Γράφει η Άννα Παχή
Χρόνια πριν, όταν το μεταναστευτικό θέμα είχε αρχίσει να έχει τις πρώτες δυσάρεστες επιπτώσεις, μια καλή φίλη μου έδωσε ένα παράδειγμα: “Έχεις ένα τριάρι. Ένας άνθρωπος βρίσκεται στον δρόμο και δέχεσαι να τον φιλοξενήσεις. Ύστερα έρχεται δεύτερος. Τρίτος. Τέταρτος. Σιγά – σιγά, το σπίτι γεμίζει ανθρώπους που δεν χωράνε πια. Οι άνθρωποι αυτοί εξακολουθούν να μην έχουν σπίτι και συνεχίζουν να έρχονται κι άλλοι. Συνεχώς μπαίνουν άνθρωποι που αρχίζουν να ζητούν δικαιώματα στο δικό σου σπίτι. Νομοτελειακά, στο τέλος θα βγάλουν έξω εσένα”.
Αυτό συμβαίνει τώρα. Ολόκληρη η χώρα έχει μπουκώσει. Άνθρωποι διαφορετικής κουλτούρας, άλλης νοοτροπίας έρχονται κατά κοπάδια στη χώρα. Νησιά όπως η Λέσβος και η Χίος έχασαν τον τοπικό τους χαρακτήρα κι έγιναν αποθήκες ανθρώπων. Το κέντρο της Αθήνας – πρωτεύουσας της χώρας θυμίζω – είναι απροσπέλαστο. Παράνομοι μετανάστες παντού, εξαρτημένοι που χτυπούν τη δόση τους ανενόχλητοι, ζητιάνοι με ανορθόγραφα “Πινάο” στα πεζοδρόμια.
Όχι, δεν είναι πρόσφυγες οι περισσότεροι. Είναι απλώς παράνομοι μετανάστες κι όλη αυτή η φιλολογία περί του “καημένου” δεν στέκει πια. Περπατάς στο δρόμο και σε κοιτούν εχθρικά. Κυκλοφορούν σε μπουλούκια και φοβάσαι να περάσεις δίπλα τους. Μπαίνεις σε λεωφορεία και τρένα και νομίζεις πως βρίσκεσαι σε άλλη χώρα.
Όλα αυτά θα ήταν πολύ πιο ανώδυνα αν αυτοί οι άνθρωποι έβρισκαν αυτό για το οποίο έχουν έρθει. Καλύτερη ζωή. Δουλειά, λεφτά, ενσωμάτωση στην εδώ κοινωνία. Δεν το βρίσκουν όμως. Η δύσκολη οικονομική κατάσταση, η έλλειψη δομών, η παντελής απουσία αστυνόμευσης, τους αφήνουν μόνους, ανεξέλεγκτους, έρμαια του κάθε εκμεταλλευτή, έρμαια της τόσο διαφορετικής τους νοοτροπίας.
Δεν είναι Σύριοι όλοι αυτοί. Δεν είναι κυνηγημένοι. Δεν είναι πρόσφυγες. Είναι απλώς παράνομοι. Ήρθαν εδώ επειδή μπορούσαν. Μένουν εδώ επειδή δεν μπορούν να πάνε αλλού. Οι άλλες χώρες έχουν σύνορα, όχι μια ατέλειωτη θαλασσογραμμή που είναι τεχνικά αδύνατον να ελεγχθεί, άρα πανεύκολο να την παραβιάσεις.
Η εύκολη λύση της κάθε κυβέρνησης στα προβλήματα ήταν πάντα τα ΜΑΤ. Συγκεντρώσεις για την κρίση, ΜΑΤ. Συλλαλητήρια για κάθε είδους επαγγελματικά και κοινωνικά θέματα, τα ΜΑΤ. Επεισόδια στα Εξάρχεια, ΜΑΤ. Το αγαπημένο πασπαρτού.
Τώρα, για μια ακόμη φορά, από μια ακόμη κυβέρνηση, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στους ίδιους ανθρώπους που τους πληρώνουν. Χαμός στη Χίο και τη Μυτιλήνη καθώς μέσα στη νύχτα, αποβιβάστηκαν σαν κλέφτες τα γκρέιντερ και οι μπουλντόζες που θα φτιάξουν “κλειστές δομές” μεταναστών. Δηλαδή κλουβιά, όπου θα χώσουν μέσα χιλιάδες ψυχές. Οι ψυχές όμως θέλουν να φάνε, να πιούν, να κοιμηθούν, να μην κρυώνουν. Και κάποια στιγμή θα επαναστατήσουν – επίσης νομοτελειακά. Αυτό κάνουν ήδη, σε όλη τη χώρα.
Δεν πιστεύω πως δεν υπάρχει λύση. Όλο αυτό που συμβαίνει, αν το σκεφτείς με τη λογική, σίγουρα κρύβει άλλα πράγματα από πίσω. Η χώρα υποβιβάζεται εδώ και χρόνια. Φορτώνεται ότι δεν θέλουν οι άλλες χώρες. Εμείς υποβιβαζόμαστε. Οι έννοιες της φιλοξενίας, της συμπάθειας, της αλληλοβοήθειας, που χαρακτήριζαν ανέκαθεν τους Έλληνες έχουν χαθεί. Χάθηκαν όταν εγκαταστάθηκε ο φόβος.
Κανένας σώφρων άνθρωπος δεν μένει ασυγκίνητος μπροστά στο ανθρώπινο δράμα. Άσχετα αν μπορεί να βοηθήσει ή όχι, η εικόνα ενός πρόσφυγα, μιας βασανισμένης μητέρας, ενός πληγωμένου παιδιού, σε κάνει να λυπάσαι. Εδώ και χρόνια στην Ελλάδα όμως, αυτή η ιστορία έχει εκφυλιστεί.
Αν ήμουν πολιτικός σε μεγάλη θέση, θα έριχνα μια ιδέα στο τραπέζι, έτσι για πλάκα: Δώσε σε όλους την ελληνική υπηκοότητα για ένα χρόνο ας πούμε, και στείλ’ τους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Έτσι, κατά κοπάδια. Κι ύστερα, απλώς θα περίμενα να δω τι θα γίνει.