Γράφει η Άννα Παχή

Ομολογώ – και ντροπή μου – πως απέχω κάπως από την επικαιρότητα. Κουράστηκα να ακούω συνέχεια για τον κορωνοϊό, για θανάτους, για διασωληνώσεις. Κουράστηκα να βλέπω πολιτικούς – κοκοράκια και δημοσιογράφους – δυνάστες που αγνοούν ακόμη και τους πιο στοιχειώδεις κανόνες ευγένειας σε μια συζήτηση. Παρά την αποχή, όλο και κάτι μαθαίνω πάντως. Τώρα έμαθα για το σάλο που δημιούργησε το νέο εργασιακό νομοσχέδιο του κου Χατζηδάκη.

Μπήκα λοιπόν να το διαβάσω:

«Προστατεύει τους εργαζόμενους από καταχρήσεις των εργοδοτών ως προς απλήρωτες υπερωρίες, αδήλωτη εργασία κ.λπ. με την εισαγωγή της ψηφιακής κάρτας εργασίας, η οποία θα εντοπίζει αυτόματα όλες τις αθέμιτες πρακτικές».

Από ότι καταλαβαίνει το φτωχό μου μυαλό, θα υπάρχει μια ψηφιακή κάρτα μέσω της οποίας θα παρακολουθείται η παρουσία του εργαζόμενου; Η δουλειά του; Πόσα χτυπήματα κάνει στο πληκτρολόγιο; Τι ακριβώς; Πως θα λειτουργεί; Κι αν δεχτώ πως ‘προστατεύει’, με ποιόν ακριβώς τρόπο το κάνει; Πως θα ξέρει το σύστημα ποιος εργαζόμενος το κάνει αυτοβούλως και όχι εκβιαζόμενος; Ποιες θα είναι οι κυρώσεις;

«Θεσπίζει για πρώτη φορά την άδεια πατρότητας, άδεια μετ’ αποδοχών για την εργαζόμενη μητέρα και για τον πατέρα του παιδιού». Επίσης, άδεια φροντίδας ανήμπορου μέλους της οικογένειας, γονική άδεια, προστασία του νέου πατέρα από απόλυση, ειδικές ρυθμίσεις.

Πολύ ωραίο αυτό. Και οι πατέρες έχουν δικαίωμα – και υποχρέωση να ασχολούνται με τους απογόνους τους. Ίσως έτσι σταματήσει ο ρατσισμός απέναντι στις μανάδες που ‘δεν έχουν το νου τους στη δουλειά αλλά στο παιδί τους’.

«Στηρίζει τον θεσμό της γονικής άδειας, καθώς θα είναι επιδοτούμενη πλέον για δύο μήνες από τον ΟΑΕΔ και για τους δύο γονείς αντιμετωπίζοντας έτσι και ένα αντικίνητρο για την πρόσληψη γυναικών στην εργασία».

Το ίδιο με το προηγούμενο (Να δω τι θα πρωτοεπιδοτήσει αυτός ο χαμένος στο διάστημα ΟΑΕΔ).

«Εισάγει αυστηρά μέτρα για τη βία και τη σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία ικανοποιώντας αιτήματα των εργαζόμενων, ιδιαίτερα μάλιστα των γυναικών».

Όπως;

«Θεσμοθέτηση υποχρεωτικών αργιών»

Κι αυτό μου άρεσε. Να ξέρουμε πότε δουλεύουμε και πότε δεν δουλεύουμε. ΌΛΟΙ. ΑΚΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟ;

Νέο φρούτο, τηλεργασία. Το νομοσχέδιο θα ορίζει:

«Το κόστος του εξοπλισμού του τηλεργαζόμενου αναλαμβάνει ο εργοδότης ή θα καλύπτει το κόστος συντήρησης αν ο εξοπλισμός ανήκει στον τηλεργαζόμενο. Η εργοδοσία θα σέβεται την ιδιωτική ζωή του τηλεργαζόμενου και θα απαγορεύεται η παρακολούθηση με κάμερα. Τέλος, θα γίνεται έλεγχος τήρησης των ωραρίων εργασίας»

Τα παραπάνω σημαίνουν ότι τα αυτονόητα δεν ίσχυσαν τον καιρό της πανδημίας. Οκ, με το καλό να ισχύσουν. Πως θα αποδεικνύονται όμως; Πολύ θα ήθελα να το δω.

