έργα, παραγωγοί και συντελεστές, που είτε λόγω του covid-19 ματαίωσαν τις παραστάσεις είτε με νέα έργα θέλουν να ξεκινήσουν. Όμως προς το παρόν καμία ενημέρωση, σιωπή.

Με λυπεί που ο χώρος του θεάτρου δεν κρίνεται απαραίτητο συστατικό στην κοινωνία και θα προσέθετα, η Τέχνη γενικότερα. Με λυπεί που η τηλεόραση προσφέρει μόνο σκουπίδια, με λυπεί η μη εφαρμογή μιας πολιτικής που θα βοηθούσε τους Καλλιτέχνες. Αυτή τη στιγμή ίσως είναι μια ευκαιρία για τα θεάματα και τις  καλλιτεχνικές ζυμώσεις να απλωθούν στην επαρχία, είτε σε ΔηΠεΘέ είτε σε ημικρατικούς ή σε ιδιωτικούς φορείς. Είναι η ευκαιρία μιας Πολιτιστικής Πανσπερμίας και μιας διακίνησης παιδείας και κουλτούρας σε όλη την Χώρα, είναι η ώρα να θέσουμε νέες βάσεις, να ενσκύψουμε στην διαμόρφωση και στον επαναπροσδιορισμό της Τέχνης που αντλεί η κοινωνία. Όλη αυτή η πανδημία σίγουρα επηρέασε και τον τρόπο που ξανασκεφτόμαστε το έργο που  επιτελούμε, και το καλοκαίρι και τώρα. Σίγουρα όλα τα μέτρα και οι αποστάσεις  έχουν εισχωρήσει όχι μόνο στην εργασία αλλά και στον τρόπο σκηνοθεσίας και στην δραματουργία. Αυτό το λέω όχι μόνο για το καλοκαίρι που ανεβάσαμε το Από Θέση Ισχύος με το Δηπεθέ Σερρών, αλλά και τώρα στις πρόβες που διστακτικά κάνω στο Θέατρο Σταθμός, με το έργο της Αλβανής Ornela Vorpsi ”H Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις ” το οποίο λόγω covid δεν ανέβηκε το Μάρτη και το ξανασκηνοθετώ με την νέα Πραγματικότητα.

Χρειάζεται γρήγορα ένα σχέδιο όχι μόνο στήριξης του Καλλιτεχνικού Κλάδου αλλά και πρακτικής οδού. Αυτός ο Νέος κόσμος μπορεί να αποβεί μοιραίος διότι αυτό που δεν αντιλαμβάνεται αυτή η κυβέρνηση είναι ότι η Τέχνη είναι το μόνο καταφύγιο που προσφέρει στην κοινωνία ανακούφιση, διασκέδαση, που κάνει τον πολίτη να σκέπτεται, που συνδράμει στην καλλιέργεια του.. και  φυσικά η Ομορφιά της Τέχνης προσφέρει βάλσαμο και μπορεί να σώσει. Μην ξεχνάτε ότι τα Ασκληπιεία στην αρχαιότητα δίπλα είχαν θέατρο και οι ασθενείς παρακολουθούσαν παραστάσεις… μη ξεχνάμε ότι όπως είπε και ο Παυσανίας

“Δε μπορεί να  χαρακτηρισθεί πόλις ένας τόπος κι ούτε οι κάτοικοί του μπορούν να ονομασθούν πολίτες αν δεν υπάρχουν εκεί αρχεία, γυμνάσιο, θέατρο, αγορά και οργανωμένη παροχή νερού σε κρήνες.”

Παυσανίας Φωκικά Χ.4, 1