Γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος
Μετά την ανάγκη της αναπνοής, η αμέσως επόμενη και απαραίτητη συνθήκη για τη ζωή ενός ανθρώπου, είναι η ελευθερία του. Σε κάθε ανθρώπινο ον έρχεται η στιγμή που θέλει να ζήσει μόνο του, να θέτει το ίδιο τους όρους στην καθημερινότητά του, να είναι το ίδιο ο κυρίαρχος της ζωής του, να επιλέγει εκείνο, τις επιλογές του. Να είναι ένα αυτόνομο και ενεργό άτομο, να κάνει πράξη την σκέψη του και να ευθύνεται αυτός και μόνο αυτός. Στην Ελλάδα του 2018 για τους ανθρώπους με αναπηρία αυτό φαντάζει αδύνατον. Τα αναφαίρετα δικαιώματα που έχει ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας, ο ανάπηρος πολίτης της δεν τα έχει, τα στερείται. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί ο πολίτης είναι ανάπηρος, αλλά γιατί δεν του παρέχονται οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να συνυπάρχει ισότιμα με το σύνολο των ανθρώπων.
Η Ανεξάρτητη Διαβίωση μέσω των Προσωπικών Βοηθών, συμβάλλει στην πλήρη εξάλειψη της αναπηρίας. H αναπηρία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανημπόρια του να κάνει κάποιος -όντας ανάπηρος-, όσα κάνει ο μη ανάπηρος. Στον επωφελούμενο λοιπόν από τους Προσωπικούς Βοηθούς, η όποια πάθηση του παραμένει και φεύγει η αναπηρία.
- Γιατί θα μπορεί να βγει από το σπίτι του όποτε το θελήσει.
- Γιατί θα μπορεί να συναντήσει φίλους, να πάει σε ταξίδια.
- Γιατί θα μπορεί να εργαστεί, να κοινωνικοποιηθεί.
- Γιατί θα μπορεί να ζει στον δικό του προσωπικό χώρο, να φορά τα ρούχα που θέλει, να έχει την εξωτερική εμφάνιση που θέλει, να τρώει όποτε και όσο θέλει, να κάνει μπάνιο όσο συχνά θέλει.
Και άλλα μυριάδες μεγάλα και μικρά πράγματα που συνθέτουν τον κάθε έναν από μας. Πράγματα τα οποία για ‘σένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο είναι αυτονόητα σαν τον ήλιο που ανατέλλει, εκτός αν είσαι ανάπηρος και άρα δεν έχεις Προσωπικό Βοηθό. Το βάρος της φροντίδας και της εξυπηρέτησης των αναγκών ενός αναπήρου έως και σήμερα πέφτει αποκλειστικά στις πλάτες των γονιών και ενίοτε των φίλων.
Όσο όμως κι αν μας αγαπούν οι γονείς μας, όσο κι αν καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για την φροντίδα μας, δεν μπορούν ποτέ να μας προσφέρουν αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε, δηλαδή, την ζωή μας στα δικά μας χέρια. Οι γονείς μας όσο κι αν μας αγαπούν έχουν την δική τους κοσμοθεωρία, τα δικά τους “πρέπει”, τους δικούς τους κανόνες και όρους για την ύπαρξη και την “σωστή” διαβίωση. Πέρα από τα παραπάνω, μεγαλώνουν, φθείρονται, δεν έχουν πια τις ίδιες αντοχές. Όλα αυτά μοιραία επηρεάζουν την ζωή του ανθρώπου με αναπηρία, την ψυχολογία του, την κοινωνικότητά του. Φανταστείτε τον εαυτό σας, αν σας εξανάγκαζαν οι συνθήκες της ζωής, να μην φεύγατε ποτέ από το πατρικό σας σπίτι και από την συμβίωση με τους γονείς σας.
Η θέσπιση της Ανεξάρτητης Διαβίωσης στην Ελλάδα, όπως ήδη υπάρχει σε πολλές χώρες του εξωτερικού, είναι ουσιαστικά η κάλυψη της μισθοδοσίας των Προσωπικών Βοηθών, που θα εξυπηρετούν την κάθε ανάγκη του ανθρώπου, καθιστώντας τον όχι ένα ανάπηρο, αλλά ένα ισότιμο μέλος της κοινωνίας, ελαφρύνοντας παράλληλα και το βάρος της ευθύνης σε ψυχολογικό και πρακτικό επίπεδο και της οικογένειας του και του ίδιου. Για να κλείσω κάπου εδώ, θα πω το εξής, η Ανεξάρτητη Διαβίωση μας αφορά όλους, γιατί κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει αν θα είναι ο επόμενος που θα την χρειαστεί.
Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στον Οργανισμό Ανεξάρτητης Διαβίωσης: i-living.
email: iliving.greece@gmail.com