Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Τι έγινε ρε παιδιά που έλεγε και ο Σπύρος Παπαδόπουλος στους “Απαράδεκτους” στις αρχές της δεκαετίας του 90; Γιατί τόση χυδαιότητα παντού; Γιατί πουλάει τόσο πολύ το χυδαίο; Γιατί ξαναζούμε την δεκαετία του 90 (χωρίς τα λεφτά βεβαίως βεβαίως).
Από την μια η τηλεόραση, το Game of Love, το Power of Love και πάει λέγοντας. Που μόνο love και αίσθημα δεν είναι δηλαδή. Πιο πολύ φέρνουν σε ταινίες του Σειρηνάκη. Από την άλλη η “καριόλα σε μισώ” του Χρήστου Δάντη που βέβαια δεν είναι ο μοναδικός με τέτοιους στίχους, αλλά όπως και να το κάνουμε από έναν τραγουδιστή που ερμήνευσε το “παλιό μου παλτό”, σου κάνει κάπως.
Και το κακό δεν είναι ότι υπάρχουν χυδαία τραγούδια ή εκπομπές στην τηλεόραση. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Το κακό είναι ότι σημειώνουν επιτυχία.
Η τηλεθέαση στα τηλεσκουπίδια αυτά είναι στα ύψη και η “καριόλα” θα γίνει μέγα hit ,θα ακούγεται σε όλα τα μπαράκια και θα γίνει ο ύμνος του “κάγκουρα” που θα βγάζει τα απωθημένα του για την “καριόλα” που τον παράτησε και τα βρήκε με άλλον “κάγκουρα”.
Θα μου πεις αφού “ξεβλαχέψαμε”, όλα αυτά θα έπρεπε να σου φαίνονται φυσιολογικά. Έλα όμως που δεν μου φαίνονται!Έχω πρόβλημα γιατρέ μου;
Χυδαιότητα επικρατεί παντού βέβαια. Χυδαιότητα στην πολιτική σκηνή, χυδαιότητα στον αθλητισμό, χυδαιότητα στην ενημέρωση με τα fake news.
Ζούμε στη χώρα της χυδαιότητας και οι όποιες λογικές φωνές αντιμετωπίζονται περίπου σαν γραφικές.
Θα μου πεις τι να κάνουμε μπροστά σε όλη αυτή τη χυδαιότητα. Απόρριψέ την, μην την αφήνεις άλλο να γιγαντωθεί. Κλείσε το χαζοκούτι όταν παίζει σαβούρα, άλλαξε σταθμό στο ραδιόφωνο όταν ακούς για “καριόλες”, διασταύρωνε τις ειδήσεις και μην τις τρως αμάσητες, άνοιξε κάνα βιβλίο. Και βλέπουμε…