Γράφει ο Κώστας Αναγνωστόπουλος
Στην Ελλάδα όταν μιλάμε για ιταλικό τραγούδι, οι περισσότεροι έχουν στο νου τους τα χορευτικά και ρομαντικά τραγούδια της δεκαετίας του ’60 και των πάρτι. Μέχρι εκεί σταματά η ενημέρωση του ελληνικού κοινού για τα μουσικά δρώμενα στη γειτονική χώρα και δημιουργοί όπως ο Fabrizio De André, ίσως είναι παντελώς άγνωστοι.
Ο Fabrizio De André, ήταν έντονα πολιτικοποιημένος διανοούμενος, υπαρξιστής και ίσως ένας από τους σπουδαιότερους τραγουδοποιούς της Ιταλίας. Μάλιστα, πολλοί από τους στίχους-ποιήματα του, έχουν συμπεριληφθεί στα σχολικά βιβλία και διδάσκονται στους μαθητές.
Στα τραγούδια του έκανε σκληρή κριτική στο κατεστημένο, ενώ αναφερόταν στους περιθωριοποιημένους, τους επαναστάτες, αλλά και τους άτυχους της ζωής. Παράλληλα, δεν άφηνε απ΄έξω την πολιτική κριτική και προς την Αριστερά, αλλά και την τρομοκρατία που βρισκόταν στην κορύφωση τη δεκαετία του ’70, όταν άρχισε η μεγάλη του καριέρα.
Ο De André γεννήθηκε στη Γένοβα, στις 18 Φεβρουαρίου του 1940 και πέθανε ξαφνικά στο Μιλάνο στις 11 του Γενάρη του 1999. Προερχόταν από εύπορη οικογένεια, με την οποία διέκοψε σχέσεις λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων. Μέχρι να καθιερωθεί στον χώρο, έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού, ανάμεσα στις οποίες και τραγουδιστής σε κρουαζιερόπλοια, ενώ μερικές φορές στο ίδιο πρόγραμμα εμφανιζόταν και ο Μπερλουσκόνι!
Δημιούργησε περισσότερα από 20 άλμπουμ, στη 40χρονη καριέρα του, ενώ συνεργάστηκε με το νέο ρεύμα της ιταλικής μουσικής σκηνής, καθιερώνοντας και ένα είδος μπαλάντας που δεν υπήρχε έως τότε. Θαυμαστής του Μπρασένς, του οποίου τραγούδια μετέφρασε στα ιταλικά, αλλά δεν συνάντησε ποτέ γιατί φοβόταν πως μπορούσε να απογοητευτεί! Συνεργάστηκε με πολλούς δημιουργούς που αναζητούσαν άλλη κατευθύνση στη μουσική όπως ο ίδιος, ανάμεσα στους οποίους ο Nicola Piovani, ο φίλος του Luigi Tenco και ο Francesco De Gregori.
Ο Fabrizio De André πολιτικά κινείτο ανάμεσα στον Μαρξισμό και την αμφισβήτηση, γεγονός που του είχε βάλει την ταμπέλα του αναρχικού και ήταν προσκείμενος στο ανατρεπτικό κόμμα του Marco Pannella, το 1975. Πολλές φορές η αστυνομία του έκανε ελέγχους, ενώ για κάποιο διάστημα τον θεωρούσε και ύποπτο για συμμετοχή στις «Ερυθρές Ταξιαρχίες».
Ένα ορόσημο στην πολυτάραχη ζωή του, ήταν το 1979 όταν κατά τη διάρκεια περιοδείας του στη Σαρδηνία, τον απήγαγαν
ληστές για λύτρα. Απελευθερώθηκε μετά από τέσσερις μήνες, καθώς φέρεται να πλήρωσε τα χρήματα που ζητούσαν. Όταν οι ληστές συνελήφθησαν, ο De André κλήθηκε ως μάρτυρας ενώπιον του Δικαστηρίου. Έδειξε συμπάθεια για μερικούς από τους απαγωγείς του, δεδομένου ότι είχε καλή μεταχείριση, και εξέφρασε την αλληλεγγύη του προς αυτούς. «Αυτοί ήταν οι πραγματικοί κρατούμενοι», είπε, εκτιμώντας πως οδηγήθηκαν στην απαγωγή από ανάγκη. Δεν έδειξε όμως καμία συμπόνια για τους οργανωτές της απαγωγής, δεδομένου ότι ήταν ήδη πλούσιοι.
Σήμερα, στην Ιταλία υπάρχει βραβείο στο όνομα του, ενώ σε δρόμο της Γένοβας, όπου γεννήθηκε, έχει τοποθετηθεί και πλακέτα στη μνήμη του.