Της Άννας Παχή
Σήμερα ξύπνησα με νεύρα, όπως είμαι σίγουρη πως πολλοί από σας επίσης. Είναι «αυτές οι μέρες» όπου έτσι, χωρίς λόγο, θες να τα κάνεις όλα λίμπα. Με θόρυβο κιόλας.
Πριν λίγα χρόνια, πριν μας κατσικωθεί η κρίση που έγινε καθημερινότητα, τα νεύρα και η κατήφεια την εποχή των Χριστουγέννων μπορούσε να επιφέρει εξοστρακισμό σε κείνον που απλά του άναβαν τα γλομπάκια βρε αδερφέ, και δεν εννοώ αυτά του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Σίγουρα, είμαστε αρκετά περιορισμένοι, δε μπορούμε πάντα να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Μπορούμε όμως να το σκεφτούμε. Παρακάτω θα βρείτε μια λίστα από τις αγνές, καλοκάγαθες και αγαπησιάρικες σκέψεις μου. Μπορείτε να τις χρησιμοποιήσετε ελεύθερα.
Στο αφεντικό, που ενώ σου ρουφάει το αίμα, ήτοι σου δίνει τα μισά λεφτά για τις διπλές ώρες και θέλει να είσαι και ευχαριστημένος από αυτό: «Αν σου χώσω το κεφάλι στην τουαλέτα και τραβήξω το καζανάκι, πόσο θα σου αρέσει;»
Στον οδηγό του λεωφορείου που σε βλέπει να τρέχεις ασθμαίνοντας και να φτάνεις στη στάση και στην πόρτα δεν κάνει ένα ‘τσακ’ να μπεις μέσα: «Το τιμόνι θα σου ταίριαζε κολάρο»
Στο δημόσιο υπάλληλο που σε κοιτά με το βλέμμα της αγελάδας και αναφέρει το ίδιο αδιάφορα πως όχι, η δουλειά σου δε μπορεί να γίνει επειδή λείπει το κόμμα από την τρίτη λέξη της τέταρτης φράσης του δικαιολογητικού: «Λένε πως το συρραπτικό λειτουργεί μια χαρά στο ανθρώπινο δέρμα. Θες να δοκιμάσουμε; Πάνω σου;»
Στον ΙΧιτζή που – φυσικά – δεν δύναται να σταματήσει στη διάβαση για να περάσεις, καθώς η μετάβασή του όπου στο διάολο πάει είναι ζήτημα ζωής και θανάτου: «Υπάρχουν πολλές κολώνες της ΔΕΗ. Δεν πέφτεις πάνω σε μια;»
Στη θεία που επιμένει να σε ρωτά πότε θα παντρευτείς, πότε θα κάνεις παιδιά, για πόσο θα μείνεις αλήτρα που γυρνά στα αμέρικαν μπαρ: «Νομίζω πως ήρθε η ώρα να δεις τα ραδίκια ανάποδα. Και τα σκουλήκια έχουν ψυχή».
Στις αλυσίδες καταστημάτων και τον καταιγισμό «προσφορών» για ένα σωρό πιθανά και απίθανα προϊόντα που δεν έχεις λεφτά να αγοράσεις αλλά αυτές επιμένουν: «Μια μολότωφ στη βιτρίνα θα έδινε περισσότερο εορταστικό ύφος, τι λες;»
Στο συνάδερφο που φέρεται σαν πριμαντόνα στην όπερα, νομίζοντας – λανθασμένα – πως είσαι υπάλληλός του: «Θα ταίριαζες θαυμάσια στον κάδο σκουπιδιών της γωνίας. Σε συνοδεύω.»
Σε όλους όσοι απαιτούν να κινείσαι μόνιμα στη ροζουλί τσιχλοφουσκέ χριστουγεννιάτικη κατάσταση σα να είσαι λοβοτομημένος: «Σου πήρα λαμπάκια. Ωραία δε φωτίζουν; Κατάπιε τα».
Θα ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες σκέψεις… Φυλαχτείτε.