Γράφει η Άννα Παχή

Άργησα πολύ να γράψω για αυτό το θέμα. Ίσως επειδή δεν ήθελα. Τι να γράψω δηλαδή; Πως μια γυναίκα ακόμη, βρήκε τραγικό θάνατο επειδή έτσι το θέλησε ένας ανώμαλος; Επειδή «τόλμησε» να πάει να αθληθεί μόνη της; Επειδή η φύση κρύβει κινδύνους που δεν θα έπρεπε; Αντί να φοβάσαι τις λακκούβες και τα τσακάλια, φοβάσαι τους δίποδους φονιάδες – βιαστές.

Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας λειτούργησαν «καλά». Όλοι καταδίκασαν το νέο αυτό έγκλημα. Πολύ καλά έκαναν, δεν το συζητώ. Μου έκανε όμως εντύπωση που όλοι την αναφέρουν ως επιστήμονα, πρώτα από όλα. Η Susan όπως γνωρίζουμε ήρθε να παρακολουθήσει ένα επιστημονικό συνέδριο. Η ιδιότητά της αυτή – αισθάνομαι – ότι υπερκάλυψε το βασικότερο: Είναι – ήταν, Γυναίκα.

Έχουν γραφτεί πολλά για την γυναικοκτονία που τείνει να πάρει μυθικές διαστάσεις. Εν έτει 2019, που θα περίμενε κανείς να έχουμε προχωρήσει σαν πολιτισμός και κοινωνία, η οποιαδήποτε λογική γυναίκα φοβάται να κυκλοφορήσει μόνη. Δεν ξέρω κατά πόσον είμαι λογική, αλλά δεν γυρίζω ποτέ στο σπίτι ασυνόδευτη. Κάποτε, σε μια παρέα, ένας τύπος με ρώτησε «καλά, τι φοβάσαι κοτζάμ γυναίκα;» Η απάντηση ήταν πολύ απλή και είχε το ύφος αντερώτησης: «Σταματά δίπλα μου ένα βαν. Με χώνουν μέσα. Θα με βρεις;». Προς τιμήν του, ζήτησε συγγνώμη. Δεν είναι όμως μόνον εκείνος που θα έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη.

Συγγνώμη θα πρέπει να ζητήσουν όλοι οι άνδρες που χασκογελάνε μεταξύ τους λέγοντας χυδαιότητες για γυναίκες, που αν τις έλεγε κάποιος για τις μανάδες, τις αδερφές ή τις κόρες του θα έφταναν να σκοτώσουν.

Συγγνώμη θα πρέπει να ζητήσουν όλοι όσοι κοιτούν μια γυναίκα και κρίνουν τι φοράει, πως περπατάει, πως εκφράζεται, χωρίς να κάνουν ή να δέχονται κρίση για την δική τους αισθητική ή συμπεριφορά.

Συγγνώμη θα πρέπει να ζητήσουν όλοι εκείνοι που γνωρίζουν την παραβατική έως επικίνδυνοι συμπεριφορά κάποιου και δεν κάνουν τίποτα για να προλάβουν το κακό. Μια κουβέντα, μια παραίνεση, μια καταγγελία.

Συγγνώμη θα πρέπει να ζητήσουν όλοι όσοι έχουν μια κάποια εξουσία και αρνούνται να θεσμοθετήσουν τις ποινές που πρέπει απέναντι στο – κάθε – έγκλημα.

Συγγνώμη θα πρέπει να ζητήσει ο κόσμος απέναντι σε κάθε γυναίκα που πρέπει να σκεφτεί πως θα γυρίσει στο σπίτι της με ασφάλεια, που χαμηλώνει τα μάτια όταν την προσβάλλει ο κάθε κομπλεξικός στον δρόμο, που σφίγγει τα δόντια όταν την χαρακτηρίζουν όπως θέλουν, που αμπαρώνει το σπίτι της για να μπορέσει να κοιμηθεί.

Εγκλήματα γίνονταν και θα γίνονται πάντα, πρόκειται για νομοτέλεια. Ούτε είναι αποκλειστικά οι γυναίκες τα θύματα. Είναι όμως τα εύκολα θύματα. Επειδή ο κάθε ηλίθιος μπορεί.

Αντίο Susan. Δεν με νοιάζει που ήσουν επιστήμονας. Με νοιάζει που υπήρξες Γυναίκα.

Σ’ αγαπώ.