Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Μια βόλτα στους πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά αλλά και των άλλων μεγάλων πόλεων της Ελλάδας σε φέρνει φάτσα κάρτα με τους καλλιτέχνες του δρόμου. Πλανόδιοι ηθοποιοί σε αυτοσχέδια σκετσάκια, τραγουδιστές με μοναδικό όπλο τη φωνή τους, ξημεροβραδιάζονται στο δρόμο πουλώντας το ταλέντο τους για μερικά ψιλά, που ελπίζουν ότι θα ρίξει κάποιος περαστικός.
Ανθρώπους που δεν θα τους δεις σε κανένα talent show της τηλεόρασης και το όνομά τους δεν θα παίξει ποτέ σε καμία μαρκίζα μουσικού κέντρου.
Όμως έχουν ταλέντο που ξεχειλίζει. Αρκετές φορές στη μέση περίπου της Ερμού έχω σταματήσει για να ακούσω έναν καλλιτέχνη γύρω στα 30, που η φωνή του θυμίζει κάτι από Van morisson. Με μια ακουστική κιθάρα στο χέρι τραγουδάει με τον δικό του μοναδικό τρόπο ροκ και μπλουζ κομμάτια και σε κάνει να ανατριχιάζεις.
Και να λες πως αυτός ο άνθρωπος αναγκάζεται να βρίσκεται στους δρόμους για να βγάλει τα προς το ζην, αντί να είναι πρώτο όνομα σε κάποια μουσική σκηνή, να έχει λύσει το οικονομικό του πρόβλημα και να κάνει στην τελική αυτό που γουστάρει περισσότερο.
Και πως κανείς από τους δεκάδες μουσικούς παραγωγούς που σίγουρα διαβαίνουν τον πιο πολυσύχναστο δρόμο της Ελλάδας δεν τον έχει ακούσει και δεν τον έχει πάρει δίπλα του να τον αναδείξει.
Η απάντηση είναι μάλλον απλή. Το ταλέντο δεν ήταν ποτέ το απαραίτητο συστατικό για να πετύχεις σε αυτή τη χώρα. Μεγαλύτερη βαρύτητα έχουν οι γνωριμίες, τα κυκλώματα, ο κολλητός του κολλητού και πάει λέγοντας…
Και κάπου εδώ μπαίνει ο παράγοντας αξιοπρέπεια. Μπαίνεις σε αυτά τα τριπάκια και μεταμορφώνεσαι σε κάτι που δεν είσαι για χάρη μιας δόξας εφήμερης ή παραμένεις ο εαυτός σου με ότι αυτό και αν συνεπάγεται;
Ο συγκεκριμένος κάτι μου λέει ότι επέλεξε το δεύτερο. Μαγκιά του…