unhappy1

Της Άννας Παχή

Είναι εκείνοι που δεν οδηγούν στο «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Εκείνοι που έμειναν στη μέση, ανολοκλήρωτοι, μια ανοιχτή πληγή που θυμίζει το χαμένο παράδεισο, το μέτρο σύγκρισης για όλα όσα θα έρθουν μετά.

Ο έρωτας του unhappy end δεν τελειώνει ποτέ. Δεν τον αγγίζει η καθημερινότητα, δε βρίσκεται ποτέ στο σούπερ μάρκετ. Μένει μόνιμα στο πίσω μέρος του μυαλού σαν το φως ενός κεριού, μικρού αλλά ικανού να φωτίζει κάθε σκοτάδι.

Δεν τον ξεπερνάς ποτέ τελείως. Μπορεί να προχώρησες, να έζησες, ακόμα και να ξαναερωτεύτηκες αλλά ποτέ έτσι. Ποτέ τόσο δυνατά, τόσο απόλυτα. Είναι λογικό, οι έρωτες που μένουν ατελέσφοροι είναι οι μεγάλοι, οι παθιασμένοι, οι θηριώδεις. Αφορούν την αδερφή ψυχή, το άλλο μας μισό, τον άνθρωπο εκείνον που τον νιώθουμε ένα μαζί μας κι όταν τον χάνουμε μένουμε μισοί, ακρωτηριασμένοι.

Οι λόγοι του unhappy end είναι πολλοί. Άλλοι σοβαροί, άλλοι όχι. Κοινωνικές συμβάσεις, λάθος επιλογές, εγωισμοί, αδυναμίες. Όπως σε κάθε πυρκαγιά, μια σπίθα αρκεί για να φέρει την καταστροφή. Κάνεις ή λες μια βλακεία, συμβαίνει κάτι που δε μπορείς να αντιμετωπίσεις και το βάζεις εσύ ή ο άλλος στα πόδια, μόνο και μόνο για να το μετανιώνεις κάθε μέρα της υπόλοιπης ζωής σου.

Ο ανέλπιδος έρωτας είναι φριχτός. Βρίσκεσαι πάντα σε αναμονή. Σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι αυτά που έγιναν, πως αλλιώς θα μπορούσαν να έχουν γίνει, τι θα μπορούσες να έχεις κάνει για να τον σώσεις. Ρίχνεις ευθύνες στον εαυτό σου, στον άλλον. Αυτοκατηγορείσαι και κατηγορείς. Θυμώνεις, στενοχωριέσαι, κλαις, φωνάζεις. Ειδικά κάτι ατέλειωτες νύχτες.. Μια τέτοια κατάσταση μπορεί άνετα να σε τρελάνει. Ο ανέλπιδος έρωτας είναι ο ιδανικός, τίποτα δεν τον αγγίζει, τίποτα δεν τον φθείρει. Διαθέτει παντοδυναμία σχεδόν θεϊκή. Το κάθε τι θυμίζει αυτό που θα μπορούσες να ζεις, αυτό που ήθελες και δεν πρόκειται να αποκτήσεις ποτέ. Μια ήπια κατάθλιψη συνοδεύει το κάθε σου βήμα και σιγά, σιγά τη συνηθίζεις, γίνεται φίλη σου. Άρρωστο; Ίσως.

Ο ανέλπιδος έρωτας είναι υπέροχος. Τον έζησες. Η απολυτότητά του είναι απτή. Είναι κάτι που δεν πρόκειται να μετανιώσεις ποτέ, ακόμη κι αν είχες τη δυνατότητα να γυρίσεις πίσω στο χρόνο, πάλι θα τον ζούσες, δε θα σε ένοιαζαν οι συνέπειες. Είναι παραμυθένιος, τέλειος. Για αυτό και αξέχαστος, αξεπέραστος. Ανεπανάληπτος. Γνωρίζοντας πως είναι η πραγματική αγάπη, δε μπορείς πια να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο. Είναι το μέτρο που σε βοηθά να αντιληφθείς την αλήθεια των ερώτων που θα έρθουν. Είναι η παρηγοριά και το κουράγιο στη μοναξιά σου. Το έζησες, δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που μπορούν να το πουν αυτό. Μπορεί να ήταν ολέθριος, να σε τραυμάτισε ανεπανόρθωτα, να σε άφησε χαμένο σε έναν τρελό κόσμο, όμως κάποτε ήταν δικός σου και σου χάρισε ευτυχία σε κατάσταση, όχι στιγμές. Αξίζει το τίμημα; Ίσως.

Οι έρωτες του  unhappy end είναι πολλοί. Αφήνουν πίσω τους την πίκρα, την απογοήτευση, το παράπονο. Δημιουργούν μια τρυπίτσα στην καρδιά σου που αιμορραγεί διαρκώς, έστω και στάλα – στάλα. Είναι όμως η δική σου αιμορραγία και την αγαπάς. Πάντα.