«Ευελιξία στο ωράριο και αλλαγές στις υπερωρίες. Με τη σύμφωνη γνώμη εργαζομένου και εργοδότη, μπορεί κάποιος να δουλεύει περισσότερες ώρες για ένα διάστημα έξι μηνών και λιγότερες όταν λήξει το διάστημα. Ή να τις παίρνει σε ρεπό.»

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Υπερωρίες; Ποιες υπερωρίες; Πάνε πολλά χρόνια που το 99,9% των εργοδοτών δεν πληρώνει υπερωρίες, με την ανοχή του κρατικού μηχανισμού. Επίσης, ποιος άνθρωπος μπορεί να δουλεύει 10 ώρες ή και παραπάνω για έξι μήνες συνέχεια; Ποιος αποφασίζει πότε χρειάζεται το δεκάωρο και πότε όχι; Πως αποδεικνύεται αυτό;

«Θεσμοθετείται το εργοδοτικό δικαίωμα να απαγορεύει την προσέλευση του εργαζόμενου στην εργασία, μετά την προειδοποίηση της απόλυσής του. Ο εργαζόμενος, που δεν θα προσέρχεται στο χώρο εργασίας, θα αμείβεται κανονικά μέχρι την καταγγελία της σύμβασής του, όπως προβλέπεται. Ο νομοθέτης επιδιώκει να ενισχύσει το μέτρο της προειδοποίησης το οποίο σήμερα αποφεύγουν αρκετοί εργοδότες λόγω της δυσκολίας που υπάρχει με τη συνύπαρξη του εργοδότη με τον ήδη απολυμένο εργαζόμενο».

Τους καημένους τους εργοδότες, πόσο δυσκολεύονται… Πονάει η ψυχή μου. Κατανοώ όμως πως ούτε ο απολυμένος έχει όρεξη να πηγαίνει – πόσω μάλλον να δουλεύει – εκεί όπου του έχουν δώσει τα παπούτσια στο χέρι. Ας το δεχτώ.

Πάμε στα συνδικαλιστικά: (εδώ θα γελάσει ο κάθε πικραμένος). Έχουμε και λέμε:

«Καθιερώνεται η εξ’ αποστάσεως συμμετοχή σε γενικές συνελεύσεις και η υποχρεωτική εφαρμογή ηλεκτρονικής ψήφου για την πραγματοποίηση απεργίας. Θεσμοθετείται υποχρέωση των συνδικάτων να παρέχουν στα μέλη της Γενικής Συνέλευσης πραγματική πρακτική δυνατότητα συμμετοχής και ψήφου εξ αποστάσεως, ηλεκτρονικώς, ιδίως για τη λήψη απόφασης απεργίας. Αν δεν παρέχεται εξ’ αποστάσεως συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση και ψήφος σε όποιο μέλος το επιθυμεί, δεν θα μπορεί να προχωρήσει η προκήρυξη απεργίας.».

Η τεχνολογία στην υπηρεσία της απεργίας. Όμως, πότε θα γίνονται αυτές οι συνελεύσεις; Σε ώρες εργασίας, φαντάζομαι…

«Καθίσταται επίσης προϋπόθεση για την άσκηση συνδικαλιστικού δικαιώματος, η απογραφή στο ήδη νομοθετημένο Γενικό Μητρώο. Θεσμοθετείται τουλάχιστον 40% προσωπικό ασφαλείας, που πρέπει να εξακολουθεί να εργάζεται σε περίπτωση απεργίας στις επιχειρήσεις που η λειτουργία τους είναι κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο, στο Δημόσιο, τους ΟΤΑ και τα ΝΠΔΔ».

Αδυνατώ να πιστέψω πως θα δεχτούν κάτι τέτοιο οι εργατοπατέρες του συνδικαλισμού. Προβλέπω να βγαίνουν με καριοφίλια στη Σταδίου. (Ο υγιής συνδικαλισμός είναι σημαντικό πράγμα. Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα είναι πολύ άρρωστος εδώ και χρόνια).

