Γράφει η Άννα Παχή

Στα πλαίσια της επιθυμίας για ανοσία, σαφώς και θα εμβολιαστείς. Καθώς έχω άυλη συνταγογράφηση, υποδέχτηκα το μήνυμα για την πρώτη δόση με μια – ας πούμε – ανακούφιση. Να τελειώνουμε. Πήγα στο Εμβολιαστικό Κέντρο Ζωγράφου, όπου μια πολύ ευχάριστη και ελαφροχέρα γιατρός με ενημέρωσε πως θα κάνω το Pfizer και μου τσίμπησε το αριστερό μπράτσο. Είχα ένα πονάκι στο μέρος της ένεσης για λίγες ώρες κι αυτό ήταν όλο.

Όταν ήρθε το μήνυμα για τη δεύτερη δόση, ήμουν οριακά χαρούμενη. Τώρα τελειώνουμε, σκέφτηκα. Ξαναπήγα στο Κέντρο, όπου μια άλλη ελαφροχέρα γιατρός ολοκλήρωσε τον εμβολιασμό μου. “Ίσως ανεβάσετε πυρετό και πονάκια” μου είπε. “Μην πάρετε τίποτα προληπτικά, αλλά αν δεν αντέξετε, ένα depon θα σας ανακουφίσει”. Το depon δεν με έπιανε ποτέ, οπότε τη ρώτησα για το αγαπημένο μου panadol extra. “Κανένα πρόβλημα” μου απάντησε γελαστή. Πήγα σπίτι μου και κοιμήθηκα σαν πουλάκι.

Την υπόλοιπη μέρα, με ενοχλούσε κάπως το χέρι, ένιωθα καλά όμως. Ήπια καφέ, ντύθηκα και πήγα στο γραφείο. Από τις δέκα και μετά, τα πράγματα άλλαξαν. Στην αρχή, δέκατα. Εντάξει, δεν έτρεχε τίποτα, μέχρι 38 αντέχω και δουλεύω. Το μεσημέρι ήπια ένα παυσίπονο, η διάρκεια του οποίου κράτησε ακριβώς μια ώρα. Ύστερα, ήρθε το δράμα.

Άρχισα να έχω ρίγη. Κρύωνα. Ευτυχώς μια συνάδελφος μου δάνεισε μια ζακετούλα και πορεύτηκα για λίγο. Τα ρίγη επέστρεψαν δριμύτερα. Κρύωνα. Πολύ. Βάζω θερμόμετρο. 38 και 2. Φεύγω από το γραφείο κακήν κακώς και σε όλο το δρόμο ονειρευόμουν κουβέρτες και παπλώματα. Φάνω σπίτι, κάνω ένα καυτό μπάνιο, φοράω πυτζάμες, βγάζω και το πάπλωμα, κουκουλώνομαι, τρώω κάτι ελαφρύ. Το θερμόμετρο έδειχνε 38 και 7. Την κάτσαμε. Οι πόνοι είχαν ήδη αρχίσει. Πλέον, ξέρω να σας πω πόσα οστά έχει ακριβώς το ανθρώπινο σώμα, καθώς πονούσαν όλα ταυτόχρονα. 206 και να πονάνε τα ρημάδια. Τελείως ακίνητη, κάπως παλευόταν. Έτσι κι έκανα να γυρίσω λίγο, να οι σουβλιές.

