Μην πέσετε να με φάτε, ξέρω ..
Κάποιοι, μέχρι τον Οκτώβρη ζουν ακόμα καλοκαίρι. Μα μία οι βροχές, μια αυτή η πρώτη Σεπτέμβρη .. Έχω μπεί σε mood φθινοπώρου.
Το φθινόπωρο είναι κάτι σαν την καινούργια χρονιά. Νιώθουμε όλοι λίγο ότι πάμε από την αρχή. Έχουμε μόλις αφήσει τα Πλατσουρίσματα και σκεφτόμαστε το γνωστό : «Τα κεφάλια μέσα».
Μας πιάνει μια μελαγχολία που δεν ξέρουμε αν είναι απ’ τον καιρό, αν είναι από τα δύσκολα οικονομικά σενάρια που κοντοζυγώνουν, ή αν απλά μας πειράζει ότι αποχωριζόμαστε την ξεγνοιασιά. Και πάνω εκεί στη μελαγχολία, έρχονται και τα όνειρα.
Αυτά που κάνεις σε κάθε αρχή, η ανάγκη για δημιουργία και συντονισμό με τον εαυτό σου. Αγαπώ πολύ τον Καζαντζάκη, έχω μια καρμική θα έλεγα σχέση με το έργο του. Μια από τις αγαπημένες μου φράσεις είναι η εξής: «Ότι επιθυμείς να το φωνάζεις, αγρίμι να γίνεσαι. Δεν ταιριάζει η μετριότητα με τη λαχτάρα».
Έτσι νομίζω, νιώθω κάθε Σεπτέμβρη. Ένα αγρίμι που φωνάζει τα όνειρα του και προσπαθεί να τα βάλει σε σειρά. Όμως, μόλις περνάει λίγο ο καιρός τα βάζω κ εγώ σε δεύτερη μοίρα και αφήνω την καθημερινότητα να με κερδίσει. Με τα προβλήματα και τους γρήγορους ρυθμούς της.
Άραγε γιατί όλοι το κάνουμε αυτό; Γιατί αφήνουμε στην άκρη το όνειρο; Είναι γιατί μας φαίνεται άπιαστο; Έχουμε ανασφάλεια ως προς τις δυνατότητες μας ; Η απλώς … (ήρεμα ρωτάω …) Μήπως έχουμε λίγο βολευτεί; Μήπως επειδή ξέρουμε ότι για να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα, πρέπει σίγουρα να βγεις από τη τρύπα του «Ζω για να δουλεύω»; Μήπως πρέπει λίγο να αφήσουμε το παιδί μέσα μας να μιλήσει; Εκείνο που ήξερε ακριβώς τι το κάνει ευτυχισμένο;
Όλοι ξέρουμε βαθιά μέσα μας τι είναι αυτό που λαχταράμε, τι θέλουμε πραγματικά. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να συγκεντρωθούμε και να το ακούσουμε. Και αφού το ακούσουμε… Από τη θεωρία στην πράξη…
Θα κουραστούμε. Θα θυμώσουμε. Θα αποτύχουμε. Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα. Αν βάζαμε στα θέλω την ίδια ενέργεια που βάζουμε στις υποχρεώσεις, τότε θα καταφέρναμε να μην θεωρούμε σχεδόν τίποτα υποχρέωση. Θα ήταν απλά ένας δρόμος για το όνειρο…
Έτσι θέλω να ξεκινήσω αυτό το φθινόπωρο, βάζοντας στόχους να φτιάξω δρόμους που θα με οδηγήσουν στο όνειρο μου… Κι ας είναι δύσκολο, κι ας πέσω κάποιες φορές…. Ε και τι έγινε; Σηκώνομαι και φτου κι απ’ την αρχή, όσες φορές κι αν χρειαστεί.
Αυτή λοιπόν είναι η ευχή μου… Αυτό το φθινόπωρο να αποφασίσουμε πώς κανένα όνειρο δεν είναι άπιαστο. Χρειάζεται απλώς επιμονή και υπομονή, ε, και λίγο τρέλα… Καλό φθινόπωρο αγριμάκια… «Φωνάξτε το»