«Επίσης απαγορεύονται οι καταλήψεις χώρων και εισόδων και η άσκηση ψυχολογικής ή σωματικής βίας. Αν λάβουν χώρα, η απεργία καθίσταται παράνομη. Όσοι μετέχουν σε κατάληψη ή βιαιοπραγούν, τελούν ποινικώς κολάσιμη πράξη».

Μάλιστα. Θα έχουμε αστυνομία δίπλα στους απεργούς; Θα καταγράφονται οι καταστροφές; Ετοιμαστείτε για πόλεμο στο όνομα των προσωπικών δεδομένων.

Διάβασα επίσης κάτι για τις συλλογικές συμβάσεις, αλλά δεν κατάλαβα Χριστό.

Τα περισσότερα είναι πολύ ωραία. Το θέμα του ωραρίου με ανησυχεί, διότι – τόσα χρόνια στην αγορά – έχω δει με πόσους ευφάνταστους και μη τρόπους σε αναγκάζει ο εργοδότης να εργαστείς παραπάνω. Πολύ παραπάνω. Υπερβολικά παραπάνω μερικές φορές.

Εκείνα που δεν είδα και δεν διάβασα πουθενά, είναι τα εξής:

–Αύξηση του βασικού μισθού. Δεν είναι δυνατόν να παραμείνει στα 530 ευρώ (περίπου) ο μηνιαίος μισθός. Το κόστος ζωής αυξάνεται συνεχώς, το ίδιο θα έπρεπε να γίνεται και με τον βασικό μισθό.

–Αναγνώριση πτυχίων και προϋπηρεσίας: Οι εργοδότες “αγοράζουν” εμπειρία και γνώση με τη μικρότερη δυνατή δαπάνη, καθώς κανείς δεν τους υποχρεώνει διαφορετικά.

–Κατοχύρωση του συνόλου της νόμιμης αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης. Αν ας πούμε δουλεύεις δέκα χρόνια κάπου, έτσι και σε ενημερώσουν δυο μήνες πριν, χάνεις τη μισή σου αποζημίωση. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.

Επίσης, καλό θα ήταν ο κος Χατζηδάκης να ασχοληθεί λίγο και με τους εργαζόμενους του Δημόσιου τομέα.

Ο ΟΑΕΔ ας πούμε, δεν λειτουργεί από τον περασμένο Αύγουστο. Δεν βρίσκεις κανέναν στο τηλέφωνο, δεν απαντά κανείς στα mail, δεν δέχονται κόσμο. Χάσαμε τον ΟΑΕΔ, στοπ.

Το Υπουργείο Εργασίας: Τηλεφωνείς για μια πληροφορία, στην καλύτερη σου απαντά ο θυρωρός που σε παραπέμπει στο site το οποίο δεν έχει αυτό που ζητάς. Το site σε παραπέμπει στο mail, εσύ στέλνεις και απάντηση δεν παίρνεις ποτέ.

Η Αστυνομία: Ή του ύψους, ή του βάθους. Από τη μια να δέρνει κόσμο που περπατά σε πλατείες, από την άλλη να αφήνει μπουλούκια να ξεδίνουν σε άλλες πλατείες (π.χ. Βαρνάβα). Από τη μια να γράφει κόσμο για ψύλλου πήδημα κι από την άλλη να λάμπει δια της απουσίας της σε εθνικές οδούς, αστικές οδούς, οδούς γενικά.

Οι Δήμοι, οι Εφορίες, γενικώς οι Δημόσιες Υπηρεσίες: Στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι στελεχωμένοι με ημέτερους που το ξύνουν και με θράσος μάλιστα. Η μονιμότητα τους έχει χαρίσει το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας ή το μεγαλείο ενός Καίσαρα που απαξιώνει πλήρως τον πολίτη. Να τα λέμε κι αυτά.

Πάντως, ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς.

Πηγές:

https://www.e-forologia.gr

https://www.naftemporiki.gr