Γράφει ο Ανδρέας Μπαζαίος
Κάθε άνθρωπος που δεν είναι ήδη δεσμευμένος, σίγουρα ψάχνει το ταίρι του. Φυσικά, υπάρχουν και εκείνοι που έχασαν κάποιον και αρνούνται να αναζητήσουν νέο σύντροφο ή ακόμα και εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει εντελώς την αναζήτηση.
Ωστόσο, πιστεύω ότι, ουσιαστικά, όλοι θέλουμε να μοιραστούμε τη ζωή μας με ένα άλλο άτομο.
Όταν βρίσκουμε τον άνθρωπό μας, η ζωή μας αποκτά ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό νόημα.
Η αίσθηση της συμπόνιας, της οικειότητας, και της κατανόησης που νιώθουμε, όταν ξέρουμε ότι είμαστε με τον άνθρωπο με τον οποίο θέλουμε να περάσουμε μαζί όλη μας τη ζωή, είναι μοναδική. Πραγματικά δεν υπάρχει υποκατάστατο σε όλο τον κόσμο για αυτό.
Ο έρωτας, όμως, δεν είναι μια εντελώς ανιδιοτελής πράξη.
Ο έρωτας, όπως τον γνωρίζουμε από τις ταινίες, τα τραγούδια και την ποίηση, είναι μια “εφεύρεση”. Είναι μια μη ρεαλιστική δημιουργία που απεικονίζει την τελειότητα. Το πρόβλημα είναι ότι όπως κι εμείς δεν είμαστε τέλειοι, έτσι δεν είναι και ο έρωτας.
Πώς ξέρεις είσαι ερωτευμένος με κάποιον; Όταν τον ποθείς και τον θέλεις.
Το να είσαι ερωτευμένος μοιάζει με την επιθυμία να “κατέχεις”. Και κάπου εδώ, κάνουν την εμφάνιση τους η ζήλια και η κτητικότητα, οι άσχημες αδελφές του έρωτα…
Φυσικά δεν μπορούμε ποτέ να κατέχουμε κάποιον και γι’ αυτό το λόγο ο έρωτας είναι, πολλές φορές, τόσο περίπλοκος. Θέλουμε κάποιον που δεν μπορούμε ποτέ να έχουμε πλήρως, γι’ αυτό τον έχουμε με κάθε τρόπο που μπορούμε. Θέλουμε να περάσουμε χρόνο με αυτό το άτομο.
Θέλουμε να νιώσουμε οικειότητα και να κάνουμε έρωτα.
Θέλουμε να γνωρίζουμε τις σκέψεις, την ιστορία, τις πεποιθήσεις του/της, τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο. Θέλουμε να γίνουμε μέρος της ζωής του και να γίνει κι αυτός μέρος της δικής μας.
Θέλουμε να δώσουμε στους συντρόφους μας πράγματα, επειδή δίνοντάς τους κάτι γινόμαστε μέρος της ζωής τους και ως εκ τούτου “κατέχουμε” ένα κομμάτι της ιστορίας τους…
Το να είσαι ερωτευμένος είναι να ποθείς στα άκρα, είναι μια πείνα που ελπίζουμε ότι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ικανοποιήσουμε πλήρως.
Ένα όμορφο χαμόγελο, δυο υπέροχα μάτια, ένα φιλί και μια γλυκιά καληνύχτα, κάποιες φορές, αρκούν για να σε στείλουν στα ουράνια!
Ερωτευόμαστε τους ανθρώπους για το πως φαίνονται στα δικά μας μάτια. Είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθενός, που μας κάνουν να τον/την ξεχωρίζουμε και να νιώθουμε ότι είναι ο άνθρωπός μας.
Ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο, επειδή με τον τρόπο που ερμηνεύουμε εμείς, βλέπουμε την ομορφιά του/της. Και επειδή είμαστε εγωκεντρικά όντα, θέλουμε αυτή την ομορφιά για τον εαυτό μας.
Θέλουμε να είμαστε μέρος αυτής της ομορφιάς με τον μόνο τρόπο που μπορούμε: Κάνοντας αυτόν τον άνθρωπο μέρος της ζωής μας!