Της Άννας Παχή
«Την υπογραφή και το π!#$* σου πρέπει να ξέρεις που τα βάζεις», λέει η λαϊκή σοφία. Κι αυτό, επειδή δε μπορείς να πάρεις πίσω κανένα από τα δυο, οι δε συνέπειές τους σε περίπτωση που κάνεις βλακεία, είναι άστα να πάνε. Αν υπογράφεις άκριτα, μπορεί να βρεθείς μέχρι και στη φυλακή, να μη μιλήσω για δάνεια και λεφτά γενικώς. Η υπογραφή δείχνει πως ήσουν εκεί, συμφώνησες. Για το π!$$* το καταλαβαίνουμε όλοι, έχει σημασία που «φιλοξενείται». Μπορεί να βρεθείς με κανά κουτσούβελο στην αγκαλιά, ή σε κανά ιατρείο με αφροδίσιο, στην καλύτερη περίπτωση. Δεν είμαστε για τέτοια τώρα.
Το ίδιο συμβαίνει με τα like. Το facebook που ήρθε και σάρωσε τη ζωή μας σαν ταύρος εν υαλοπωλείο, δίνει τη δυνατότητα να ενημερώνεσαι, να μαθαίνεις, να κουτσομπολεύεις, να χαζεύεις. Διαθέτει πολλές ωραίες, ενδιαφέρουσες σελίδες, που παραπέμπουν σε πολλά κι ενδιαφέροντα site. Όμως, υπάρχουν και οι φόλες.
Η ευκολία του κλικ είναι διασκεδαστική, εθιστική. Δεν θέλει κόπο, ούτε ιδιαίτερο τρόπο. Πατάς το κουμπί και «κλικ», δεσμεύεσαι να παρακολουθείς το φίλο, το σύλλογο, την ιστοσελίδα. Μπορείς να μαθαίνεις όλα τα πιθανά κι απίθανα, από το που πίνει καφέ ο άλλος, μέχρι τι φόρεσε η θεια Μαγδάλω στο γάμο της βαφτιστήρας. Πως νιώθει η τσουκνίδα στο χωράφι όταν την ξεριζώνουν. Στο χρονολόγιό σου περνάνε με ταχύτητα φωτός καμιά φορά (ειδικά όταν πολύς κόσμος κάθεται σπίτι και χαζολογάει στο Ίντερνετ), τα πάντα. Ως νεωτερισμός, το facebook έδωσε πολλά. Μπορείς να συνομιλήσεις με την ξαδέρφη από την Αυστραλία, τη φίλη που μένει στη Σουηδία, τον κουμπάρο που βρίσκεται στο Σικάγο. Να στείλεις μήνυμα στον αγαπημένο σου καλλιτέχνη. Να γράψεις τις απόψεις σου για ότι ζει και κινείται. Μπορείς φυσικά να παίξεις παιχνίδια, να κολλήσεις και να αφήσεις να σου καεί το φαΐ, τα ρούχα ασιδέρωτα, το βιβλίο αδιάβαστο. Μπορείς να γράψεις και βλακείες. Να μοιραστείς τη χαρά σου, τα νεύρα σου, ότι έχεις τέλος πάντων. Πληροφορίες, φωτογραφίες, άρθρα, όλα στον υπερθετικό βαθμό.
Τώρα, μετά από τα οχτώ χρόνια του facebook, ερχόμαστε στο ερώτημα που ούτε η Σφίγγα δε θα μπορούσε να απαντήσει: Αλήθεια, τα διαβάζεις όλα αυτά; Τα προσέχεις; Νομίζω πως όχι, εκτός κι αν η παρακολούθηση του facebook είναι full time job. Τεχνικά και μόνο, είναι αδύνατο να τα δεις όλα. Τα περισσότερα περνάνε μπροστά στα μάτια σου αδιάφορα, σχεδόν τυφλά. Αν σου κινήσει το ενδιαφέρον κάποια φωτογραφία ή video, μπορεί και να «ανοίξεις» το άρθρο. Αλλιώς, τα προσπερνάς όλα χωρίς τύψεις. Αυτά που μπορεί να σε ενδιαφέρουν δεν τα βλέπεις, χάνονται στον κυκεώνα των πληροφοριών και των ατελείωτων ποσταρισμάτων.
Δε φταίει το facebook. Εσύ φταις, που πατάς like κι όποιον πάρει ο χάρος. Με την ανοχή σου δίνεις λόγο στο κάθε σκουπίδι να σου πιάνει το χώρο, να σε μπερδεύει, να σε αποπροσανατολίζει. Το like είναι όπως το ευρώ, όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα. Χάθηκε η μπάλα. Έβλεπες το νόμισμα και ήταν τόσο μικρούλι που δεν μπορούσες να συνειδητοποιήσεις πως στην ουσία, ήταν τριακόσιες εβδομήντα δραχμές. Το απαξίωσες κι άρχισες να το σκορπάς. Όταν σου τελείωσε, απόρησες. Τα like λειτουργούν το ίδιο, από την ανάποδη. Τα μοιράζεις αφειδώς, (είναι εύκολο, δεν κοστίζει τίποτα) και μετά απορείς που ο τοίχος σου είναι γεμάτος σκουπίδια. Χάνεις την ευκαιρία να βλέπεις αυτά που πραγματικά σε ενδιαφέρουν. Κάνε μια ρημάδα αξιολόγηση, όχι αυτήν του Δημοσίου, τη δική σου. Ξεκαθάρισε τι σε ενδιαφέρει και τι όχι. Τι θέλεις να σου έρχεται και τι όχι. Τα like σου δεν είναι αθώα. Σε χαρακτηρίζουν. Είναι εσύ. Δώσε τους αξία.