Όταν ήμουν μικρή, είχα όπως πολλά παιδάκια αρκετά χαμηλό σίδηρο , Έπαιρνα συμπλήρωμα αλλά δεν το συμπαθούσα και πολύ, οπότε άλλες φορές το έπαιρνα και άλλες όχι. Λόγω της κατάστασης, η ζαλάδα ήταν ένα αρκετά συχνό φαινόμενο. Κάθε φορά που ζαλιζόμουν έβλεπα και ‘αστεράκια’ που λέμε.
Με το παιδικό μου κεφαλάκι έφτιαξα μια ιστορία. Όποτε έβλεπα τα αστεράκια έλεγα ότι μάλλον ήρθε η καλή μου νεράιδα , αλλά είναι αόρατη κ εγώ δεν τη βλέπω. Της είχα δώσει και όνομα, την φώναζα “Λίντα”. Κάθε φορά λοιπόν που “ερχόταν “, ανάλογα σε τι φάση με έβρισκε, ζητούσα κάποιες χάρες. Αν φοβόμουν ζητούσα να με προστατέψει και να διώξει το φόβο, αν ονειρευόμουν κάτι να κάνω , το ζητούσα επίμονα και υποσχόμουν ότι θα προσπαθήσω κ εγώ για να γίνει. Αν ήμουν χαρούμενη ζητούσα να κρατήσει κι άλλο . Είχα τόσο πολύ πιστέψει ότι υπάρχει. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι θα γίνουν τα πράγματα που ζητούσα και παιδιά σας το λέω αλήθεια γινόντουσαν όλα! Ως παιδί ζητούσα πολύ απλά πράγματα αλλά και πολύ σημαντικά για εμένα εκείνη την εποχή.
Πέρασαν κάποια χρόνια και για μένα ακόμα υπήρχε η “Λίντα” που δεν με είχε απογοητεύσει ποτέ. Ώσπου μια μέρα όταν ήμουν περίπου 7-8 χρονών αποφάσισα να το πω στη γιαγιά μου. Δεν θυμάμαι πως το αποφάσισα, αλλά της το είπα. Εκείνη με άκουσε με προσοχή και μετά χωρίς να θυμάμαι λεπτομέρειες τώρα, προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι τα αστεράκια που βλέπω είναι από τη ζαλάδα και ότι δεν υπάρχει κάποια νεράιδα . Θύμωσα πολύ τότε και της είπα ότι γι ‘ αυτό δεν το έλεγα σε κανέναν, γιατί όπως έκανε κ εκείνη κανείς δεν θα με πίστευε .
Η γιαγιά μου είχε πολύ υπομονή με μας τα παιδιά. Έκατσε λοιπόν πολύ ώρα να μου εξηγήσει γιατί δεν υπάρχει και ότι δεν ήθελε να με στεναχωρήσει κλπ . Πείστηκα λοιπόν κ εγώ ότι δεν υπάρχει και σταμάτησα να πιστεύω σ’ αυτήν. Με πλήγωσε σαν παιδί όπως καταλαβαίνετε αυτή η απώλεια, αλλά με τον καιρό το ξέχασα κιόλας.
Μεγάλη πια, είχα πολύ καλές στιγμές όπως όλοι αλλά και πολύ δύσκολες. Πολλές φορές όσο κι αν ήλπιζα ότι όλα πάνε καλά .. δυστυχώς δεν πήγαιναν. Ώσπου μεγάλωσα πολύ κ ήρθε μια μέρα που έπρεπε να πάρω μια πολύ δύσκολη απόφαση. Μια απόφαση που ένιωθα πως είναι για το καλό μου, αλλά ήξερα ότι θα προκαλέσει πολύ πόνο τόσο σε μένα, που ένιωσα πως δεν τα κατάφερα να φτιάξω αυτό που ήλπιζα να φτιάξω, όσο και στους άλλους ενώ ήμουν σίγουρη πως κάποιοι θα μου επιτεθούν για αυτή μου την απόφαση.
Παρόλα αυτά βρήκα την δύναμη και το κουράγιο και το έκανα, πλήρωσα όλες τις συνέπειες του και με πολέμησαν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν που νόμιζα. Και τότε ήρθε μια μέρα που έπρεπε να κάνω την πιο σημαντική μετακόμιση της ζωής μου. Έμεινα άυπνη τότε τρεις ολόκληρες ημέρες, ούτε λεπτό ύπνου για να μαζέψω ένα ολόκληρο σπίτι, καθώς τότε δούλευα διπλοβάρδιες και ήταν η μόνη άδεια που είχα.