Κάποια στιγμή έπεσα σε λήθαργο, εκεί στον καναπέ μου. Ξύπνησα μέσα στη νύχτα καθώς ένιωσα το κεφάλι μου να ετοιμάζεται να εκραγεί και κάποιον να μου βγάζει τα δόντια με τανάλια. (Μου έχουν βγάλει φρονιμίτη με τανάλια, ξέρω τι σας λέω). Αποφασίζω να πάρω ένα παυσίπονο ακόμη. Με τα χίλια ζόρια, λόγω αφόρητης ζαλάδας και πόνου, φτάνω στο οικιακό μου φαρμακείο. Μαντέψτε. Δεν είχα παυσίπονα. Το μόνο που έκανε για την περίπτωση ήταν ένα Niflamol. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου θυμόμουν πως κάποια χάπια δεν πρέπει να τα πάρεις γιατί αναστέλλουν το εμβόλιο. Δε γμτ.. Μισή ντροπή δική μου, μισή δική του, σκέφτηκα κρατώντας το κεφάλι μου με τα δυο χέρια για να μην εκσφενδονιστεί η όποια φαιά ουσία έχω στους γύρω τοίχους. Το ήπια, ομολογώ. Δεν ξέρω αν βοήθησε εκείνο, ή αν εγώ τα ‘χα παίξει από τους πόνους, πάντως έπεσα σε λήθαργο ξανά. Ήταν πεντέμιση το πρωί της Παρασκευής.

Με ξύπνησε το τηλέφωνο. Ήταν από το γραφείο και μου πήρε κάμποση ώρα να καταλάβω ποιο γραφείο, ποια συνάδελφος, τι μέρα είναι και ποια χρονιά. Η παραμικρή κουβέντα με κούραζε τόσο που η ανάσα μου έβγαινε κοφτή και βαριά. Μου ευχήθηκαν περαστικά και ξανακοιμήθηκα.

Μερικές ώρες αργότερα με ξύπνησε η πείνα. Ευτυχώς ο καλός θεός έχει φτιάξει τα delivery. Μου τηλεφώνησε και η φίλη μου η Άντα να ρωτήσει αν είμαι καλά κι αν χρειάζομαι κάτι. Χρειάζομαι. Παυσίπονα. Το καλό μου το κορίτσι, έφερε ένα κουτί. Ξανακοιμήθηκα.

Ο πυρετός έπεσε στο 37 και 2 αργά το μεσημέρι, οπότε άρχισα να έχω μια καλύτερη επικοινωνία με το περιβάλλον. Οι πόνοι λιγόστεψαν, όχι όμως η ζαλάδα. Πήρα κοντά μου τηλέφωνα, νερό και παυσίπονα και κατά τις 11 ξεράθηκα πάλι.

Την επόμενη, Σάββατο, ήμουν κάπως καλύτερα. 37 ακατέβατο βέβαια και η ζαλάδα, ζαλάδα. Πήρα στον ΕΟΔΥ και ρώτησα αν έκανα ζημιά στο εμβόλιο με το Niflamol. Όχι, μου είπαν. Αν είναι φυσιολογικό αυτό που περνάω. Ναι, μου απάντησαν. Πολύ ωραία!

Μέχρι την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν έχω συνέλθει τελείως. Αντιλαμβάνομαι πως πέρασα κορωνοϊό, έστω για λίγες ώρες. Πιστέψτε με, δεν χρειάζεται περισσότερες. Είναι φριχτό. Φυσικά, έτσι το πέρασα εγώ, κάποιοι οργανισμοί μπορεί να είναι πιο ανθεκτικοί από τον δικό μου. Όμως, ποιος το ρισκάρει;

Μη νομίσετε πως είμαι καμιά μη μου άπτου. Κάτι χειρουργεία, κάτι αντικαταστάσεις οστών, κάτι γυναικολογικά επί χρόνια, τον αντέχω τον άτιμο τον πόνο. Αυτό που πέρασα όμως, μόνο με πόνο μετά από χειρουργείο συγκρίνεται. Μη σας τύχει.

Εν κατακλείδι: Κέρατα και ουρά περίμενα, πόνοι και ζαλάδες μου ήρθαν. Δεν πειράζει. Τώρα ξέρω τι σημαίνει κορωνοϊός. Είμαι πολύ ευχαριστημένη που εμβολιάστηκα, παρά την ταλαιπωρία. Κάτι άκουσα για τρίτη δόση. Με το καλό.