Της Άννας Παχή
Ως άλλοι Terminators, κάποτε, όλοι επιστρέφουμε κάπου. Πότε για καλό, πότε για όχι καλό. Η κάθε επιστροφή έχει το δικό της πρόσημο.
Επιστροφή από διακοπές
Φεύγεις για νησιά, χωριά, βουνά, όπου σε βγάλει η άκρη και το βαλάντιο. Άσχετα πως θα περάσεις, και μόνο το γεγονός πως είσαι αλλού, αρκεί. Ξεχνάς δίαιτες, καθημερινότητα, άγχη. Ξεκουράζεσαι. Πάνω που συνηθίζεις την παραλία και τα ειδυλλιακά τοπία, τσουπ! Παίρνεις το δρόμο της επιστροφής με το βλέμμα του τρελού. Σου λένε «Καλό χειμώνα» και θες να δαγκώσεις λαιμούς. Ονειρεύεσαι τις επόμενες διακοπές, να έχεις κάτι να κρατηθείς εκτός Κορυδαλλού.
Επιστροφή στη δουλειά
Λογικά ξέρεις πως είναι τύχη να έχεις δουλειά τη σήμερον ημέρα. Ψυχολογικά όμως, ευελπιστείς να κερδίσεις το Λόττο για να μη χρειαστεί να ξαναχτυπήσεις κάρτα ποτέ ξανά. Στο γραφείο χαιρετάς τους συναδέλφους, ανταλλάσετε εμπειρίες, είστε λίγο πιο χαλαροί από ότι συνήθως, αστειεύεστε. Μετά χτυπά το τηλέφωνο…
Επιστροφή στο σχολείο
Ξυπνάς ότι ώρα θες, χαζεύεις στον υπολογιστή, σε πάνε βόλτες, για μπάνιο. Είσαι αραχτός κι ωραίος μέχρι την αποφράδα εκείνη ώρα που ανοίγουν τα σχολεία. Πάμε ξανά στο μαντρί. (Επίσης, κανένας, ΠΟΤΕ, δεν αγάπησε το ξυπνητήρι. Ούτε μικρός, ούτε μεγάλος, εδώ που τα λέμε…)
Επιστροφή στους γονείς
Είτε τελείωσες τις σπουδές κι επιστρέφεις, είτε η ρημάδα η κρίση δε σου επιτρέπει πια να μείνεις μόνος, η επιστροφή στην πατρική εστία είναι ικανή να σε στείλει στον ψυχίατρο. Ξαναβρίσκεις το καλό μαμαδίσιο φαΐ, πλυμένα και σιδερωμένα ρούχα, αλλά η γκρίνια δεν παλεύεται. Ούτε η έλλειψη ανεξαρτησίας. Ούτε το απενοχοποιημένο αραλίκι. Βρες συγκάτοικο.
Επιστροφή στον/στην πρώην
Εδώ πρόκειται για καθαρή τύχη κι αν την ήξερα, θα έπαιζα το Λοττο που λέγαμε. Κάνε αυτό που νομίζεις κι ο θεός μαζί σου.