Τη μέρα της μετακόμισης, αφού κατάφερα και έφτιαξα όλα τα πράγματα όπως έπρεπε, το βράδυ πριν πέσω να κοιμηθώ, πάνω ακριβώς από το κρεβάτι είχα μια ζαλάδα που δεν περιγράφεται .. Κι εκεί είδα τόσα πολλά αστεράκια όσα δεν είχα δει ποτέ μου . Ξάπλωσα στο κρεβάτι και πήρα ανάσες και τότε θυμήθηκα τη “Λίντα” και κατάλαβα ακριβώς τι προσπαθούσε τότε να μου πει η γιαγιά και τι σποράκι φύτεψε στο παιδικό μου μυαλό, αν και εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω εκείνη την εποχή τη σημασία του.
Τότε είχα ρωτήσει τη γιαγιά, πως γίνεται να μην υπάρχει νεράιδα, αφού ότι ζητάω γίνεται!
“Εσύ το κάνεις”, μου είπε. “Πως το κάνω εγώ μωρέ γιαγιά; αφού το ζητάω από την νεράιδα!”. “Εσύ τώρα δεν μου λες παιδάκι μου ότι πιστεύεις σ’ αυτήν την “Λίντα” ότι θα σου κάνει ότι κι αν ζητήσεις και είσαι απόλυτα σίγουρη;” “Ναι αφού σου λέω τα κάνει όλα”. “Εσύ τα κάνεις και νομίζεις πως τα κάνει αυτή. Φοβάσαι και ζητάς να σου φύγει ο φόβος. Επειδή είσαι σίγουρη ότι θα φύγει, σταματάς να το σκέφτεσαι και δεν φοβάσαι πια. Ζητάς κάτι που θες να καταφέρεις και υπόσχεσαι ότι θα προσπαθήσεις κι εσύ. Κι επειδή είσαι σίγουρη ότι θα γίνει, βάζεις όλη σου τη σκέψη και τη δύναμη και την προσπάθεια. Έτσι λοιπόν τα καταφέρνεις! Ζητάς να είσαι χαρούμενη κι άλλο και επειδή πιστεύεις ότι θα σου συμβεί, γεμίζεις κι άλλη χαρά κι αυτό συνεχίζεται . Εσύ το κάνεις κορίτσι μου κατάλαβε το”.
Εκείνη λοιπόν τη νύχτα, η ζαλάδα μου θύμισε τα λόγια της γιαγιάς και κατάλαβα επιτέλους την ουσία τους. Να πιστεύουμε στον εαυτό μας! Να αφήσουμε τους σωτήρες και την τύχη. Να μάθουμε πως στο δρόμο μας πάντα θα βρούμε δυσκολίες, αλλά μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε. Η γιαγιά προσπαθούσε να με κάνει να σταματήσω να πιστεύω στην “Λίντα” και να πιστεύω σε μένα! Να βρω την “Λίντα μέσα μου”. Φύτεψε αυτόν τον σπόρο με την ελπίδα ότι με τα χρόνια θα ανθίσει.. Άργησε λίγο ίσως θα πω, μα άνθισε… Άνθισε γιατί από εκείνη τη νύχτα όσες δυσκολίες και όσο πόλεμο έχω βρει μπροστά μου, ποτέ μα ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω και νιώθω τόση μεγάλη χαρά από εκείνη τη νύχτα… Χαρά, ελευθερία και σιγουριά πως όταν πιστεύουμε στον εαυτό μας και τολμάμε δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην τα καταφέρουμε, άσχετα με το πόσες δυσκολίες θα βρούμε μπροστά μας.
Αυτό προσπαθώ να μάθω στην κόρη μου. Αυτό θα έπρεπε να μαθαίνουν όλα τα παιδιά. Να κάνουν τα πάντα για να είναι ευτυχισμένα.
Υ. Γ. : ‘When I was 5 years old, my mother always told me that happiness was the key to life. When I went to school, they asked me what I wanted to be when I grew up. I wrote down ‘happy’. They told me I didn’t understand the assignment, and I told them they didn’t understand life’. John Lennon