Της Άννας Παχή
Εντάξει, μου αρέσουν κιόλας, αλλά… Τα Χριστούγεννα δεν είσαι συνέχεια έξω. Κάτι το κρύο, κάτι το σόι που μαζεύεται, κάτι οι ονομαστικές εορτές, κάτι οι ψιλο(έως χοντρό) αφραγκίες, συνήθως βρίσκεσαι εντός οικιακών τειχών. Μαζί με τα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, είναι ανοιχτή και η πάντα πολύχρωμη τηλεόραση. Μόνο που τα τελευταία χρόνια, δεν είναι και τόσο εορταστική τις εορτές. Ίσως φταίει – όπως για πολλά ακόμη – ο κορονοϊός.
Αφήνω τα πρωινάδικα με τα στημένα γλέντια, όπου ο άλλος με την τσίμπλα στο μάτι προσπαθεί να κάνει «κέφι», ενώ παρουσιάστριες ισορροπούν στα δωδεκάποντα, βαμμένες σαν Ινδιάνοι εν καιρώ πολέμου και παρουσιαστές προσπαθούν να δείξουν πως υπάρχουν και αυτοί. Αφήνω επίσης τις γλεντζέδικες εκπομπές κάθε είδους, όπου καλλιτέχνες τρώνε και πίνουν λέγοντας και κανά τραγούδι για το ξεκάρφωμα. Αυτά τα έχουμε κάθε εβδομάδα, μόνο ο διάκοσμος αλλάζει.
Μιλάω για ταινίες. Εκείνες τις παλιές, που μας ταξίδευαν όταν ήμασταν μικροί με τα τραγούδια, τα χορευτικά και τα εκτυφλωτικά τους χρώματα. Αν το Πάσχα είναι συνώνυμο του «Ιησού από τη Ναζαρέτ», τα Χριστούγεννα ανήκαν στο μιούζικαλ.
Δυο κανάλια είχαμε και παίζαμε ξύλο για να αποφασίσουμε ποιο θα δούμε. Ταινίες από τη χρυσή εποχή του Χόλυγουντ, όπου όλα ήταν ρομαντικά, ηθικοπλαστικά και φυσικά, ζαχαρωμένα.
Χρώμα και μουσική παντού. Η ταινία τελείωνε κι έμενες με το χαμόγελο. Μεγάλοι πρωταγωνιστές σου έκαναν παρέα τα χριστουγεννιάτικα βράδια και δεν ήθελες να τους αποχωριστείς, παρόλο που νύσταζες.
Τώρα ότι έχει ξεμείνει από τις προηγούμενες μέρες, παίζεται τα Χριστούγεννα. Εξαιρείται το «Μόνος στο σπίτι» και κάτι άλλα γλυκερά. Επειδή με έχει πιάσει η νοσταλγία, παραθέτω μερικά από τα καλύτερα μιούζικαλ όλων των εποχών, που γνώρισα κάποια Χριστούγεννα..
«Εφτά νύφες για εφτά αδέλφια»: Εφτά ορεσίβια αδέρφια προσπαθούν να αποκατασταθούν. Ο μεγαλύτερος κάτι κάνει, όταν γνωρίζει, ερωτεύεται και παντρεύεται μια κοπέλα. Οι υπόλοιποι, καθώς δε διαθέτουν τρόπους, απλά κλέβουν τα κορίτσια της αρεσκείας τους και τα κρατούν ομήρους ψηλά στα βουνά όπου μένουν. Βουκολική κωμωδία βασισμένη στο μύθο της αρπαγής των Σαβίνων.
«Ο Βασιλιάς κι εγώ». Η Ντέμπορα Κερ ταξιδεύει στη μακρινή Ανατολή, με την αποστολή να διδάξει το δυτικό τρόπο ζωής στον απόλυτο μονάρχη Γιουλ Μπρύνερ. Μυθικά παλάτια, φανταχτερά κοστούμια, κι ένα θλιμμένο τέλος. Δε με χάλαγε. Πολύ..
«Ωραία μου Κυρία». Ο καθηγητής Χίγκινς εκπαιδεύει την τελείως αμόρφωτη Ελάιζα και τη μεταμορφώνει σε κυρία της υψηλής κοινωνίας. Τόσο υψηλής, που φυσικά την ερωτεύεται ο ίδιος. Και μόνο που εμφανίζεται η Ώντρευ Χέπμπορν αρκεί. Υπάρχει και στο Netflix.
«Βίκτωρ – Βικτόρια» Από τις καλύτερες ερμηνείες της Τζούλι Άντριους, μια κωμωδία καταστάσεων με ξεκαρδιστικές ατάκες και σκηνές. Η Τζούλι ταλαιπωρεί τον Τζέιμς Γκάρνερ ως γυναίκα που ντύνεται άντρας που ντύνεται γυναίκα. Μύλος.
«Chorus Line» Ιστορικό μιούζικαλ, που αφηγείται την προσπάθεια των νέων ηθοποιών να βρουν μια θέση στο σανίδι μιας παράστασης. Όνειρα, ελπίδες, απογοήτευση, επιτυχία. Με τον νεότατο Μάικλ Ντάγκλας.
«Top hat». Δεν είναι έγχρωμο αλλά απλά υπέροχο. Με εξαιρετικό σενάριο, αυτή η κωμωδία συνεχών παρεξηγήσεων μας χάρισε την απόλυτη χορευτική σκηνή. Cheek to cheek με το Φρεντ Ασταιρ και την Τζίντζερ Ρότζερς να στροβιλίζονται γλυκά. Heaven, I’m in heaven…
«Χορεύοντας στη βροχή». Χόρταινε το μάτι σου χορό και χρώμα. Ο τιτανοτεράστιος Τζιν Κέλι αλώνιζε στην οθόνη, παρέα με εκλεκτούς συναδέλφους καλλιτέχνες. Η σκηνή όπου χορεύει με την ανεπανάληπτη Σιντ Τσαρίς, είναι απλά εκπληκτική. Τα λόγια είναι περιττά για αυτό απολαύστε και τα δυο βίντεο..
«West side story». Ο μύθος του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας αναβιώνει στη Νέα Υόρκη (και αλλού, και αλλού).. Όσα χρόνια και να περάσουν, παραμένει εντυπωσιακό. Τώρα το έκανε ταινία κι ο Σπήλμπεργκ..
Αυτά προς το παρόν. Θα ακολουθήσουν κι άλλα.. Και ταινίες επίσης, γιατί αν περιμένουμε από την τηλεόραση, σωθήκαμε.
Χρόνια Πολλά!